Simplisme en populisme in het gedoe over Griekenland
Gisteren zag ik een foto voorbij komen van Tsipras, gezellig aan tafel met de voormailige Poolse premier en president van de Europese Raad Tusk, gemoedelijk fotomomentje. Zou graag de vlieg op de muur zijn, weten wat er écht gezegd wordt. Het narratief van de Westeuropese landen en het narratief van de Griekse regering is dusdanig gericht op de eigen achterban dat ik daar in ieder geval helemaal niets mee kan. Populisme is wat je krijgt, vraagtekens en bezorgdheid is wat blijft.
In Nederland merk ik dat, over het algemeen genomen, een simplistische kijk op de zaak datgene is wat blijft hangen. “Ik heb 1000 euro aan Griekenland overgemaakt van mijn belastingcenten”. Op mijn bankafschrift kan ik dat nergens terugvinden: “Petrelis € 1000 aan Tsipras”. Ik zie die Nederlander dan vervolgens op vakantie gaan naar Griekenland, want lekker goedkoop, en daar een beetje op een terrasje grapjes zitten maken in de trant van “lekker hè, van onze belastingcenten!”
In Griekenland wordt alles ook gereduceerd tot een simplistische anti-Europa blik. “Duitsland is de grote vijand, wij gaven ze democratie en we krijgen er strafmaatregelen voor terug, nazi’s!” Niet zo gek, als het Grieks ministerie van Defensie een filmpje maakt dat vertoont wordt in de metro, waarin het groot Griekse lijden tijdens WW2 ingezet wordt om de claim met betrekking tot herstelbetalingen kracht bij te zetten. Propaganda pur sang.
Extra blij was ik daarom met de pro-Europa, anti-Syriza protesten waaraan massaal in Griekenland gehoor werd gegeven. Genoeg stoerdoenerij, genoeg praatjes, genoeg onzekerheid. Genoeg.
Maandag, gisteren, was cruciaal voor de Grieken. Niet zo heel cruciaal blijkt alweer, Fons Kockelmans schreef het hier al. Op het laatste moment heeft de regering-Tsipras iets van een voorstel ingediend en het bleek genoeg om in ieder geval een week verder te kunnen.
Wat is nu een week vraag ik me af, vijf dagen, als er zóveel op het spel staat? Griekenland uit de Eurozone…dat niet alleen. Ook uit de EU. Steeds als ik denk nu echt Griekenlandmoe te zijn, lees ik toch weer een opinie of nieuwsbericht en wind ik me weer op.
Niet over hoe de eventuele feiten liggen, maar over taalgebruik, zijdelings denigrerende woordjes over de vermeende Griekse volksaard, de liever lui-dan-moe-zijnde-Griek, de belastingontduiker of mooier nog: de Griek die “de verlichting gemist heeft”. Die beeldvorming irriteert me dan immens en ik schiet nog net niet in een Grieks-nationalistische versie van mezelf.
Enfin, er is al zoveel geschreven over Griekenland en Grexit en ik heb totaal de illusie niet daar ook maar iets nieuws aan toe te kunnen voegen. Al maanden zie ik nieuwsbrengers en journalisten over elkaar heen buitelen, al glunderend, handenwrijvend “GREXIT!” Je weet gewoon dat ze het erom doen. Klaar voor de hysterie. Cue op schrijnende beelden. De abstracte wijze waarop over een volk gesproken wordt. Krijg al buikpijn als ik eraan denk.
Het duurt allemaal veel te lang, het probleem ettert maar door. Je kan schuld leggen waar je wilt, aan beide kanten is er gefaald. De grote verliezer is toch echt wel de gewone Griek. Ik hoop dat Griekenland in de EU blijft. Op z’n minst.
Over de auteur
- Cyprioot
Recent gepubliceerd
EU25 november 2015Lesbos bezwijkt onder massale vluchtelingenstroom
Politiek Internationaal9 september 2015Erdogan’s gewelddadige hetze tegen de Koerden
Politiek Internationaal20 juli 2015Cyprus is geen België
EU29 juni 2015Een onmogelijke keuze voor de Grieken