Strijd om de ziel van het Westen is in volle gang
Het wrange eindpunt van cultuurrelativisme
:Titelfoto door Matt Hrcak, CC BY 2.0.
.jpg){kind=link}
Het Westen staat voor een fundamentele keuze. Blijft het zwelgen in zelfhaat of kiest het voor de waarden die het fundament van onze beschaving zijn? De oorlog in Israël stelt deze keus op scherp, en kan bepalend zijn voor onze eigen toekomst. Vergoelijken van de terreurdaden van Hamas en demoniseren van Israël vormen het logische eindpunt van cultuurrelativisme. Een column van Maaike van Charante.
Kromme reactie
Waarom is de reactie van veel westerlingen op Israël en Hamas zo krom? Want krom is het, om gruweldaden tegen honderden burgers – waaronder vrouwen, kinderen en bejaarden – zo halfslachtig te veroordelen, en de strijd tegen terroristen – die zich verschuilen achter hun eigen burgers – al af te keuren voordat die zelfs maar begonnen was.
Ik denk dat deze kromme reactie op dit conflict te maken heeft met de verwording van het Westen zelf. Doordat het Westen losgezongen is van de eigen kernwaarden, mist het de morele helderheid om hierin nog scherp te kunnen zien. Nu zult u vragen: is het Westen dan losgezongen van de eigen waarden? Voor een groot deel wel, ook in Nederland.
Nieuw boek
Al jaren zag ik met groeiende ongerustheid hoe onze democratische rechtsstaat werd ondermijnd, en uiteindelijk schreef ik er een nieuw boek over. Hierin documenteer ik waar ik gaten zie vallen in onze vrije, westerse samenleving en pleit ik voor onze kostbare waarden. En vooral pleit ik voor meer debat, want waar dat ontbreekt, dreigt radicalisering en uiteindelijk onderdrukking.
Hoe de zelfverklaarde 'weldenkende klasse' onze democratie ondermijnt. Maaike van Charante @Repelsteeltje21 houdt in haar nieuwste boek 'Debat ongewenst' een krachtig pleidooi voor de terugkeer van een gezonde democratie. https://t.co/ik0NB5G33u Verschijnt 26 okt. Bestel nu! pic.twitter.com/wuOkM4IMsW
— Uitgeverij Blauwburgwal (@blauwburgwal) October 20, 2023
Onze westerse waarden zijn voor ons vaak zo vanzelfsprekend: we denken dat ze vanzelf wel in stand blijven. Maar ze zijn kwetsbaar. Het is verbijsterend hoe achteloos invloedrijke groepen in onze samenleving ermee omgaan, hoe ze deze waarden uithollen en verwringen totdat ze alleen nog hun belangen dienen. En het gevaarlijke is dat dit zo geleidelijk gaat.
Op de een of andere manier herkennen mensen zo’n sluipend gevaar vaak te laat. Toen ik de eerste keer Ondergang van Jacques Presser las – over de Jodenvervolging in Nederland tijdens de Duitse bezetting – viel me op dat het grote kwaad niet ineens de deur kwam inbeuken, maar langzaam dichterbij sloop. Nog langzamer is de uitholling van onze westerse cultuur gegaan.
Gaten in het zelfvertrouwen
Het Westen is al heel lang ontworteld aan het raken. Eerder in onze geschiedenis was er een levendige interesse in andere culturen, vanuit een gezond zelfbewustzijn. Maar in de twintigste eeuw sloegen twee wereldoorlogen en de Holocaust grote gaten in het westerse zelfvertrouwen. Hoe kon onze beschaving hiertoe in staat zijn…?!
Niet iedereen nam de tijd om hierover na te denken, en degenen die dat wel deden, reageerden verschillend. De terechte ontzetting en het daarop volgende zelfonderzoek leidden tot waardevolle inzichten bij sommigen, maar bij anderen tot negatievere zaken, zoals zelfhaat of wrok. Zelfhaat vanwege een niet te dragen schuld, en wrok tegen de slachtoffers wiens lot hen confronteerde met deze onwelkome schuldgevoelens.
Haat tegen het Westen
Na 1945 had bezinning kunnen leiden tot een waarachtig ‘nooit meer’, en de oorspronkelijke idealen van het Westen hadden daarbij leidend kunnen zijn. In plaats daarvan kregen wrok en zelfhaat bij velen de overhand. Uit die wrok kwam maar al te makkelijk nieuwe Jodenhaat voort, zie de wrevel bij sommigen als Joden de Holocaust noemen: zij mogen vooral geen slachtofferschap claimen.
