Van een afstand valt ons land toch wel mee
Ons wordt een niets verhullende spiegel voorgehouden: Nederland is door en door verrot. Het racisme heeft er diepe sporen getrokken. Eindelijk werd de deksel van die onwelriekende poel van discriminatie en achterstelling weggetrokken.
Verderfelijk
In ons land kunnen behoofddoekte moslima’s immers niet meer over straat zonder te worden nagefloten, beschimpt en bespuugd, plukt de politie succesvolle gekleurde artiesten en rechtsgeleerden in hun flitsende bolides van straat en onderwerpt hen aan vernederende verhoren. Gerenommeerde tv-persoonlijkheden krijgen voor hun bedachtzame keuze voor verbinding zoekende politieke denkers in de sociale media emmers hoon en beledigingen over zich heen. Dat de nieuwkomers in Nederland en hun kinderen bij het ontbreken van kansen, stageplekken, perspectief en steun nog niet hun koffers pakken om dit verderfelijke land te verlaten!
Dat beeld rijst bijna op als je, zoals ik, al een paar weken, rondtoert in Italië. Met soms haperende internetverbindingen krijg ik het nieuws uit Nederland toch vooral verbrokkeld – en vertekend – tot me.
Onthechting
Gelukkig leidt afstand tot onthechting en dat is maar goed ook. De in de media aangewakkerde stormen van verontwaardiging over al die ophef veroorzakende gebeurtenissen in het vaderland, schrompelen hier in het zuiden van Europa al snel tot dorpspompachtige proporties ineen. Want ga maar na, slechts enkele honderden kilometers van onze pleisterplaats in Sicilië worden dagelijks honderden migranten uit Afrika aan land gebracht. Toch berichten de Italiaanse kranten daar meestal in de binnenpagina’s over.
Jonge mannen
Italië was al lang bekend met wat oudere mannen uit Afrika, die, ooit op zoek naar een betere toekomst in Europa, op stranden en pleinen plastic prullaria als aanstekers, zonnebrillen en selfie-sticks, tassen en doeken proberen te slijten. Maar nu vallen in het straatbeeld in steden en stadjes ook jonge mannen op. Jonge, energiek ogende kerels – die volgens migratiedeskundigen als historicus Leo Lucassen onmisbaar zijn om het dreigende demografisch tekort in Europa op te lossen – zie je ongegeneerd bedelen bij kerken, supermarkten of gewoon op straat.
Dat Europa grote aantallen hooggekwalificeerde jonge mannen uit Syrië zou mogen verwelkomen is vooralsnog ook niet bewaarheid. In Duitsland moest worden vastgesteld dat het opleidingsniveau van de meeste van deze vluchtelingen ernstig tekortschiet.
Elites
Het zichtbare succes van vluchtelingen uit de hoogopgeleide elites uit Iran en Kaboel en uit het voormalige Joegoslavië vertroebelt ons zicht op een grauwe wekelijkheid, zoals ik die in Italië dagelijks waarneem. Is er echt reden om te geloven dat de jonge dienstweigeraars uit Eritrea het in Nederland beter zullen doen dan de vluchtelingen uit het nabije Somalië die hen voorgingen?
Integratiedebat
Ondertussen woedt dus in Nederland ‘het integratiedebat’ op volle toeren, ontketend in de reguliere pers, radio en TV en vaak ontspoord in de digitale media. Verontwaardiging en verongelijktheid bepalen de toon van het debat, in steeds overtreffender trap, met de media in een heel specifieke rol: als maker van nieuws. Natuurlijk moeten de media nieuws brengen. Maar mag daar een beetje bezonnenheid bij, inkadering, nuance en vooral duiding?
Nu lijkt het er op dat de zichzelf voortdurend prijzende journalistiek zich laat meevoeren op de stormen van hypes die ze zelf veroorzaken. Ik schreef het al eerder: kranten en nieuwsmedia zijn niet meer het kompas waarmee de richting van politieke en maatschappelijke ontwikkelingen worden geanalyseerd en verklaard. Ze zijn maar als te vaak een vergaarbak van meninkjes en opinies.
Activisme
De media zijn een vrijplaats voor lieden met academische titel en aanstelling, niet om het academisch discours aan gaan, maar als kanaal voor hun vrijblijvend activisme. Zo krijg je natuurlijk de krantenpagina’s en tv-rubrieken best gevuld: met ophef en vertier. Maar of dat nou de bedoeling is….
Over de auteur
- Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).
Dit is op Kattukse Vrienden voor Israël herblogd.