Ilja Leonard Pfeijffer bazelt er op los over de staat van de democratie
Auteur staat mijlenver af van de dagelijkse realiteit
Titelfoto: Ilja Leonard Pfeijffer bij boekhandel Paagman, Den Haag (juni 2023) door Gerard Stolk, CC BY-NC 2.0.
De verkiezingsuitslag is al door heel wat mensen geanalyseerd. Het media-establishment strooit graag met termen als radicaal-rechts, extreem populisme en zelfs fascisme. En natuurlijk wordt de PVV van alle kanten onder vuur genomen. Dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeijffer bewandelde ook dit spoor in een artikel in Trouw. Zijn dramatische statements over de gevaren voor de democratie slaan de plank volledig mis. Eindelijk moeten eens de belangen van álle Nederlanders worden behartigd in plaats van die van de elite, schrijft Bauke Geersing.
De analyse van Maaike van Charante van de verkiezingsuitslag van september jl. maakte een vergelijking met de democratische revolutie zoals in 1848. Deze staat in schril contrast met de soms onzinnige beschouwingen die vertegenwoordigers van de elite ons voorschotelen. Die gaan over radicaal-rechts, extreem populisme en zelfs fascisme. Zo stond er onlangs in Trouw een analyse van schrijver en dichter Ilja Leonard Pfeijffer, die de situatie in Nederland ernstig noemde en vond dat Nederland was afgegleden naar een ochlocratie, een dictatuur van de massa.
Grote woorden
Pfeijffer houdt ervan met grote gebaren, woorden en beelden zijn gelijk te etaleren. Hij heeft per slot van rekening het boek ‘Alkibiades’ geschreven en presenteert zich nu als de kenner van de ontwikkelingen die democratieën in Europa doormaken. Met de mildheid van een wijs man zegt hij dat hij bijna zou willen dat zijn roman minder relevant was. Slimme marketingtruc om zijn boek aan de man te brengen. Hij besluit zijn interview met de opmerking dat de situatie in Nederland ernstig is. “Een opbeurend woord ís er nu niet”.
Ongelooflijk hoe nagenoeg élk standpunt van deze man de uitkomst is van een verkeerde analyse: "Ilja Leonard Pfeijffer beschreef de kwetsbaarheid van de democratie en waarschuwt"": https://t.co/ShW62S5Ga5 via @trouw
— Wierd Duk ܦܝܪܬ ܕܘܟ (@wierdduk) December 2, 2023
Stemadvies
Eerder trad Pfeijffer op in het programma Khalid & Sophie van BNN/VARA. Hij kreeg de gelegenheid zijn boek te promoten en een indringend stemadvies te geven. We moesten op Timmermans stemmen, dat was een staatsman met internationale allure volgens Pfeiffer. Niet alleen de NPO, ook het traditionele medium Trouw biedt Pfeijffer een ruim podium om van zijn wijsheid blijk te geven. Het is interessant de stappen in de redenering van Pfeijffer te volgen, die leidt tot zijn conclusie dat Nederland zich thans in een ernstige situatie bevindt.
Stikstofcrisis
Het eerste argument van Pfeijffer is dat in Nederland de dictatuur van de publieke opinie zou heersen. Politici kijken niet verder dan hun eigen herverkiezing of de opiniepeiling van morgen. Een goed voorbeeld is volgens Pfeijffer de stikstofcrisis. Die kon je al twintig jaar zien aankomen, maar al die tijd durfde geen enkele politicus de impopulaire boodschap te verkondigen dat de uitstoot omlaag moest. Dan is vervolgens de BBB aan de beurt als bewijs van zijn gelijk, dat de dictatuur van de publieke opinie heerst.
BNN/VARA zojuist bezig om GL-PvdA te promoten en nam via Pfeiffer ook Timmermans nog even mee. De NPO lekker evenwichtig en objectief bezig! De linkse elite bezig om de meubelen te redden?
