Spekman en de 9 zetels
Stel je bent Hans Spekman. En je wordt op een bewolkte voorjaarszondag wakker. Je moet straks naar #SamenEen, maar dat is gelukkig in Utrecht, dus lekker dichtbij. Je kijkt op je iPhone en ziet 18 gemiste oproepen staan, 68 Whatsapp-berichten, 56 sms-jes en 23 mailtjes. Je krijgt het warm. Zweetdruppeltjes vormen zich op je voorhoofd, ondanks de frisse ochtend. Je opent de eerste sms.
Die is van Diederik. Je ziet de woorden 9 zetels staan. De zweetdruppels beginnen een afdaling en vormen een riviertje op je neus. Je opent een Whatsapp-bericht van Lodewijk: 9 zetels. Je opent een mail van Wim Kok: 9 zetels. Je zucht en krabt eens aan je buik. Je legt je iPhone maar weer neer. Dit wordt niks vandaag.
En we zijn nog wel zo goed bezig, denk je. Met de PvdA. Om terug te komen. En het lastige verhaal uit te leggen aan de kiezer. Want die begrijpt het nog steeds niet. En we werken aan een Links Front met SP en GroenLinks. We laten zien dat we uit het goede linkse hout zijn gesneden. En we hebben nog wel zulke goede bewindslieden: Lodewijk, Jeroen, Bert. En ik draag steeds ouwere truien om mijn arbeideristische jeugd te benadrukken. Telt dat allemaal niet?
Alsof het niet uitmaakt dat we alles doen om het onze Turkse en Marokkaanse kiezers naar de zin te maken. Ons laatste electorale bastion. Verkiezingsposters in de eigen taal, overal islamofobie zien waar dat kan, antisemitisme-moties verwerpen en die megamoskee in Gouda er doorheen drukken. Om van onze steun aan de Palestijnse staat en het wegpoetsen van de Armeense genocide nog maar te zwijgen. En voor de vorm een boerkaverbod, dat in de praktijk niks betekent. En Bed, Bad en Brood! Wat willen ze in vredesnaam nog meer?
Je wist het zweet van je voorhoofd en gaat weer even liggen in je warme bed. Het is tijd voor een media-offensief, besluit je. Business As Usual is het toverwoord. Die 9 zetels zijn maar peilingen. We blijven werken aan het herstel van de economie en werk voor iedereen. Werk, Werk, Werk! Want het moet eerlijker en rechtvaardiger. En socialer vooral. We zetten Jeroen in bij Pauw. En Bert bij Umberto. En Sharon bij DWDD. Marcouch bij Utopia. En Aboutaleb laten we in Nieuwsuur nog een keer te keer gaan tegen jihadi’s. Dat kost allemaal niks.
Een glimlach speelt om je lippen. Het valt allemaal wel mee. Je draait je nog even op je zij en fantaseert over een mooie sociaaldemocratische wereld. Die 9 zetels zijn geen ramp. Morgen is het weer anders. Die Maurice de Hond royeren we gewoon. We gooien er in de zomer nog een rondje multiculturele festivals tegen aan. We droppen binnenkort de Joint Strike Fighter om de VVD te pesten. Die pluchebeluste corpsballen pikken dat toch wel. Het komt allemaal goed.
Je valt in slaap. De slaap der rechtvaardigen. De slaap van de deugende mens. Buiten regent het. De iPhone trilt opnieuw op het nachtkastje. Maar je hoort het niet. Je bent immers bezig de partij te redden. In een rood gekleurd dromenland. Waar alleen PvdA-leden wonen. Waar vrede heerst en gelijkheid. En iedereen op 1 mei vrij heeft. En peilingen zijn verboden.
Over de auteur
