Hoe Israeli’s tegen de wereld aankijken
Wereld moet zorgen over veiligheid serieus nemen
Titelfoto: Israëlische soldaat bij de grens met Gaza – screenshot OpinieZ JewishPressTV
In 2002, toen een groot deel van de internationale gemeenschap Israël ernstig bekritiseerde vanwege haar harde militaire reactie op de golf van Palestijnse zelfmoordaanslagen, bekend als de Tweede Intifada, stelde de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan, vol ergernis de retorische vraag: “Kan Israël gelijk hebben? En de hele wereld zich vergissen?”
De meeste Israëli’s zouden zeker hebben geantwoord: natuurlijk.
Vredesaanbod
Immers, nog maar twee jaar eerder had Israël aangeboden zich terug te trekken uit vrijwel de hele Westelijke Jordaanoever en Gaza. In ruil daarvoor kreeg het de ergste golf van terrorisme in haar geschiedenis. Dat Israëlische verhaal over waarom het vredesproces mislukte heeft een generatie lang de Israëlische politiek veranderd, wat leidde tot de bijna totale ineenstorting van links als levensvatbare politieke kracht. Ondertussen negeerde een groot deel van de wereld het afgeslagen aanbod van Israël en bleef men de Joodse staat de blijvende bezetting verwijten die ze had willen beëindigen.
Vandaag ervaren wij Israëli’s nog een andere radicale kloof met een groot deel van de wereldopinie.
Mars van terugkeer
Elke vrijdag gedurende de afgelopen paar weken heeft de islamitische Hamas tienduizenden betogers gemobiliseerd, die een “mars van terugkeer” richting Israël zijn begonnen. Het eerste doel is om het hek te vernietigen en de internationaal erkende grens van Israël over te steken. Het doel op lange termijn is om de staat met de Joodse meerderheid demografisch te vernietigen door een “terugkeer” van nazaten van Palestijnse vluchtelingen uit de oorlog van 1948.
Als reactie daarop heeft Israël het vuur geopend op de demonstranten, met tientallen doden en meer dan duizend gewonden in de laatste maand van protesten.
Onaanvaardbare bedreiging
Israël is daarvoor fel veroordeeld door functionarissen van de Verenigde Naties, Europese leiders en mensenrechtenorganisaties, die beweren dat de Israëlische strijdkrachten opnieuw hun toevlucht nemen tot disproportioneel geweld. Maar voor Israëli’s vormen de wekelijkse demonstraties – die gepaard gaan met vuurbommen en brandende vliegers die naar Israelische velden werden gestuurd en infiltraties door kleine groepen Hamas-leden op Israëlisch grondgebied – een onaanvaardbare bedreiging.
Israëli’s beschouwen deze demonstraties als onderdeel van een bredere aanval die voortdurende pogingen omvat, langs elke grens, om de verdedigingslinie van het land te doorbreken – door tunnels uit Gaza, periodieke aanvallen van raketten afgevuurd vanuit Gaza en Libanon en, het meest zorgwekkend, de dreiging van de groeiende Iraanse militaire aanwezigheid in Syrië. Die aanvallen maken deel uit van een steeds succesvoller Iraans plan om de grenzen van Israël te omringen met wat Iran’s Opperste Leider Ali Khamenei “de gouden ring in de ketting van verzet” heeft genoemd.
David en Goliath
Terwijl de wereld beelden ziet die de Joodse staat afschilderen als de Goliath van de regio, beschouwen velen van ons ons land gelijktijdig als Goliath en als David. In het conflict met de Palestijnen zijn we de dominante macht. Maar in ons conflict met een groot deel van de Arabische en islamitische wereld zijn we kwetsbaar. Israël is in het verleden de underdog geweest. En als we onze alertheid verminderen, kan dat opnieuw gebeuren. De aanwezigheid van terroristische enclaves aan bijna alle Israëlische grenzen verklaart de vastbeslotenheid van de IDF om te voorkomen dat demonstranten door de omheining breken.
Maar die vastberaden houding creëert een nieuwe strategische bedreiging voor Israël. De tactieken die ons relatief veilig houden in een van ’s werelds gevaarlijkste regio’s ondermijnen onze morele geloofwaardigheid in het buitenland. Dit is dus het dilemma van Israël: kan het haar afschrikking in het Midden-Oosten handhaven zonder haar positie in het Westen fataal te ondermijnen?
Mavi Marmara
Een van de dieptepunten in de Israëlische loskoppeling van de wereldopinie vond plaats in 2010, toen het Turkse schip Mavi Marmara probeerde de Israëlische zeeblokkade van Gaza te doorbreken. Israëlische commando’s gingen aan boord van het schip en in de daarop volgende schermutseling werden tien islamistische activisten gedood met tientallen gewonden, evenals tien gewonde Israëlische soldaten. Israël voerde aan dat het opleggen van de zeeblokkade essentieel was om te voorkomen dat Iraanse raketten Hamas zouden bereiken. Bovendien, benadrukte Israël, haar soldaten waren in levensgevaar vanwege de bewapende passagiers. Maar de internationale consensus tegen Israël was rampzalig: Israël had zogenaamd vreedzame humanitaire hulpverleners gedood en de blokkade tegen Gaza was een oorlogsmisdaad.
Een jaar later maakten de Verenigde Naties de verrassende resultaten van hun onderzoek naar het incident bekend. Hoewel Israël buitensporig geweld werd verweten, erkende het onderzoek dat de soldaten met georganiseerd geweld waren geconfronteerd. Het meest verrassende van alles was dat het onderzoek het recht van Israël om aan boord te gaan en de blokkade op te heffen, beschouwde als zelfverdediging in overeenstemming met het internationale recht – de eerste keer dat we ons kunnen herinneren dat de Verenigde Naties een Israëlisch standpunt hebben ondersteund.