— Bauke Geersing (@bauke_geersing) November 20, 2023
De feiten
Dan nu maar de feiten. De stikstofcrisis is een door de politieke elite zelf gecreëerde crisis. Het kabinet meldde, op basis van opvattingen van activistische, belangen- en lobbygroepen die een deelbelang vertegenwoordigen, 162 zogenoemde Natura2000-gebieden aan bij de EU. Daar zijn tientallen snippergebieden bij, die ongeschikt zijn voor een integrale ontwikkeling van de natuur.
Vervolgens schreven op 11 september 2003 CDA-staatssecretaris Pieter van Geel (milieubeheer) en CDA-minister Cees Veerman (Landbouw) een brief aan de Tweede Kamer, waarin zij ‘significant gevolg’ voor de kwetsbaarheid van die Natura 2000-gebieden direct koppelden aan de kritische depositiewaarde in die gebieden. Die waarde werd vervolgens extreem laag gehouden, terwijl Nederland zelf de bevoegdheid behield om de criteria voor ‘significant gevolg’ vast te stellen. Erna blijkt dat de relatie tussen het overschrijden van die depositiewaarde en de daadwerkelijke toestand van de natuur aantoonbaar afwezig is. Er is dus sprake van grote blunders in het stikstof-dossier (De stikstoffuik, 2023, Arnout Jaspers en Niemand in de cockpit, 2023, Thierry Baudet en Lidewij de Vos).
Autocratische overheid
De stikstofcrisis illustreert niet dat de dictatuur van de publieke opinie heerst, maar dat sprake is van een overheid die haar oren laat hangen naar deelbelangen-groepen, uitgaat van onwerkbare criteria en zo zichzelf voor het blok zet. Had die overheid maar geluisterd naar de praktijkdeskundigen, had zij maar kennis genomen van bredere belangen, dan was deze ellende ons bespaard gebleven. De stikstofcrisis bewijst dat er sprake is van een autocratische overheid die slechts luistert naar een selectieve, vooringenomen elite. Dat is het tegendeel van wat Pfeijffer beweert.
Landsbelang
Het tweede argument van Pfeijffer is het grote aantal partijen, waardoor het landsbelang uit het zicht verdwijnt. De politiek zou zijn verworden tot een strijd tussen deelbelangen. Maar de meeste partijen in Nederland hebben een visie op hoe Nederland eruit moet gaan zien. Een betrekkelijk klein aantal partijen vertegenwoordigt slechts een deelbelang. Pfeijffer noemt terecht de Partij voor de Dieren, maar ten onrechte BBB. Voorheen waren dat ook Bij1 en de Ouderenpartij.
Het is dus niet zozeer een strijd tussen deelbelangen die de Nederlandse situatie kenmerkt, maar een groter wordend verschil in visie op de inrichting van de samenleving tussen partijen, die de belangen van de elite vertegenwoordigen en partijen die een veel bredere bevolkingsgroep aanspreken. We zien in Nederland het verdwijnen van de grote middenpartijen, waardoor grote groepen Nederlanders zich verweesd voelen. De verkiezingsuitslag van september jl. laat nu juist zien, dat de aanhang van de partijen die de belangen van de grote groepen Nederlanders aanspreken sterk is gegroeid. Dat is het omgekeerde van wat Pfeijffer zegt in zijn interview.
Kritiek
Het derde argument van Pfeijffer is de kritiek die wordt geuit op de instituties van de democratie. Hij komt dan met de kritiek van de PVV op partijdige rechters, de uitspraak ‘het nepparlement’, journalisten die ’tuig van de richel’ werden genoemd en voorstellen doen die indruisen tegen de Grondwet. Uit de feiten blijkt echter dat er inderdaad rechterlijke uitspraken zijn, waarbij er sprake van is dat de rechter is gaan zitten op de stoel van het bestuur, c.q. de wetgever. Er bestaat, zolang er rechtswetenschap is, de wetenschappelijke traditie dat rechterlijke uitspraken worden geannoteerd door juristen. Tot en met de Hoge Raad wordt er dan niet zelden pittige kritiek geuit op rechterlijke uitspraken. Dat is een prima aanpak in onze democratische rechtsorde en houdt de rechters scherp.
