Geen groeiende moslimhaat in Europa, maar groeiende jodenhaat
Media poetsen virulent antisemitisme onder moslims weg
“Ook buiten het VK groeit de moslimhaat. Islamofobie in Europa”, kopte de NRC vrijdag 23 juni. Ik moest even met de ogen knipperen. Heb ik iets gemist? Bij nadere lezing werd de alarmerende boodschap behoorlijk gerelativeerd en eigenlijk nauwelijks onderbouwd, maar het beeld dat de krant ons wilde opdringen was duidelijk: de moslims in Europa verkeren in groot gevaar.
Titelfoto: Screenshot door redactie OpinieZ van video ABS-CBN News
Ik geloof daar niets van, maar het is een beeld dat de media ons al jaren proberen voor te spiegelen: al die aanslagen door moslimextremisten, ach, een beetje vervelend, vooral voor de slachtoffers en hun nabestaanden, maar in het verkeer en thuis vallen veel meer doden (keukentrapje!) en de meeste moslims zijn vreedzame burgers.
Wegredeneren
Waar komt die onbedwingbare behoefte tot wegredeneren vandaan? Laat er geen twijfel over bestaan: de aanslag op moskeegangers in Londen is net zo goed een terreuraanslag als die jihadistische aanslagen op London Bridge en Manchester kort daarvoor. Maar ook nu weer die hardnekkige neiging van media om ons ervan te doordringen dat we de betekenis van die Islamitisch geïnspireerde aanslagen overdrijven en – zoals in het geval met de aanslag met een bestelwagen op moskeebezoekers – dat we met twee maten zouden meten.
Ik kreeg zelf juist bij de meeste aanslagen door moslimextremisten de indruk dat de autoriteiten wel erg omzichtig handelden en lang aarzelden met het vrijgeven van de achtergronden van de daders. Het NOS-journaal presteerde het zelfs om na ‘London Bridge’ belangrijke informatie achter te houden en uitspraken weg te knippen.
Joden als doelwit
Nee, er is iets veel verontrustenders aan de hand: In 2016 schreef ik al dat van alle Franse soldaten die bij militaire operaties worden ingezet, de helft binnen Frankrijk zelf actief is en dat de helft daarvan 717 Joodse scholen moet bewaken.
In hetzelfde Frankrijk zijn volgens Yves Mamou joden al jarenlang slachtoffer van moslimterreur. De meest recente voorbeelden: in maart 2012 schoot in Toulouse de zelfverklaarde Al Qaida-aanhanger Merah bij de ingang van een joodse school drie kinderen en een rabbijn dood. In mei en juli 2014 werden in Parijs twee synagogen aangevallen door bewapende groepen ‘pro-Palestijnse demonstranten’. De oproerpolitie slaagde er maar ternauwernood in om een lynchpartij in één van de belegerde synagogen te voorkomen. In Den Haag kon een groep Moslimdemonstranten ongestoord “Dood aan de joden” roepen. Joden in Brussel, Parijs en Kopenhagen werden slachtoffer van moslim-fundamentalistisch geweld. We hebben het over Europa, anno 2016.
En toch zaten in de dagen van de moordaanslagen op de redactie van Charlie Hebdo, op de koshere supermarkt en op de bezoekers van een concert in de Bataclan vooral klagende moslima’s op de bank bij Jinek en in de talkshows van de NPO: want allemaal o zo zielig voor de goedwillende moslims…
Moord op joodse arts
Begin april van dit jaar werd in Parijs de joodse arts Sarah Lucie Halimi vermoord door een 27-jarige islamitische buurman. Hij gooide zijn slachtoffer vanuit het raam van haar appartement drie hoog naar beneden. Alleen joden namen deel aan de herdenkingstocht voor het slachtoffer. Zij werden door moslimjongeren met flessen bekogeld, die onder meer: ‘Smerige joden, we hebben onze kalasjnikovs’ schreeuwden.
Franse politici en media besteedden tot voor kort geen enkele aandacht aan deze moord, totdat een groep vooraanstaande Franse intellectuelen zich gingen roeren. In Frankrijk is al veel langer sprake is van virulent antisemitisme dat door de media wordt verzwegen of toegedekt.
Documentaire antisemitisme in Europa
Er is onlangs veel te doen geweest over de documentaire Auserwählt und ausgesetzt – der Hass auf Juden in Europa over de spectaculaire terugkeer van openlijk antisemitisme in Europa. De film is gemaakt in opdracht van de Frans-Duitse zender Arte. Die wilde (durfde?) de film niet uit te zenden. Want er was ook aandacht voor het onverbloemde antisemitisme van Links en van migranten uit moslimlanden en de film zou ook nog te pro-Israël zijn. Uiteindelijk zette Bild de docu online en besloot de zender WDR onder druk tot uitzending, maar dan wel voorzien van commentaar, van een bijsluiter zogezegd.
Op z’n minst opmerkelijk en tekenend voor het klimaat van nu, waarin burgemeesters van Londen en Berlijn Hezbollah-demonstraties toestaan waar anti-joodse leuzen gescandeerd worden en waarin na de zege van Macron de Franse joden allerminst gerust zijn.
Daarom neem ik eerlijk gezegd de verhalen over toenemende moslimhaat in onze media met een flinke korrel zout. Er staat een (roze) olifant in de kamer die de media niet willen zien.
© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties 👇🏽.
Over de auteur
- Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).