De zelfhaat veranderde in haat tegen de westerse cultuur, en in een wrede omkering werden de slachtoffers van de Holocaust tot symbool van het gehate Westen gemaakt. Activisten die roepen dat Israël een koloniaal project is, willen de mankementen in die redenering niet zien. Liever willen ze zichzelf moreel verheffen boven ‘die Joden’ die nu de zonden van het Westen moeten dragen, zoals ze altijd al de zondebok waren voor alles wat maar van pas kwam.
In de loop van de twintigste eeuw liep de haat tegen het Westen uit op de valse nederigheid van het cultuurrelativisme. Een soort boetedoening waarin de boetelingen toch weer aan de goede kant konden staan. Het werd een dogma dat alle culturen gelijkwaardig zijn. Multiculturalisme werd het nieuwe ideaal.
Samuel Huntington
Al in 1996 besprak Samuel Huntington in zijn boek The Clash of Civilizations dat multiculturalisme de westerse waarden bedreigde. Hij schreef over de erfenis van de westerse beschaving – waar ook de Amerikanen in geworteld waren – en somde de zaken op die daarin centraal stonden: vrijheid, democratie, individualisme, gelijkheid voor de wet, constitutionalisme, privé-eigendom.
Daarna sprak hij over een klein maar invloedrijk aantal intellectuelen en publicisten. Zij vielen volgens hem de westerse beschaving aan in naam van het multiculturalisme. Zij streden tegen de systematische voorkeur voor de Europese cultuur in het onderwijs en de dominantie van het Europees-Amerikaanse monoculturele perspectief.
In 1996(!) verscheen 'The Clash of Civilizations' van Huntington. Lees wat hij schreef over #identiteitspolitiek en #multiculturalisme👇
Hij zag deze #woke ideologie als de grootste bedreiging voor de Westerse beschaving.
Wie had kunnen denken dat het zo uit de hand zou lopen.😳 pic.twitter.com/Xoag3XmUdW— Maaike van Charante (@Repelsteeltje21) June 4, 2022
Deze aanval getuigde van zelfhaat en vernietigingsdrang. Huntington schreef: “De afwijzing van die overtuiging en van de westerse beschaving betekent het einde van de Verenigde Staten van Amerika zoals we die kennen, het betekent in feite ook het einde van de westerse beschaving.” Dit was een logische conclusie: een beschaving zonder ziel is ten dode opgeschreven.
Uitholling
Cultuurrelativisme kreeg in de hele westerse wereld steeds meer de wind mee. Met name in de bovenste lagen van de samenleving werd het een teken van beschaving om andere culturen te verheerlijken en de eigen cultuur maar dom en lomp te vinden. Intussen verwaterden belangrijke waarden, ook in Nederland.
Een praktijkvoorbeeld: voor Nederlanders die niet met elke wind meewaaien, is het al jaren een ergernis dat een dag als Dodenherdenking wordt misbruikt als hoogmis voor de deugden van een zelfgenoegzame minderheid. Inclusiviteit staat voorop, maar de kern gaat verloren. In hoogdravende analyses wordt vervolgens gesteld dat “de oorlog steeds verder van ons af is komen te staan.”
Ooit was de Holocaust een moreel ijkpunt. Na de bewustwording in de jaren ’60 – dankzij onder meer de tv-serie De bezetting van Lou de Jong en het boek Ondergang van Jacques Presser – kreeg de uitspraak ‘Nooit meer Auschwitz’ een diepe betekenis. Maar sinds de Holocaust overal bij werd gehaald en politici hun favoriete slachtoffergroepen tot ‘de nieuwe Joden’ benoemden, verflauwde die betekenis.
Het fundament is weg
We zien hoe de ziel – of in elk geval de bezieling – uit onze samenleving verdwijnt. De afgelopen jaren beschreef ik steeds vaker hoe ons establishment onze democratie ondermijnt en hoe de grondrechten onder vuur liggen. De westerse waarden zijn niet langer het fundament van onze maatschappij, het zijn slechts dorre wetten die in de praktijk steeds meer omzeild worden.
Wie kent nog de woorden van de grote denkers die onze vrijheid ooit vorm gaven? Wie raakt nog bezield door de idealen waar onze mensenrechten uit voortkwamen? Waar zijn de echte democraten gebleven? Oproepen tot uitsluiting en censuur zijn aan de orde van de dag, en tolerantie voor andersdenkenden lijkt vaak nauwelijks meer mogelijk.
Maar als het Westen niet opstaat voor de eigen waarden, als wij als westerlingen er niet in slagen om weer bezield te worden door de idealen die ons als beschaving gevormd hebben, zullen we weerloos ten prooi vallen aan vijanden die wél weten waarvoor ze staan. Zelfs als die vijanden fanatisme en onderdrukking brengen. Zelfs als zij terroristen zijn.
