BIJ1: het kindje van White Guilt en oikofobie is geboren

Titelfoto: Sylvana Simons. Screenshot YouTube-video, kanaal WNL

De gemeenteraadsverkiezingen staan voor de deur. In Amsterdam zijn er veel debuterende partijen. BIJ1 is één van de nieuwkomers die een poging zullen wagen om in de Amsterdamse gemeenteraad te komen. Op Nieuwjaarsdag 2018 kwam Het Parool met een artikel over BIJ1. De onderliggende boodschap: het wordt een succes. Op Twitter volgden de eerste reacties, evenals de eerste aantijgingen: kritiek op Bij1? Dan ben je een racist… De toon is alweer gezet.

Diversiteit

De vorige politieke partij van Sylvana Simons – Artikel 1 – wist niet in de Tweede Kamer te komen. De naamsopvolger BIJ1 moet dat wel lukken in Amsterdam. Het partijprogramma wil de strijd aangaan tegen Zwarte Piet, aanstelling van diversiteitsmanagers bij de gemeente en in de nieuwbouw 50% van de woningen voor de sociale huur bestemmen. Daarnaast pleit de partij voor meer diversiteit: op de kandidatenlijst van BIJ1 staan onder andere de documentairemaakster Sunny Bergman, de zelfverklaarde wetenschapper Gloria Wekker, de Pride-ambassadeur Anna Paula Lima en de programmamaakster annex actrice Anousha Nzume. Allemaal mooi, die naamsbekendheid en diversiteit, maar gaat het in politiek-bestuurlijke functies niet juist om de bestuurs- en organisatietalenten van specifieke individuen?

Daarnaast is de partij het prototype van contradictie; voor een partij die staat voor gelijkheid en juist vindt dat “kleur” geen onderscheid moet maken, benadrukt zij kleur juist angstvallig en profileert zich hiermee in de media. Zo wordt de partij in de dominante media omschreven als ‘kleurrijk’ en ‘divers’ met een ‘sterke lijst’. Bovendien lijken de partijleden een monopolie te hebben op het bekende identiteitspolitieke verwijt dat hun tegenstanders hen per definitie niet kunnen snappen, omdat ze wit en/of man zijn.

Slachtofferrol

Op dit moment is er nog geen gekleurde vrouw in Nederland naar voren gekomen die Simons, Wekker en Nzume durft terug te fluiten en zich openbaar tegen deze vrouwen durft uit te spreken. Deze vrouwen hebben allen behoorlijke carrières opgebouwd, staan vrijwel dagelijks in de schijnwerpers maar klagen continu dat de Nederlandse patriarchale samenleving hen en de gekleurde mens in het algemeen tegenwerkt. Het slachtofferschap is hun rolmodel. Ze leren gekleurde vrouwen een slachtofferrol aan te nemen en als het kan deze uit te buiten door alle mislukkingen in het leven op de discriminatie- en racismestapel te gooien.

Simons die walgt van de woorden ‘zwart’ en ‘neger’, terwijl ze deze woorden zelf volop gebruikte tijdens de Roast van Giel Beelen 👇🏽

Media-aandacht

Gloria Wekker heeft de Joke Smit-prijs gewonnen, omdat zij ‘wetenschappelijk onderzoek’ heeft verricht en veel heeft gedaan rondom het debat over diversiteit in Nederland. Wekker heeft semi-onderzoek gedaan en heeft het debat rondom diversiteit alleen maar opgelaaid door een zeer negatieve houding aan te nemen tegenover witte mensen en gekleurde mensen altijd af te schilderen als slachtoffer. De dames van BIJ1 wanen zich in een samenleving zoals Margaret Atwood beschrijft in haar A Handmaid’s Tale en het lijkt te werken. Want BIJ1 krijgt een stortvloed aan media-aandacht door in te spelen op eventuele schuldgevoelens en het verzet tegen aspecten van de Nederlandse cultuur. Het kindje van White Guilt en oikofobie is geboren.

Winnaarsmentaliteit

In Nederland zouden (gekleurde) vrouwen niet moeten rondlopen met het gevoel dat zij altijd al drie strepen achterstaan op de rest. Zij zouden juist de overtuiging moeten bezitten dat zij net als de rest tabula rasa beginnen. Je karakter bepaalt hoe ver je komt in het leven, niet je uiterlijk, je ras of je geslacht. Men kan niet eeuwig getroost worden met ‘positieve discriminatie’ of ‘vrouwenquota’. Hard werken, doorzettingsvermogen en keuzes maken horen nu eenmaal bij het behalen van succes. Deze zaken zijn tevens fundamentele bouwstenen van het karakter. Alleen op die manier kan de slachtofferrol plaatsmaken voor de winnaarsmentaliteit. Als het al lastiger is voor gekleurde mensen om topfuncties te bemachtigen, dan wil dat nog niet zeggen dat het onmogelijk is. Nederland laat zich nog altijd kwalificeren als een kapitalistische meritocratie en niet als een kastenstelsel.

Incasseren

Vrouwen als Ebru Umar, Fidan Ekiz, Annabel Nanninga, Tanya Hoogwerf en Sietske Bergsma hebben succes bereikt door ‘niet te lullen, maar te poetsen’. Umar en Ekiz laten zien dat zij ondanks hun etniciteit de dominante cultuur in het land waarin zij opgroeiden en werken volledig tot zich nemen en binnen deze context succesvol zijn. Daarnaast accepteren Umar, Ekiz, Nanninga, Hoogwerf en Bergsma dat het hebben van een sterke mening ook kritiek kan opleveren. Zoals Nanninga dit noemt: ‘Als je wilt uitdelen, moet je ook kunnen incasseren’. Geen slachtofferrol voor deze vrouwen.

Dat vermogen tot incasseren is iets waar BIJ1 nogal moeite mee heeft. Want iedereen die kritiek heeft op de partij wordt bestempeld als racist of boze witte man die het ‘niet begrijpt’.

Helaas, BIJ1-ers, jullie claim op slachtofferschap is uitgewerkt. Alleen moeten de dominante media dat eindelijk ook eens gaan inzien.

© OpinieZ.com 2018. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties.

De OpinieZ-artikelen van Pamela Pinas (volg @drsphenomenal) vindt u HIER

Over de auteur

Pamela Pinas

Historica EUR, columnist

Recent gepubliceerd

Archief

• Cultuur25 december 2021Nederland is een zinkend schip
• Linkse politiek19 november 2020Kamala Harris: de nachtmerrie van iedere integere en intelligente vrouw
• Diversiteit16 februari 2020Het tijdperk van emotionele chantage (3)
• Diversiteit9 februari 2020Het tijdperk van emotionele chantage (2)