Nepparlement
De uitspraak ‘nepparlement’ haalt Pfeijffer uit de context. Als het functioneren van onze Tweede Kamer onder de strenge ‘wetten’ van een gedetailleerd regeerakkoord wordt beschouwd, is de uitspraak ‘nepparlement’ in bepaalde gevallen een correcte weergave van de werkelijkheid. Van het dualisme is dan geen sprake meer, het is dan veeleer een autocratisch bestuur geworden.
Interessant en goed stuk.
Hans van Mierlo sprak over het 'pseudoparlement' dat de democratie verkwanseld. Zijn analyse is letterlijk hetzelfde als het 'nepparlement' van Geert Wilders in 2015 👇 pic.twitter.com/L3iDO0ZhzP— René Kemp⭐ (@rkemp59) November 27, 2017
Meningenjournalistiek
Journalisten ’tuig van de richel’ noemen is geen gelukkige uitspraak, maar het is uitermate nuttig de journalistiek kritisch te volgen. Overduidelijk blijkt immers dat de oude media en de NPO steeds meer tot meningenjournalistiek zijn overgegaan, in plaats van feiten te brengen en aan onderzoeksjournalistiek te doen. Dat leidt tot vooringenomen en eenzijdige standpunten die geen bijdrage leveren aan het brengen van de waarheid, maar veeleer het ondersteunen van een gewenst standpunt.
De journalistiek bij de stikstofcrisis, de klimaatcrisis, de immigratiecrisis, het natuur- en milieubeleid, het energiebeleid, de geschiedschrijving van de slavernijgeschiedenis en de dekolonisatie van Nederlands-Indië 1945-1950 laat dat zien. Het postmodernisme is in de journalistiek sterk geïnfiltreerd, met als gevolg dat meningen centraal staan, niet langer de feiten, want er zouden in die opvatting geen objectief vast te stellen feiten meer bestaan.
PVV
De bewering dat de PVV-voorstellen indruisen tegen de Grondwet is aantoonbaar onjuist. Recent heb ik dat beschreven in het kader van een analyse door hoogleraar staatsrecht Wim Voermans.
Professor @wimjmvoermans stelde dat de helft van het #PVV-programma onuitvoerbaar zou zijn vanwege de #Grondwet en internationale verdragen.
Maar is dat zo?🧐
Grondige analyse van @bauke_geersing van de notitie van Voermans.#Leestip!👇https://t.co/KrZhKDyvmF— Maaike van Charante (@Repelsteeltje21) December 23, 2023
Pfeijffer plaatst in zijn interview de PVV in een onjuist daglicht. Natuurlijk valt de term ‘populisme’. Volgens Pfeijffer hoeft immigratie geen probleem te zijn. Hij beweert zelfs dat de crises bewust zijn gemaakt – bijvoorbeeld op Lampedusa – om zo te kunnen ingrijpen. Dat illustreert wel hoe ver Pfeijffer in zijn schrijverscocon afstaat van de dagelijkse realiteit.
Pfeijffer houdt er niet alleen een nogal eenzijdig beeld van de huidige werkelijkheid op na, hij maakt ook de ‘klassieke’ fout door wat hij in zijn studie naar Alkibiades heeft gevonden eenvoudig over te zetten naar de huidige situatie. Zo verliest hij het verschil in context van toen en nu uit het oog. Met de conclusies die hij vervolgens trekt slaat hij daardoor de plank geheel mis.
We zien in Nederland nu een ontwikkeling terug naar democratisch bestuur en herstel van het behartigen van de belangen van alle Nederlanders. Onder Rutte was een situatie gegroeid die kenmerken van een autocratie vertoont, zelfs met voorbeelden van antidemocratisch bestuur. Pieter Omtzigt illustreerde dat in zijn Thorbecke-lezing (14 april 2023).