"Het westen zal niet omvergeworpen worden, het verpietert zichzelf en is daarna gratis af te halen voor om het even welke sterkere, meer zelfverzekerde ideologie."
Scherp stuk van @BartNijman👇 over de betekenis van de #HamasIsraelWar voor het hele westen.https://t.co/pEhuw21qPa— Maaike van Charante (@Repelsteeltje21) October 23, 2023
Partijdigheid
De reacties van veel media op de pogrom van 7 oktober – en vooral het kritiekloos doorgeven van de leugens van Hamas over een Israëlisch bombardement op een ziekenhuis – maakten duidelijk hoe diep de rot al zit. Die reacties schokten me bijna nog meer dan de daden van Hamas zelf. Over de terroristen maakte ik me al geen illusies, van de media had ik blijkbaar toch nog wel iets verwacht.
De eenzijdigheid in de berichtgeving over Israël en Hamas – argwanend naar Israël, goedgelovig naar Hamas – komt niet uit de lucht vallen. De media zijn een spiegel van de samenleving. De vijanden van Israël sluiten voor onze ogen een giftige alliantie. Het zijn de Jodenhaters uit de islam en de (extreemrechtse) complotdenkers, die altijd wel een kronkel kunnen bedenken waarom ‘de Joden’ schuldig zijn.
Maar het zijn zeker ook de linkse partijen en hun aanhangers, die Israël brandmerken als een voorpost van het gehate Westen. Zij vergoelijkten de genocidale motieven van Hamas en de feesten in de straten van Gaza na de pogrom van 7 oktober. Ze spraken hooguit plichtmatig hun medeleven uit met de Israëlische slachtoffers, waarna ze haastig opkwamen voor de echte slachtoffers.
Licht of duisternis
Het is het logische eindpunt van cultuurrelativisme. Waarom zou je nog waarde hechten aan het licht van Israël – vrijheid, democratie, individualisme, gelijkheid voor de wet – als je vindt dat de duisternis van Hamas – onderdrukking, dictatuur, kuddegeest, ongelijkheid – gelijkwaardig is?
Wie opkomt voor Gaza, mag zich afvragen voor wie hij eigenlijk opkomt. Zijn de burgers van Gaza geholpen met dit terreurregime dat hun kinderen volpompt met haat, hen inzet als menselijk schild en de hulpgelden gebruikt voor nog meer tunnels en wapentuig? De filmbeelden – door Hamas zelf online gezet – waarin te zien was hoe waterleidingbuizen werden opgegraven en gebruikt voor raketten waren veelzeggend.
Israël is verre van volmaakt, maar wel gebaseerd op diezelfde westerse waarden die wij verwaarloosd hebben. Diverse slachtoffers van 7 oktober bleken vredesactivisten te zijn, die zich al jaren inzetten voor de mensen van Gaza. Natuurlijk heeft ook Israël extremisten – zeker na decennia van aanslagen en raketten – maar deze democratie is niet te vergelijken met het regime van Hamas.
Dat wil niet zeggen dat de Israëli’s als bevrijders zullen worden binnengehaald door de burgers van Gaza wanneer zij Hamas weten te verslaan. Het zal helaas een bloedige oorlog worden, en bovendien heeft Hamas zestien jaar de tijd gehad om elk verzet uit te roeien en de bevolking vol te pompen met gif. Denk aan die filmpjes van schattige kindertjes die vertellen hoe ze later als ze groot zijn Joden gaan vermoorden.
Een fundamentele keuze
Het Westen staat voor een fundamentele keuze, en het is de vraag hoeveel tijd we nog hebben om te kiezen. Israël weet waar het staat: voor de zoveelste keer op de plek waar alles samenkomt en het oordeel het hardst geveld wordt. Voor de Joden is het een bijzonder schrale troost dat veel westerlingen pas zullen beseffen wat er op het spel staat als deze kanarie in de kolenmijn ten onder zou gaan.
Joden hebben er niets aan als wij dan nog tientallen jaren herdenkingen zullen houden om ‘nooit meer’ te zeggen.
Vond je dit artikel goed? Steun Maaike van Charante via repelsteeltje.backme.org
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Antisemitisme10 mei 2024Openstelling naoorlogse archieven over collaborateurs mag niet worden beperkt
Antisemitisme3 mei 2024Over de journalistieke integriteit van de chef Opinie van NRC
Israël2 mei 2024Nederlandse media blijven haatcampagne tegen Israël voeren
Feminisme20 april 2024De grensoverschrijdende intimidatie door transactivisten
De hippies (marxisten) waren zo tolerant jegens de intolerante Islam, dat er nu geen weg meer terug is. De mars door de instituties heeft geleid naar Islam en Marxisme. Vrijheid, zelfbeschikking, welvaart, wetenschap is geofferd op het altaar van de links kerk.
ja, ik vrees dat u gelijk heeft, Jos. Het einde is nog niet in zicht.
