Herinnering aan Sint Maarten
Impressie van een werkbezoek in 2004
De onthutsende beelden van de verwoesting die de orkaan Irma op Sint Maarten aanrichtte, brachten bij mij herinneringen naar voren. Er was een periode dat ik met regelmaat het eiland bezocht, in functie zogezegd. Dat was allemaal in de aanloop naar de opheffing van het land de Nederlandse Antillen.
Titelfoto: Maho Beach Princess Juliana International Airport by Wilson Hui is licensed under CC BY 2.0
Autonoom land
Sint Maarten zou samen met Curaçao en Aruba de status van autonoom land binnen het Koninkrijk krijgen. Dat ging overigens niet zonder slag of stoot. Vooral in Den Haag waren er grote en begrijpelijke bedenkingen: hoezo, een half eiland, met nog geen 50.000 inwoners, een autonome status? “Mijn gemeente Pijnacker heeft er meer”, verzuchtte toenmalig Kamerlid en oud-minister Klaas de Vries tegenover de toenmalige Antilliaanse premier Etienne Ys. De Vries schudde zijn wijze hoofd.
Maar het proces was niet te stoppen, ook al bleven partijen als VVD, SP en PVV bij hun bezwaren tegen die autonome status voor dat halve eiland met die reputatie van maffia-invloed en gebrekkig bestuurlijk vermogen. Desalniettemin: vanaf 10 oktober 2010 mag Sint Maarten zich een land noemen. Nu geleidelijk aan een beeld ontstaat van de immense schade, van de individuele en de bestuurlijke ontreddering, zal ongetwijfeld de discussie over die status weer aanzwellen.
Verwoest
Maar ik moest bij die beelden met al die verwoeste huizen en infrastuctuur, terugdenken aan een bezoek aan een gezin in zo’n typisch Caribisch houten huisje. Van die woningen waarvan we nu vooral nog de beelden van staketsels, afgeknakte planken en verfrommelde zinken platen langs zien komen.
Ik vergezelde destijds premier Ys om op Sint Maarten een bezoek te brengen aan o.a. woning- en wijkverbeteringsprojekten.
Konvooi
Ons gezelschap werd die dagen in konvooi over het eiland gereden. De zwarte limousine met de Gezaghebber (de burgemeester) en de premier, voorafgegaan door een politieauto en achteraan de auto waarin een collega en ik zaten. De andere weggebruikers doken pardoes de berm in of minderden vaart en gingen respectvol opzij toen onze stoet met luide sirenes en getoeter zich in grote vaart een weg baande door de permanente file tussen de luchthaven en hoofdstad Philipsburg.
Goede werken
In een busje, begeleid door politie, brachten we een bezoek aan enkele achterstandswijken. Daar werden, in samenwerking met actieve wijkcomités, vervallen huizen opgeknapt, straten gerepareerd en geasfalteerd, buurthuizen ingericht en meer goede werken verricht. Dat alles zoveel mogelijk in samenwerking met buurtbewoners, met kleine aannemers en met inzet van lokale werkzoekenden. Uiteraard waren die enkele herstelde huizen een druppel op de gloeiende plaat: maar er werd tenminste een begin gemaakt en dat heeft in de wijken zelf ook een merkbaar positief psychologisch effect gehad.
Ik zal niet snel het bezoek vergeten aan een totaal vervallen, ruim honderd jaar oud typisch Caribisch houten huisje met zo’n karakteristiek golfplaten dak. Op een paar vierkante meter woonde een gezin: vader, moeder en drie opgroeiende dochters. Met enige schroom betraden we het donkere, volgepropte woninkje, waarbinnen met gordijnen nog een beetje de privacy van afzonderlijke ruimtes werd gesuggereerd.
Leerboek
Aan een volgestouwde tafel, onder een brandend peertje, zat onverstoorbaar de oudste dochter gebogen over een Nederlands aardrijkskundeleerboek: een hoofdstuk over Europese bergen en rivieren. Over de Rijn en Lobith…..Ze bleek in HAVO vier te zitten. We waren allen geraakt door de aanblik van zoveel doorzettingsvermogen in dergelijke, bijna desolate omstandigheden. In het kader van de renovatie zou het huisje worden afgebroken en voor het gezin op een andere plek een nieuwe woning worden gebouwd.
Nu, ruim tien jaar later, vrees ik dat ook die nieuwe woning de enorme en verwoestende kracht van Irma niet zal hebben doorstaan. Ik hoop in elk geval dat het gezin het er levend heeft afgebracht en dat die leergierige dochters, ondanks de ellende van dit moment, toch een goede toekomst tegemoet kunnen zien.
Freek van Beetz – Twitter: @fvbeetz
© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties.
Over de auteur
- Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).