Marketing
Wat ik echt zorgelijk vind is dat Trouw met een groot interview meewerkt aan een marketingcampagne van Pfeijffer, die de verkoop van zijn vuistdikke, niet voor iedereen toegankelijke boek moet promoten. Daarbij speelt hij in op de opvattingen van zijn potentiële koperspubliek, de linkse elite die tijdens de verkiezingen is afgestraft. Daarbij behoort ook het bashen van de PVV. Tijdens de BNN/VARA-uitzending Khalid & Sopie prees hij Timmermans zelfs omdat die zijn boek zou hebben gelezen.
Het is allemaal zo doorzichtig. Johan Cruyff zei het al: “Je ziet het pas als je het doorhebt!”
Ik zou dat geen journalistiek van het ’tuig van de richel’ noemen, ik geef aan de term misleidende meningenjournalistiek de voorkeur.
Over de auteur
- Jurist. Auteur van ‘Kapitein Raymond Westerling en de Zuid-Celebes-Affaire (1946 – 1947) – Mythe en Werkelijkheid’.
Recent gepubliceerd
Cultuur15 mei 2024De Waanzinnige Eenentwintigste Eeuw
Media16 april 2024Activistische Publieke Omroep moet fundamenteel op de schop
Media10 maart 2024Hoe zit het met grensoverschrijdend gedrag NPO tegenover Ongehoord Nederland?
Politiek Nederland18 februari 2024Pieter Omtzigt heeft zijn gesprekspartners en de kiezers misleid
Alle drie de argumenten van Pfeijffer zijn stropopargumenten: ze veronderstellen een redenatie die niet werkelijk aanwezig is, maar die wordt opgevoerd omwille van het gelijk krijgen.
Argument 1: in Nederland heerst de dictatuur van de publieke opinie. Duidelijk onwaar. De politieke elite van links heeft een duidelijke plannen (meer immigratie, minder vervuiling, meer centralisatie in de EU) die ze wil overbrengen aan de massa met intensief gebruik van de media. De elite onderwijst stuurt de publieke opinie in plaats van omgekeerd.
Argument 2: door het grote aantal partijen verdwijnt het landsbelang. Dit zijn eigenlijk twee argumenten. Een: er zou dus eigenlijk maar weinig of liefst één partij moeten bestaan, die het hele volk vertegenwoordigt, zoals in de Sovjet-Unie. Twee: Pfeijffer beweert zelf dat hij internationaal denkt, hij geeft de voorkeur aan Timmermans vanwege diens ‘internationale allure’ en vindt landsbelang dus sowieso niet heel interessant.
Argument 3: kritiek op de instituties. De genoemde voorbeelden zijn geen kritiek op het bestaan van de instituties, maar op het functioneren ervan. Dat is heel iets anders en legitiem.
De bezwaren van Pfeijffer zijn dus misplaatst, niet waar, niet relevant, of alleen maar verzonnen om makkelijk gelijk te krijgen.
ik denk dat ‘ie zich belangrijker wil maken dan hij ooit kan zijn. In mijn optiek is hij met zijn rare beweringen zoals dhr Geersing hier weergeeft, een ontzettende knuppel. Ik mag hopen dat zijn boek door de shredder kan.
als ik lees dictatuur van de massa, is dat niet juist democratie?
Dat dacht ik ook direct. Waarschijnlijk weet Ilja Leonard Pfeijffer het verschil tussen een democratie en een autocratie niet meer. Volledig (uit financiële overwegingen) gedwongen geïndoctrineerd.
ik denk dat die vent een soort mening heeft en dat met onbegrijpelijke woorden belangrijk wil laten lijken. Als ik dhr Geersings bijdrage zo lees, is die Pfijffer een no no van de hoogste orde.
Dat was de zogenaamde dictatuur van het proletariaat ook. Een dictatuur kan nooit democratisch zijn met aale neuzen een kant op. Dat is altijd afgedwongen. Daarom is de linkse droom blijvend onrealistisch.