En een wereld die toestaat dat Iran voorzitter is gemaakt van het VN mensenrechtenforum heeft het echt niet begrepen.
Het sentiment draait langzaam. Dat zie je aan dit: https://www.geenstijl.nl/5173262/bild-zeitung-begint-war-on-deutschland/
Je ziet het ook aan de toenemende censuur vanuit de EU, die in Nederland heel erg omarmd wordt. Censuur is een instrument voor een bewind, dat beseft dat zij over haar uiterste houdbaarheidsdatum is.
Interessant in deze is ook te melden dat de NAZI’s niet zomaar uit de lucht kwamen vallen, maar dat een totaal gedestabiliseerde en disfunctionele Weimar Republik onvermijdelijk moest leiden tot een keihard bestuur, dat Duitsland weer op de kaart zou zetten en de Duitsers op de 1e plaats. Met Adolf Hitler hebben we het wel heel beroerd getroffen. Maar een nieuwe oorlog in Europa was hoe dan ook onvermijdelijk. Dat hebben de geallieerden in 1918 met hun stomme koppen goed voorgekookt, zij het onbedoeld.
“Nie wieder fascismus” klinkt indrukwekkend, maar benoemt het gevolg, niet de oorzaak. En naarmate onze Europese samenlevingen verder gedestabiliseerd raken en disfunctionerend worden zal ook hier weer een roep om een “sterke man” met sterke maatregelen harder worden. In feite herhalen zich nu de jaren ’20 van de vorige eeuw in Duitsland, maar nu in heel Europa.
De moslims graven met de actie van 7 oktober en hun blijde reacties daarop hun graf in Europa. Zeker nu de moslims met de dag brutaler worden, neemt ook de walging onder westerse burgers over die lui toe.
De wal begint het schip te keren.
Eens, behalve met uw opmerking dat de moslims hun eigen graf graven. Gezien onze laffe regering en bewindslieden in andere supranationale verdragen, gezien de nuttige idioten en meelopers, de verraderlijke npo en vele media, gezien de enorme en onbelemmerde instroom van jonge moslimmannen graven we momenteel het graf van de westelijke civilisatie.
Het is als met evolutie. De sterksten (en dat zijn hier het inmiddels enorme en groeiende aantal bezielde moslims) overleven en planten zich voort. Tenzij de westerling tijdig alsnog de moed en ziel vindt om dit het hoofd te bieden. Ik hoop maar vrees.. .
Goed stuk vol met waarheden.
Maar.!
Heeft de autochtone Nederlander wel het recht om te klagen.
Vanaf Joop den Uyl, die ons het olie voor moslims tijdperk in dreef, is er bij ieder tegengeluid keihard actie gevoerd, om dat tegen geluid vaak met geweld de mond te snoeren.
De autochtone gemeenschap is in de plaats daarvan in een vertroetel modus geduwd.
In deze nieuwe eeuw is heel veel van onze Nederlandse cultuur verdwenen, niets is meer normaal maar wordt verpakt in een geef die ander ook de ruimte, maar men vergeet dat een ruimte maar één maal is te vullen.
Kijk wat er de laatste jaren gebeurd vanuit de overheid, leugens, angst en bedrog wordt er gezaaid.
Corona, Stikstof, Voedsel, Wonen, Gelukszoekers, WEF, enz.
Nee, ik ben blij dat ik oud ben
Onze cultuur, met joods/christelijke waarden als fundament, is verwaterd door de ongebreidelde import van andere culturen, met name de islam. Het kan dan ook niet anders dan dat een lont in het Israëlische kruitvat ook een lont in het kruitvat van Nederland en andere westerse landen betekent. We zijn simpelweg niet in staat gebleken om onze cultuur te beschermen, omdat we nagelaten hebben om regelmatig het afval buiten te zetten. Hoe verder het in het midden oosten uit de hand loopt, hoe verder dat hier ook zal gebeuren. Ik verwacht gure tijden, en deze keer wordt het geen ver van ons bed show.
En als het bloed deze keer niet alleen in verre landen wordt vergoten maar ook in onze eigen straten zullen we ook zien of onze oorspronkelijke cultuur nog enige inhoud en kracht heeft. Ik verwacht er niet teveel van, door de lange periode van welvaart en bijbehorend lui leven is het vuur van onze vechtlust nagenoeg gedoofd. Maar ik hoop dat ik het, als het er echt op aan komt, bij het verkeerde eind.
