Establishment creëert splinterpartijen

CDA, PvdA en VVD (niet volgens de peilingen, maar historisch gezien wèl ‘De Grote Drie’) willen afsplitsingen binnen fracties ontmoedigen. Dit ontmoedigingsbeleid is een gevolg van het grote aantal afgesplitste fracties in de Tweede Kamer.

Op dit moment zijn er zeven Kamerleden die zich hebben afgesplitst en daardoor zijn er inmiddels zestien fracties in de Tweede Kamer. Wat mij betreft een feestje voor de democratie. Maar ‘De Grote Drie’ is het een doorn in het oog en met het slappe excuus zetelroof! stellen zij nu voor de democratie nog verder uit te hollen.

Kamerleden die zich afscheiden zal het recht ontzegd worden om nieuwe fracties te vormen, waardoor hen spreektijd en financiële ondersteuning wordt ontnomen. Afgescheiden Kamerleden worden in feite monddood gemaakt door het ontmoedigingsvoorstel. Het grondwettelijke ‘stemmen zonder last of ruggenspraak’ raakt verwaterd. Met de mantel der machteloosheid wordt de aanstaande maatregel bedekt onder het mom van de dooddoener dat het land tenslotte geregeerd moet worden.

Right… Wat nu zo jammer is, is dat voornoemde partijen hiermee geen greintje zelfreflectie betonen. Neem het CDA onder Rutte I. Deze partij had God op haar blote knieën moeten danken toen Ferrier en Koppejan opstapten. In plaats daarvan werd politieke afpersing bon ton binnen die partij, wat zorgde voor LPF-achtige taferelen. Terwijl het CDA de zogenaamde zetelroof had moeten toejuichen, kregen we een bananenmonarchie met 24/7 politieke GTST.

En dan de PvdA en de VVD, waar zelfverrijking, banencarrousels, bitter lemon en het aloude plucheplakken een hogere prioriteit hebben dan het regeren van Nederland. PvdA en VVD zijn meesters in het tegenhouden van debatten en het niet-openbaar maken van stukken die heel Nederland aangaan. Met zulke partijen, die partijpolitiek belangrijker vinden dan het landsbelang en ideologisch ook nog eens flink naar elkaar zijn toegegroeid, is het geen verrassing dat er afsplitsingen komen. En er ruimte komt op de flanken voor zogenaamd populistische partijen.

Wat CDA, VVD en PvdA niet willen zien is dat deze ruimte door henzelf wordt gecreëerd. Het electoraat is de achterkamertjes van ‘De Grote Drie’ en aanverwante partijen meer dan zat en gaat dus weer op zoek naar een eerlijk geluid en een verkiezingsprogramma waar het zich in kan vinden. Kiezers willen geen domme verkiezingsbeloften meer, zoals de 1000 euro van Mark Rutte, of ‘het eerlijke verhaal’ van Diederik Samsom. De constante onzin van het landsbelang, dat eigenlijk het politieke eigenbelang is. Een deel van het electoraat is het zat.

Ook afgescheiden politici herkennen zich niet meer in de partij waar zij hun ideologische thuis vonden. Een afgescheiden politicus vertegenwoordigt hoe dan ook een deel van het electoraat. Politici die zich afscheiden houden de partijen scherp en het democratische gehalte hoog. Zolang politieke partijen zichzelf verloochenen of wegen inslaan die ver van de eigen ideologie afstaan, is het logisch dat er Kamerleden zijn die daar niet mee akkoord gaan.

Straf de afgescheidene niet. Zij hebben een hoger democratisch gehalte dan het partijpolitieke stemvee dat blijft zitten.

Over de auteur

Frank Berkemeier

Ik ben een anarchoconservatief. Schrijf op IsraNed en OpinieZ. Volg mij op Twitter via @Berkemef

Recent gepubliceerd

Archief

• Antisemitisme26 december 2017Superjoden!
• Islam/Moslims4 december 2017Voor wie ik schrijf
• Media17 november 2017NewSpeak creëert NepNieuws
• Economie9 november 2017Lang leve de Nederlandse Boeren!