Was de dictatuur van het proletariaat niet het communisme?
Hij geeft “massa” hier een negatieve klank. Hij bedoelt dat ook zo.
Hij verzuimd wel te vermelden waar die democratie dan wel moet liggen.
Oh, en hij vergeet te vermelden wat er dan verkeerd is aan die massa.
Waar ik eigenlijk ook een onderdeel van ben.
Misschien kan Ilja beter in Italië blijven. Daar gaat het natuurlijk dankzij hem veel beter dan in Nederland.
De ‘massa’ is weinig geïnteresseerd in zijn schrijfsels. Diegenen die zich niet tot de massa rekenen, moeten zo’n schrijfsel wel prominent op hun koffietafel hebben liggen. Ook al lezen ze het ws niet. Net als de andere ‘geleerde’ banden op de boekenplanken.
Dhr. Pfeijffer heeft dus alles te winnen vwb verkoop van zijn schrijfsels aan de juiste lieden, want van de massa moet hij het niet hebben. En dan moet hij wel het voorspelbare zeggen bij de juiste media.
Pfeijffer wil, net als Plato, Timmermans en Rutte, zich voordoen als verdediger van de ware democratie, geleid door ‘wijze mannen’ die het beste voor hebben met het volk. Want het volk zelf, heeft het te druk met alledaagse dingen om te begrijpen wat het beste is voor datzelfde volk.
Mensen als Pfeijffer zijn dan ook doodsbang voor echte democratie van bewuste, zelf nadenkende burgers – want dat zou het einde kunnen betekenen van de macht van henzelf, de elite.
De opkomst van BBB en PVV kan zomaar dat einde inluiden. Dus moet de grote wisseltruc weer uit de goocheldoos gehaald worden en moeten de Pfeijffers en Timmermansen van deze wereld zich voordoen als ‘hoeders van de democratie’.
Wellicht is hij lid van de bemanning van het ‘Schip der dwazen’ of ‘Het Narrenschip’?
Het Schip der Dwazen, soms ook wel het Narrenschip genoemd, is afkomstig uit boek IV van Plato’s Staat, over een schip met een disfunctionerende bemanning.
Het stuk is politiek van aard en heeft als doel om de problemen van regeren en besturen te illustreren in regeringsvormen die niet zijn gebaseerd op expertkennis, zoals democratieën.
In “Das Narrenschiff” (Sebastiaan Brant, 1494) wordt verteld hoe een schip vol dwazen koers zet richting het fictieve land Narragonia, het paradijs der dwazen. Gaandeweg worden de verschillende manieren waarop dwaasheid tot uiting komt op de hak genomen door Brant in korte satires: zo komen de corrupte rechter, de dronkaard en de kwakzalver aan bod. Er komen ook voorbeelden van dwaasheid in voor die ietwat bevreemdend overkomen op de hedendaagse lezer: zo wordt er gesproken over het morele falen dat achter onafgemaakte gebouwen steekt. Andere dwaasheden zijn echter van alle tijden, zoals een satirische beschrijving van uitstelgedrag:
“Wij varen rond door ieder land. Elke haven en stand doorzoeken wij. Wij varen rond met grote schade en kunnen de plek waar we moeten landen maar niet vinden. Onze rondreis is zonder eind, want niemand weet waar hij landen kan. En niemand rust, zowel overdag als ’s nachts, en geen van ons slaat acht op de wijsheid”.
Erasmus kwam met hetzelfde thema in ‘Lof der Zotheid’.
Jheronimus Bosch heeft en schilderij gemaakt met het onderwerp ‘Het Narrenschip’
Thema blijft actueel.
Trouw is net zo verrot als het AD, NRC, Volkskrant en Parool.
Gelijk de NPO (behoudens ON).
Het journaille van die media loopt aan de leiband van de links-liberale kartelpartijen zoals primair het CDA, D66, PvdA en VVD.