De schrijfster verwoordt het goed. Alle aspecten die onze samenleving sinds de jaren zestig heeft ondergaan komen in het artikel voorbij. Natuurlijk wordt de ziel gevormd door de mensen die de samenleving bevolken. Die mensen hebben dan een intern ethisch kompas wat dezelfde kant op wijst. Dat vindt plaats door opvoeding in christelijke waarden. Dan heb je het over een monocultuur. Volgens mij is het Joods/christendom de enige ideologie die een democratie kan voortbrengen en handhaven. Wanneer deze ideologie uit ons interne leven verdwijnt lost ook de democratie op en resteert ons een zielloze club mensen slechts uit op persoonlijk gewin.
Mooi artikel en pijnlijk tegelijk. Laten we hopen en bidden dat de gebeurtenissen een wake-up-call zijn voor het westen..
Laatste aanvulling:
Doordat het a-historische antiracisme bestreed wat in een, op dat moment (zeg 1965) voor 99,999% witte samenleving niet had kunnen gebeuren, namelijk een racistisch geïnspireerde massamoord op andersgekleurden, kon dit antiracisme zich alleen handhaven door hoe langer hoe meer andersgekleurden als migrant tot ons land toe te laten.
Het is op dit cruciale moment in de tijd, dat links-activisme zich lieerde met kapitalistisch ondernemerschap dat, met voorbijgaan aan alle cultuurtegenstellingen, zich opmaakte voor een vergroting van hun poule van goedkope ongeschoolde (en ongeletterde) arbeiders uit de verste achterlanden, te stationeren in Nederlandse stadswijken waar autochtone ongeschoolden opgezadeld werden met het absorberen van cultureel-tegengestelden en niet in staat bleken zich daartegen te verweren, en uit wanhoop vluchtten naar nieuw te bouwen of uit te breiden steden als o.a. Zoetermeer en Almere.
Het is deze band tussen antiracisme en kapitalisme dat in de jaren 1960/70 aan de bron stond van de eerste massale massamigratie uit niet-westerse landen, waaronder de door Den Uyl in 1976 gelanceerde gezinshereniging, met vernietigende gevolgen voor de Nederlandse samenleving (zo ook in andere westerse landen).
Het is hier waar het ware cultuurrelativisme zijn aanvang vond.
Tot slot is het deze band tussen links-activisme uit de jaren 1960/70 en het toenmalige kapitalisme dat uiteindelijk zou leiden tot de breuk tussen socialisme en arbeidersbeweging.
En deze situatie duurt voort tot op de dag van vandaag!
Ondanks het sterke betoog geloof ik niet dat ‘zelfhaat’ de juiste term is voor de mentale staat in Europa. Ik stel voor de term ‘innerlijke verdeeldheid’ te gebruiken.
In Europa strijden twee opvattingen om voorrang:
1) de democratie is de basis van alle macht en elk bestuur. Echter de democratie moet een organisatievorm hebben en is dus begrensd in ruimte en tijd. Een natie en een staat zijn noodzakelijk.
2) de pretentie dat de democratie een universeel beginsel is, botst op de begrenzingen gesteld in 1) en hieruit ontstaat het socialisme/globalisme. De echte idealisten zullen het universalisme belangrijker vinden dan de territoriale begrenzing van de democratie.
De Europese opvatting dat alle mensen ter wereld redelijk zijn en bekeerd kunnen worden tot het christendom, bestond al in de 16de eeuw. Deze Europeanen hadden echter geen last van ‘zelfhaat’. Dit veranderde doordat de VS ingrepen tijdens WO I en WO 2 en de dominante politieke factor werd in Europa. De Europese staten werden geleidelijk meer in de richting van globalistische opvattingen gestuurd in politiek opzicht en in het onderwijs. De Holocaust is in deze ontwikkeling alleen maar een instrument, hetgeen ook blijkt uit het feit dat het recent een nieuwe betekenis heeft gekregen. Realiseer je bovendien dat moslims geen last van zelfhaat hebben of doen aan cultuurrelativisme.
Misschien niet relevant of te ver gezocht….AH: laten we of waarom eten we niet zoals ze in Thailand doen.
In vergelijking met de minuscule groente/fruit afdeling liggen de schappen barstends vol met buitenlands voedsel, en vaak nog verpakte droge rommel ook uit vele windstreken.
Daarintegen zijn de piepers fruit en groente vaak van slechte kwaliteit.
En onze domme jeugd vreet zich elke dag klem aan die halal zooi in die Turkse vaak smerige ongure winkeltjes.
Afijn, net als H.J. ben ik ook blij om oud te zijn.
Maar oh oh, wat gaat de huidige en zeker de volgende generatie het slecht krijgen.
Wees gerust Maaike, mijn ziel krijgen ze niet.
