De holle vaten van de democratie – Turkije

Als we Juncker, Obama, Rutte, Timmermans, Marcouch en Koenders moeten geloven, is de democratie in Turkje weer hersteld. Dezelfde geluiden klinken uit de Europese hoofdsteden. Het politieke establishment is razend blij dat de aanval op de Turkse grondwettelijke orde en de democratische instituties van het land is afgeslagen.

Na de mislukte couppoging van een deel van het Turkse leger – want we schijnen er van uit te moeten gaan dat er geen geslepen toneelstukje is opgevoerd door Erdogan – buitelen onze politici over elkaar heen in het feliciteren van de Turkse president.

Ontmaskering
Protserige gelukwensen en dramatisch gedeclameer van holle frasen. Erdogan’s Turkije is – blijkbaar zonder dat wij het in de gaten hebben gehad – de afgelopen jaren getransformeerd tot een lichtend voorbeeld van democratie, een sublieme grondwettelijke orde, een rechtsstaat om een puntje aan te zuigen en een gidsland op het gebied van het vrije woord. En laffe smerige officieren hebben geprobeerd om die fantastische verworvenheden te vernietigen en een ondemocratisch, dictatoriaal militair gezag te vestigen.

Het doet in wezen helemaal niet ter zake of er nu wel of niet een couppoging heeft plaatsgevonden. De oogst van de afgelopen 24 uur is de ontmaskering van onze eigen westerse politieke elite. Het ooit verheven begrip democratie, de grondslag van onze vrije samenleving, is gedevalueerd tot een nietszeggend frame om het laakbare handelen van autocraten goed te praten. In haar kielzog zijn ook de begrippen rechtsorde en grondwettelijke instituties gedeformeerd tot holle vaten waarop het politieke establishment lekker hard kan slaan als het zo uitkomt.

Postmodern
Onze opvatting van democratie was ooit gekoppeld aan rechtsorde, grondwet, vrije pers, vrije meningsuiting, vrije verkiezingen, bescherming van mensenrechten en respect voor minderheden. Die gezamenlijke krachtenbundeling van staatkundige principes was eens het wezenskenmerk van een vrije maatschappij. Sinds de EU zich onder de bezielde leiding van Mark Rutte voor de bewaking van de buitengrenzen met huid en haar heeft uitgeleverd aan Erdogan, is de invulling van het begrip democratie veranderd. Democratie is door de politieke elites opportunistisch geherdefinieerd.

In deze morbide gedachtegang die breed in het politieke spectrum heeft postgevat, is een land democratisch door het loutere feit dat de machthebbers zijn verkozen door de bevolking. Als het vinkje is gezet op het stembiljet hebben we dus te maken met een democratische staat. In deze postmoderne definitie worden dictatoriale regimes als dat van Turkije gepromoveerd tot solide, veilig op de volkswil berustende fenomenen. Zelfs terreurnesten als Gaza en Afghanistan kan je op deze basis een democratie noemen. Daar zijn immers ook mensen naar de stembus gegaan.

Democratie als een mening
Het gaat allang niet meer om feiten. Het gaat om een totaal verziekte vorm van framing. De “democratische rechtsorde” is de deken geworden die door laffe westerse politici wordt gebruikt om een dictator in zijn warme bedje nog eens lekker toe te dekken. Met de vingers in de oren, de blik op oneindig en het mantra van democratische en rechtsstatelijke waarden op hun lippen.

De realiteit is tenslotte maar een mening. Ondertussen klopt een islamitische dictatuur aan de poort van Europa. En onze doodsbange politici verdringen zich in het comité van ontvangst.

Over de auteur

Asher

Recent gepubliceerd

Archief

• Economie31 december 2020Nederland Coronacratie
• Politiek Nederland1 januari 2020Van de hoofdredacteur: OpinieZ in 2020
• Media23 oktober 2019Kajsa Ollongren: minister van Waarheid en Deugmedia
• EU28 november 2018Het Decreto Salvini: hoe Italië de immigratie beteugelt