Het journaille manipuleert, framed c.q. verspreidt onwaarheden, verzwijgt feiten en waarheden.
Waarheden en feiten dat het kartel (én koningshuis) niet uitkomen.
Dus ja, voor mij is het tuig! Omdat ik zuivere, betrouwbare berichtgeving wil. En dat vind ik nu alleen bij ON of via X!
In Nederland heerst een linkse dictatuur. Deze heeft zowat alle instituties inclusief media bezet.
Teveel partijen ontstaan als ontevredenheid binnen heersende partijen groeit. Bij een coalitie met links blijft alleen het slechtste van de partijen over. Deze zetten het parlement buiten spel (nepparlement) met hun autocratie zoals met de bindende afspraken met WEF. Zij laten activistische groepen meeregeren via de rechterlijke macht die zich al te graag laat corrumperen met hun uitspraken en met vervolging van andere meningen. Zij zijn niet vies van politieke processen om tegenstanders te intimideren.
Democratie is ver zoek. Dit schrijvende besef ik dat het socialisme hier bijna volbouwdt is. Ontbreekt nog het kazerne communisme en een IJzeren muur. Maar dat zou een kwestie van tijd zijn als de verkiezingen anders waren verlopen.
Vroeger, in mijn jeugd in de jaren ’60, ’70 werden wij zoet en idealistisch gehouden door te stellen dat er een groot verschil was tussen ons goede, idealistische socialisme en het slechte dictatoriale Communisme. Er werd dan richting Oostblok Sovjetuni gewezen.
Na de Wende dacht ik verlost te zijn van van het communisme.
Toen bleek mij echter na een aantal jaren, gezien de steeds onredelijker positiering van socialisten op belangrijke bestuursposten, plus het fanatieke binnenhalen en pamperen van moslims en het autoritaire gedrag en de leugens waar dit mee gepaard ging, dat er geen verschil is.
Dat “dictatoriaal” staat voor beide vormen. Eén pot nat dus en ik voelde mij zeer bedrogen. Uiteraard heb ik mij van het socialisme afgewend.
Ik stem nu na een korte omzwerving, al weer flink wat jaren PVV.
Dat wordt mij niet door iedereen in dank afgenomen. Nog steeds niet.
Maar ik durf het eindelijk hartop en met plezier (en soms leedvermaakl) te zeggen!
Dit alles zegt veel tot wat voor land Nederland is verworden
En toen waren er ook mensen die dweepten met het communisme in Rusland en Cuba, Harry Mulish, Duivedak e.a. De hippietijd was één grote vergissing. Toen niet nadenken, nu nog steeds niet nadenken.
Geweld werd toen door links veel ingezet. Dat lijken ze weer te willen herhalen.
Persoonlijk vond ik de hippietijd heerlijk. Het deel met de bloemenkinders en meer persoonlijke vrijheid dan. Niet het gewelddadige activisme wat nooit is verdwenen bij links.
Goed gezien: er is geen verschil tussen sociaal-democraten in het westen en communisten in het voormalige Oostblok. Behalve dan in werkwijze om het gewenste doel te bereiken: wat zij noemen de ‘dictatuur van het proletariaat’ – maar dan wel onder leiding van de elitaire socialistische elite, want het gewone volk ‘snapt het niet’.
Al in 1848 verklaarde Marx dat de communisten de aangewezen leiders waren van het volk, omdat de communisten ‘het meest actieve deel van de socialisten’ waren. Lenin voerde systematisch de term communisten in om de revolutionaire socialisten te onderscheiden van de sociaal-democraten, die langs geleidelijke weg de macht wilden overnemen. Die scheiding vond plaats vanaf 1890 en de uitkomst is wat we nu meemaken.
De eerste communistische idealisten zijn binnen enkele jaren opgeruimd. Het gezegde dat de revolutie eet haar kinderen op is weer bewezen. Alle neuzen een kant op kan alleen door dictatoriale houding. Het werd de door Marx benoemde kazerne communisme. De afdwinnende soort die altijd als de enige die overblijft en gebaseerd op vele verboden.