Maaike vergeet één ding te vermelden: “Een volk (nederland in dit geval) dat God verlaat, heeft smart op smart te vrezen!
Ik ben toch bang dat ik moet constateren dat de neergang van de westerse cultuur is begonnen met het massaal toelaten van m.n mensen die het rigide islamitische geloof aanhangen met de sharia, vrouwenonderdrukking en meisjes besnijdenis. En dat je meteen uitgemaakt wordt voor ‘racist’ of extreem rechts als je daar terechte zorgen over uit. Het was vnl het linkse deel van de samenleving in Europa dat zichzelf elitair en ruimdenkend vindt en dus over kwade excessen van deze religie heen wenst te kijken of te bagatelliseren en zich afzet tegen wat zij ‘rechtse’ mensen vinden, terwijl dat gewoon mensen zijn die hechten aan de eigen cultuur en de islam als een (m.i terechte) bedreiging zien van onze normen en waarden.
Het toeval wilde dat de start van de verwerking van de gebeurtenissen uit de 2e Wereldoorlog in de jaren 1960 samenviel met de komst van de eerste migranten uit niet-westerse landen. En hadden die niet toevallig een andere huidskleur? En paste dat niet in het theoretisch kader van het racisme? Ja, dat deed het. Vanaf dat moment draaide antiracisme niet langer om het voorkomen van nog een massamoord op joden, maar op dat van mensen met een andere huidskleur.
Hiermee ging het antiracisme expliciet voorbij aan de identiteit van de slachtoffers, joden, maar ook Russen en Polen (begin jaren 1970 werden deze twee groepen altijd expliciet wél genoemd; over de laatste dertig jaar niet meer. Waarom niet?)
Antiracisme ging per saldo niet over vermoordde joden, Russen, Polen, gehandicapten, enz. Nee, antiracisme ging altijd om het voorkomen van massamoord als zodanig. Daarmee is antiracisme a-historisch: het wil bestrijden wat in principe niet voorgekomen zou zijn, want er woonden in ons land (toen) tot zeer voor kort geen mensen met een andere huidskleur. Bovendien ging het antiracisme voorbij dat de historische Holocaust huidskleur niet als determinerend criterium gebruikte. Ook ging het voorbij aan de historische identiteit van de slachtoffers van de Holocaust.
Antiracisme is dus in de jaren 1960 ontstaan door een voortborduren op het racistische ’theoretisch’ denken van rond de jaren 1900, door het om te keren: de vreemdeling is altijd goed, de ‘nationalist’ altijd fout.
Antiracisme in de jaren 1960 diende van meet af aan ten dienste te staan van een nieuw type übermensch, namelijk de gutmensch! En deze gutmensch is bereid om alles wat verderfelijk is in zichzelf te vernietigen voor alle andere ‘rassen’.
Als gewoonlijk is Maaikes betoog glashelder. Juist daardoor worden voor mij ook beperkingen zichtbaar: 1) het gaat vooral over de naoorlogse periode; 2) de strijd lijkt te gaan over idealen en waarden. De wortels gaan echter dieper (1) in de tijd en (2) in ons menselijk wezen. ad 1) Het denken in groepen slachtoffers als dragers van de geschiedenis stamt van Marx en van het oudere feminisme. Reeds daar namen uitverkoren categorieën mensen (proletariaat, vrouwen) de plaats in van het uitverkoren volk Israël en zijn Messias: een verraad aan het Westen, want aan de boodschap die daar verkondigd werd en die zo het geestelijk magnetisme voor de cultuur constitueerde. Het bagatelliseren, binnen dit antichristelijk geschiedenisdenken, van progressief geweld is trouwens ook niet uitgevonden door Trouw of Frantz Fanon, maar manifesteerde zich al m.b.t. de Russische revolutie en (op kleinere schaal maar dichterbij) de Suffragettes. ad 2) Idealen en daarmee verdedigde instituties behoeven een dragende ondergrond, zoals de geest het lichaam. Idealen zijn ballonnen van de geest, maar ze moeten vastgehouden worden door (met lijf en instincten en al) geaarde mensen. Het is de mensgeworden God Israëls die ons van ons hooggestemde zweven terugroept naar de aarde. Ons idealisme is dus geen tegenweer, maar deel van het probleem. Reeds bij Kant ging het samen met een relativering van Bijbel, Christus, Israël. Bij meer romantische (Herder) en spinozistische (Goethe) tijdgenoten is er dezelfde nivellering. Later verbreidde zich dat via universiteit en school (ook toen al!) en werd van daar ingebracht in socialistische en andere maatschappelijke bewegingen (nazi’s). Het Westen staat dus m.i. voor een nog fundamenteler en omvattender keuze dan die waarop Maaike doelt.