Maar vandaag zijn die bevindingen bijna helemaal vergeten en wordt Israël opnieuw beschuldigd van het handhaven van een immorele blokkade van Gaza.
Morele dissonantie
De morele dissonantie tussen Israël en de internationale gemeenschap versterkt alleen uiterst rechts Israël, dat in de woorden van een oud Israëlisch lied beweert dat “de hele wereld tegen ons is”. Onevenredige kritiek – bijvoorbeeld het feit dat Israël in VN-fora vaker wordt bekritiseerd dan alle andere landen in de wereld bij elkaar – versterkt dat isolationistische denken. Wanneer critici een bedreiging van de Israëlische grens bagatelliseren als “vreedzame demonstraties”, concluderen de Israëli’s dat de wereldopinie het niet begrijpt of vijandig is. Het resultaat is dat alle kritiek wordt verworpen.
Wanneer daarentegen de Israëli’s voelen dat internationale gemeenschap bereid is hun zorgen serieus te nemen, neigen zij ertoe met meer openheid te reageren op morele kritiek van buitenstaanders. Het Oslo-vredesproces is mede ontstaan door de veranderde stemming tegenover Israël in het begin van de jaren negentig, toen de instorting van de Sovjetunie, die de diplomatieke campagne tegen Israël aanvoerde, ertoe leidde dat veel landen betrekkingen met de Joodse staat aanknoopten.
Uitdaging
De belofte van de staat Israël aan het Joodse volk was om zijn ogenschijnlijk eeuwige anders-zijn te beëindigen en terug te geven aan de gemeenschap van volkeren. Een deel van het trouw blijven aan die visie is aandacht schenken aan de waarschuwingen van buitenstaanders, vooral de vrienden, en zich niet terugtrekken in een bitter isolement. Maar niet minder belangrijk voor de vervulling van de belofte van Israël is om ervoor te zorgen dat degenen die proberen het land te vernietigen, ervan worden weerhouden zijn grenzen te overschrijden. Hoe je die twee imperatieven in balans kunt brengen, is precies de uitdaging waarmee Israël vandaag wordt geconfronteerd.
Over de auteur
- Yossi Klein Halevi (@YKleinHalevi) is senior fellow van het Shalom Hartman Institute in Jeruzalem. Zijn nieuwste boek, "Letters to my Palestinian Neighbor", verschijnt deze maand.
Het begrenzen van een nationaal gebied waar men zich veilig voelt is het goed recht van elk volk. Datzelfde geldt voor de handhaving van een dergelijke grens. In het geval van Israel is het duidelijk dat een doorbraak bij de grens zou leiden tot een veiligheidsprobleem van grote en moeilijk controleerbare proporties. Dat is waar Iran en haar proxylegers van Hezbollah, Hamas en de PLO op uit zijn. Als de oncontroleerbaarheid van het veiligheidsprobleem grotere vormen aanneemt, zal de reactie ook krachtiger moeten zijn. Ofwel, door een dergeljke doorbraak te voorkomen, beperkt Israel de proportie van het geweld. We mogen dus concluderen dat er bij de VN en de EU sprake is van disproportionele kritiek op geweld dat allerminst disproportioneel is. Of als men het dan zo nodig disproportioneel wil noemen, laat men dan erkennen dat de disproportionaliteit vooral aan de kant van de gematigdheid is. Disproportioneel gematigd geweld, dat is wat het is. Niets meer dan dat.
Het valt op dat veel mensen zijn die zich afvragen waarom de Joden zich niet meer verdedigd hebben tegen de nazi´s, die nu verontwaardigd zijn dat de Joden zich wel verdedigen tegen de nieuwe nazi´s.
Want lees het Handvest van Hamas, dat is gruwelijker over Joden dan ´Mein Kampf´.
Israel begon geen enkele oorlog, maar won ze allemaal. Dat kan een land als Duitsland niet zeggen. Gelukkig staan er veel mensen achter de Joodse staat, ook al ijkt het tegendeel. Bovendien zijn het niet alleen mensen die het Beloofde Land als hun oogappel koesteren.
Am Yisrael chai.
Hadden wij maar een IDF om onze grenzen te bewaken. Helaas, wij worden overspoeld door barbaren.
Israel heeft het volste recht haar grenzen te beschermen tegen kwaadwillige indringers. En gaat dat niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Gewoon afschieten. Europa moet niet zeuren, wij zouden het in vergelijkbare situaties, naar ik hoop, ook zo doen en n.m.m. zo moeten doen. Anders ben je geen knip voor je neus waard.
Indien de Ayatollas, Hezbollah, Hamas & Erdogan, beloven de staat Israël te willen vernietigen en daarvoor alles uit de kast te willen halen waarom zou je ze dan niet willen geloven???!
Kolonel Richard Kemp bevestigt mijn interpretatie (zie elders in de reacties op dit artikel) van de IDF reactie op de Hamas aanval bij de Israelische grens: https://twitter.com/IDFSpokesperson/status/997790215161999361. Hij doet dat als getuige bij de zgn. ‘Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties’, een leugenachtig orgaan dat is opgericht nadat de vorige ook kapotgemaakt was door islamitische landen.
De MSM en op dit moment nog de politiek zijn geen afspiegeling meer van wat er leeft onder de gewone man/vrouw.
IsraeI kan natuurlijk ook doen als de EU, z’n grenzen openstellen, de armoede uit het zicht houden door sociale woningen en uitkeringen, en hopen dat de terreur onder controle blijft.