Socialisme mondt uiteindelijk altijd uit in communisme, marxisme, leninisme, stalinisme of zelfs fascisme. Nooit aan beginnen dus.
Het gebezigde woord nepparlement was in een debat waar de onmacht van de 2e kamer (door dichtgetimmerd regeerakkoord) werd besproken. Een buitenspel gezet parlement is dus inderdaad een nepparlement. De schijn van vertegenwoordiging maar niets in te brengen. De fophef is dus te negeren.
Mee eens, zo bedoel ik het ook.
Ilja Pfeiffer is maar een schrijver. Trouw is hier het vileine medium dat als een valse profeet een valse waarheid opvoert teneinde het democratisch proces te beschadigen. Maar de waarheid is sterker Is er niet ook en krant met die naam?
Alkibiades is een schelmenroman. Ik heb ervan genoten. Ik moest tijdens het lezen vaak aan Mark Rutte denken. Maar misschien heb ik er (te) weinig van begrepen…
Persoonlijk kan ik niet oordelen over de literaire kwaliteiten van het werk van I.L. Pfijeffer, maar het is in ieder geval geen regel dat schrijftalent noodzakelijkerwijs gepaard gaat met goed politiek inzicht. George Bernhard Shaw bijvoorbeeld: hij was een Stalinist.
Goed BN-erschap en daarmee goed inkomen is afhankelijk van de ‘juiste’ inzichten, die uitgebreid uitgevent moeten worden bij de ‘juiste’ media.
De tientallen miljarden aan belastinggeld werden verdeeld aan de Klimaattafels van Ed Nijpels cs. En aan die tafels waren u en ik niet uitgenodigd. Dat is simpelweg ondemocratisch. En die paljas Ilja wens ik veel succes met Zijn Nieuwe Kleren.
Nou, paljas? Al deel ik de opvattingen van dhr. Pfeijffer niet, hij zal best een goed schrijver zijn als je van dat genre zou houden. Ik hou er niet heel erg van, maar dat betekent nog niet dat hij als een paljas te beschouwen is.
En @Ahava…ontluizing? De man heeft een bos haar waar menig (ouder) vrouwmens jaloers op is, en het ziet er m.i. goed verzorgd uit. Dat velen zo’n ‘merkteken’ niet waarderen heeft niets met zijn kwaliteiten als schrijver te maken.
Ik verdedig hem niet om zijn uitspraken en analyses, wel om zijn recht om die dingen te zeggen en zijn verschijning te modelleren naar zijn eigen smaak en inzicht.
Geef die man een tientje om naar de kapper te gaan.
Da’s niet genoeg, een tientje. Dat kost alleen het ontluizingsprogramma al.
Trouw is lekker bezig. Met het demoniseren van de PVV. Niet alleen met het artikel van Pfeiffer, maar ook in de editie van 4 januari, waarin dominees hun gal mogen spugen op de PVV en de mensen die erop stemmen. Dat gaat zover, dat een zekere dominee Goorhuis zegt, dat kerkleden-PVV `ers -wat hem betreft- niet zouden mogen deelnemen aan het avondmaal…..Ik heb een reactie gestuurd naar Trouw, maar die is (nog) niet geplaatst.
Dank aan Bauke Geersing voor dit duidelijke artikel.
Helaas blijkt het in Nederland nodig te zijn om verdraaide zaken recht te zetten.
Komt de waarheid in de journalistiek nog ooit terug?
”een dictatuur van de massa” lijkt mij een prima omschrijving van democratie!
Ilja P. is bekend geworden door zijn boek ‘Hotel Boedapest’ dat het verval van (het oude) Europa als rode draad heeft. Sindsdien is dat succes hem een beetje naar het hoofd gestegen en cultiveert hij een rol als beschavingsmessias. Dat kan, niets om ons verder druk om te maken.
Wie wil dat boek van die kluns nou lezen? Ik niet.