Maaike vergeet de (grote, zo niet cruciale) rol die het geloof speelde in de westerse samenleving. De 20e eeuw is te kenschetsen als de eeuw waarin het christendom in de gehele westerse wereld afgebroken werd, niet in het minst door christenen zelf.
Lege ruimtes bestaan niet in deze kosmos. Daar waar een krachtenveld wijzigt doordat er een grote kracht komt te vervallen, nemen andere krachten die plek in of over. Zo is het ook op geestelijk gebied, zoals Jezus al zei (Mattheus 12:43-45).
Wat er aan de hand is in onze tijd, werd aan het begin van die 20e eeuw (!) al vlijmscherp beschreven door C.K. Chesterton in zijn boek ‘Orthodoxy’. Wat hij beschrijft zien we dag aan dag gebeuren, in toenemende hevigheid:
“The modern world is not evil; in some ways the modern world is far too good. It is full of wild and wasted virtues. When a religious scheme is shattered (…), it is not merely the vices that are let loose. The vices are, indeed, let loose, and they wander and do damage. But the virtues are let loose also; and the virtues wander more wildly, and the virtues do more terrible damage. The modern world is full of the old Christian virtues gone mad. The virtues have gone mad because they have been isolated from each other and are wandering alone. Thus some scientists care for truth; and their truth is pitiless. Thus some humanitarians only care for pity; and their pity (I am sorry to say) is often untruthful.”
Het Einde is niet Zoek.
Het Einde is Nabij.
Licht of Duisternis?????
IK zie geen licht in de duisternis
Maar heb wél de dood voor ogen.
Hopelijk is dit door leeftijd gebonden.
Simpelweg een natuurlijke dood.
ISLAM BEHOORT TOT NEDERLAND
Die man die wil timmeren aan de weg
Is en blijft net als velen hier in dit landje
gewoon een K A F I R.
Als de Jihad ook hier is uitgebroken.
Vooraf heeft dit figuur een cicumcisie gehad
En laat bij bedreiging aan de meute zien
Dat zijn Preputium is weggeknipt.
Och Och Och in de jaren 60 de Communisten
Die Linkers gooien het nu over een andere boeg.
Geen rode boekjes meer maar buigen dan diep . . . . . .
De fout in het westerse denken ontstond midden jaren 1960 toen, tegelijk met de introductie van de tv als massamedium en het tonen van het toen spiksplinternieuwe verschijnsel van de maatschappelijke documentaire, voor het eerst sinds het einde van de oorlog gestart werd met de verwerking daarvan. Dit had een verschillend effect op degenen die jong waren tijdens de bezetting, en hun kinderen twintig, vijfentwintig jaar later (de Babyboomgeneratie). Waar de ouderen van de jaren 1960 onverhoeds werden geconfronteerd met een verleden dat ze liever vergaten, overvielen de jongeren van de jaren 1960 hun ouders met de nogal obligate was-jij-goed-of-fout-vraag. Dat gold in de eerste plaats Duitse ouders, maar ook die van de tijdens de oorlog bezette landen, zoals Nederland. Het ontwijkende antwoord bevredigde de kinderen niet, waarop zij hun ouders tezamen met alle andere gezagdragers van de jaren 1960 moreel afserveerden en hun eigen ‘revolutionaire’ lijn trokken. Dit liet maar een groep moraalzetters over: de nog lang niet droog achter de oren zijnde jeugd.
Wat deed die jeugd in de jaren 1960? Vol afgrijzen kijken naar die stapels lijken op de beeldbuis. Vervolgens de kinderlijke wens om met terugwerkende kracht die massamoord ongedaan te maken. De vraag kwam op: willen we dit? Met ‘nee’ als antwoord gingen ze naar de volgende vraag: hoe kwam dit? Met fascisme en racisme als antwoord gingen ze huis-tuin-en-keuken-filosofie toepassen. Ze zochten de ‘intellectuele’ wortels van het eind 19e, begin 20e eeuwse theoretisch racisme, en keerden dat gewoon om: alles wat het tegendeel is van dat racisme is wat nagestreefd zou moeten worden.
Het zal nooit zo zijn dat iedereen in het westen mee gaat in de val. Laffe leiders hebben voor een behoorlijke antisemitisch religieus fascistische invloed gezorgd. Maar velen kennen de vijanden van deze mooie open samenleving waar zo hard voor gewerkt is.
We will not go gently into the night!
Saillant detail hierbij:
1. de flauwekul gedachte dat mensen met blond haar en blauwe ogen superieur zouden zijn, leidde er toe dat bij de vernietiging van Polen en Russen in de concentratiekampen men ertoe overging jonge kinderen van gedode ouders als Duitsers op te voeden.
