Jesse Klaver en het thuisgevoel
Sommige uitspraken van linkse politici zetten zich in je vast. Jesse Klaver zei in het NPO Radio 1 lijsttrekkersdebat dat 40% van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders zich niet thuisvoelt in Nederland. En dat komt volgens hem doordat de overheid ze in de steek gelaten heeft.
Miskende burger
Deze uitspraak is in meerdere opzichten veelzeggend. In de eerste plaats omdat Jesse daarmee een vast thema van zijn Angstgegner Wilders overneemt: burgers die zich niet meer door de overheid gehoord en geholpen voelen. Wilders heeft het dan uiteraard over de hardwerkende, autochtone Nederlander die dreigt te bezwijken onder de gecombineerde druk van islam, multiculturaliteit en immigratie. Klaver pakt deze metafoor van de miskende burger op, draait hem om en past hem toe op “Nederlanders met een Turkse of Marokkaanse migratie-achtergrond”, zoals dat in politiek-correcte linkse Newspeak heet. De PVV-metafoor in een GroenLinks, slecht passend jasje.
Slachtofferschap
In de tweede plaats blijkt uit deze uitspraak het door Links gekoesterde eeuwige slachtofferschap van de allochtoon, in het bijzonder de islamitische variant ervan. De Turkse en Marokkaanse Medelanders waar Klaver het over heeft, zijn hulpeloos in de steek gelaten. Ze zouden volgens hem door de overheid geholpen moeten worden zich thuis te voelen in Nederland.
Blijkbaar zijn ze zelf niet in staat om in de Nederlandse maatschappij in te burgeren en te integreren. Blijkbaar hebben ze daar geen eigen verantwoordelijkheid voor. De allochtoon als pamperwaardig kasplantje die gepest en getreiterd wordt door de autochtoon, door de overheid genegeerd en zich daardoor buitengesloten voelt. Hij wil zo graag zegt Klaver, maar het “erbij horen” wordt hem onthouden.
Multicultureel
In de derde plaats zien we in Klaver’s aanklacht de klassieke groepsbenadering van het linkse multiculturele denken. De maatschappij bestaat in die visie voor een groot deel uit hulpbehoevende, andersculturele minderheden, niet uit zelfstandige individuen. De taak van de overheid wordt gezien als het redden van in de knel gekomen en onderdrukte groepen, die onmachtig zijn om op eigen kracht uit de penarie te komen. Vandaar de oproep om aparte voorzieningen, aparte subsidies en aparte programma’s voor kwetsbare groepen allochtonen.
Dat het multiculturele beleid totaal gefaald heeft in ons land en de afgelopen kabinetten er al lang afstand van hebben genomen, lijkt Jesse te zijn ontgaan. Het oude, mislukte multiculturele recept wordt vrolijk weer aangeprezen als de oplossing voor maatschappelijke ellende. Die uitbundige Klaver-millennials zijn toch te jong om te weten dat de multikul nooit heeft gewerkt.
Wederopstanding
Een omgekeerde PVV-metafoor, vals allochtoon slachtofferschap en mislukt multicultureel denken: de drie ingrediënten van de GroenLinkse wederopstanding onder leiding van Jesse Klaver. Zijn conclusie: het is tijd voor een nieuw kabinet dat tegenstellingen overbrugt. Inhoudsloze lawaaitaal gebaseerd op een foute analyse van een maatschappelijk probleem. Want het gaat in de kern helemaal niet om zielige en kwetsbare, allochtone groepen die geholpen moeten worden omdat ze door de overheid in de steek gelaten zijn.
Als het werkelijk zo is dat 40% van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders zich hier niet thuis voelen, dan is het aan henzelf om iets te doen. Het goede leven komt niet vanzelf naar je toe. Stap uit de parallelle samenleving van je eigen etnisch-culturele groep, moskee en woonwijk en ga deelnemen aan de echte samenleving. Als je dat je dat niet wil, ga dan weg uit Nederland. Maar hou op met dat verongelijkte, claimende slachtofferschap.
Populisme
Klaver gebruikt een eigen versie van het populisme dat hij de PVV verwijt. Hij hengelt naar de stem van politiek-correcte bewustzijnsvernauwden en slachtofferige, groepsdenkende allochtonen.
Jesse had het ook kunnen hebben over die grote samenleving van miljoenen individuele mensen die zelf iets van hun leven willen maken, een opleiding volgen, een bedrijf opzetten. De mensen die niet steeds mekkeren over hoe zielig ze zijn, hoe gediscrimineerd ze worden en hoe weinig kansen hen geboden worden. De mensen die niet bij elk probleem dat ze in hun leven tegenkomen verontwaardigd naar de overheid wijzen.
Stop Whining And Start Working. Het leven is het feestje dat je er zelf van maakt. Je thuisgevoel komt niet op een presenteerblaadje van de overheid.
Over de auteur