2. bij het ten uitvoer brengen van de eerste en enige racistisch geïnspireerde massamoord speelde uitgerekend huidskleur geen enkele rol: dader en slachtoffer deelden dezelfde kleur.
3. in Mein Kampf verhaalde Hitler over zijn observatie van een jood in Wenen. Hij vroeg zich toen af: is deze jood ook een Duitser? Maar alle gegevens die hij omschreef betroffen haardracht en klederdracht. Met andere woorden: culturele fenomenen. Niets van wat hij in zijn boek omschreef ging over uiterlijkheden van het lichaam zelf. Met andere woorden: zijn racistische retoriek ging voorbij aan zijn eigen waarnemingen.
Had de jeugd van de jaren 1960 het intellect dit allemaal goed af te wegen? Duidelijk niet. Want na in hun overmoed traditionele gezagsdragers impliciet als verantwoordelijk voor de Holocaust te hebben afgeserveerd, en de wens ‘Dit nooit meer’ moest dit nieuw ontwikkelende antiracisme natuurlijk handen en voeten krijgen. Het was namelijk niet mogelijk de Holocaust terug te draaien. Maar we kunnen er natuurlijk wel een voor de toekomst voorkomen.
Deze analyse is m.i. behoorlijk gebrekkig. Het cultuurrelativisme wordt teveel centraal gezet, terwijl dat eigenlijk slechts voortkwam uit het ‘relativisme’ an sich: nl. het opgeven van het geloof in absolute waarheid. In mijn jeugd hadden we het niet zozeer over superioriteit / inferioriteit van culturen, maar wél over meningen: wie heeft er gelijk, wat is (de) waarheid? Op dát vlak kwam het relativisme op, en het veroverde de wereld. Daarmee kwam alles op losse schroeven te staan, o.a. ook hoe tegen culturen aan te kijken.
Daarbij speelde in het ontzuilende Nederland (maar ook daarbuiten) uiteraard geloof een grote rol. De verwerping / teloorgang van het christendom heeft een grote rol gespeeld in de verwording van het Westen. Ik lees niéts daarover in dit artikel.
Het westen is in de 20e eeuw geschokt door 2 wereldoorlogen – ja, én de verschrikking van het communisme, waar nog véel meer mensen door om het leven zijn gekomen. In de westerse wereld heeft zich gedurende de 20e eeuw een enorme strijd afgespeeld tussen ‘de geesten’: denkbeelden afkomstig uit religie (met name christendom en jodendom), en de opkomst van ideologieën en al dan niet daarop gebaseerde staatsinrichtingen. Langzaam maar zeker verloor ‘de oude wereld’ terrein. En toen gebeurde wat G.K. Chesterton zei: “The modern world is not evil; in some ways the modern world is far too good. (…) When a religious scheme is shattered (as Christianity was shattered …), it is not merely the vices that are let loose. The vices are let loose, and they wander and do damage. But the virtues are let loose also; and the virtues wander more wildly, and do more terrible damage. The modern world is full of the old Christian virtues gone mad.
Dát is er aan de hand.
We zijn gewoon heel erg slordig met onze samenleving omgesprongen alsof democratie geen onderhoud behoeft. Lang hebben we gedacht dat de democratie alle aanvallen wel vanzelf zou elimineren en dat mettertijd iedereen tot besef komt. Niet dus.
Met alle onkunde die de jeugd van toen in huis had verzuimde ze de wortels van het aanvankelijke racisme op een juiste manier te inventariseren en analyseren. Ze borduurden feitelijk voort op de racistische theorie zoals dit decennia eerder tot stand was gekomen, inclusief de meest onjuiste uitgangspunten.
Welke uitgangspunten van het aanvankelijke racisme waren onjuist?
1. er bestaat niet zoiets als een menselijk ras. Biologen weten dat natuurlijk allang. Rassen zijn door de mens veredelde planten- en diersoorten met als doel een zo hoog mogelijk productie voort te brengen. Rassen komen in de natuur niet voor. De mensheid is namelijk niet door andere mensen veredeld.
2. het hanteren van termen die aan de taalkunde zijn ontleend en ze te gebruiken als begrippen in de (onjuiste) rassentheorie. Dit zijn begrippen als ‘Germaan’, ‘Slavisch volk’, enz. Met Germaan geef je dus aan dat een volk een Germaanse taal spreekt. Verder niets.
Het onbelemmerd misbruik van vaktermen uit wetenschappen in kunstmatig in elkaar geknutselde ‘rassentheorieën’ heeft een sub realiteit doen ontstaan die de gewone man niet kon ontzenuwen als vals. Waarna de hele Holocaust heeft kunnen ontstaan.