Donald Trump: een vloek en een zegen tegelijk
Voor politico’s –en ik schaar mezelf voor het gemak maar even onder die rare soort– zijn de aanstaande presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten een feest zonder einde. Dat ligt vooralsnog aan met name één kandidaat, waarvan nog niet eens zeker is of hij wel bij zijn huidige partij blijft: Donald Trump.
Het maakt niet echt uit wat je van Trump vindt: de ijzeren wetten van de media zorgen ervoor dat je in ieder geval niet om hem heen kunt. Arianna Huffington probeerde het nog door Trump naar de entertainmentsectie van haar site te verbannen, maar alsof de goden het zo gewild hadden, leverde dat The Donald alleen maar meer publiciteit op. Trump is een vloek en een zegen tegelijk.
Op 22 april van dit jaar verscheen een enigszins opmerkelijk – maar niet inaccuraat – bericht op politico.com, de site die het letterlijk alleen van politiek moet hebben. In het stuk vroeg mediacriticus Dylan Byers zich af of de verkiezingen van 2016 net zo hersendodend zouden gaan worden als die van 2012. Dat jaar kende immers een te herkiezen democraat tegenover twee republikeinse clowns waarvan uiteindelijk de minst waardeloze het onderspit mocht delven tegen Obama: weinig boeiend.
Byers stelde de vraag, omdat de verkiezingen van 2016 anders zouden moeten worden, terwijl het daar nog niet echt de schijn van had. Er was geen herkiesbare kandidaat, dus wat dat betreft lag het veld wijd open, maar Hillary Clinton leek lange tijd – volgens sommigen nog steeds – met de democratische nominatie aan de haal te gaan. Mede daarom, en omdat het republikeinse veld uit kleurloze karakters bestond, was er een vorm van campagnemoeheid ingetreden onder de anders zo enthousiaste politieke pers, aldus Byers.
Amper vier maanden later is van die malaise weinig meer te bespeuren, dankzij – u raadt het al – The Donald. Er gaat geen dag voorbij, waarin de pers niet massaal over de nieuwste uitlatingen van Trump struikelt, of zich collectief kan verbazen over het feit dat Trump’s peilcijfers precies het tegenovergestelde blijven doen van wat men van ze verwacht. Trump is een soort horzel, die zich maar niet dood laat slaan en die alles en iedereen genadeloos onder vuur neemt op punten die normaliter nooit hardop uitgesproken worden: de fysieke lengte van Rand Paul, de Mexicaanse vrouw van Jeb Bush, het slechte gehoor van wederom Rand Paul, de militaire staat van dienst van John McCain, et cetera ad infinitum.
Trump zelf heeft nu, voor het eerst, uit de doeken gedaan hoe de verkiezingen volgens hem uiteindelijk zullen verlopen. Hij wint zelf uiteraard de republikeinse voorverkiezingen, dat was te verwachten. Zijn tegenstander daarna wordt echter niet Hillary Clinton en ook niet outsider Bernie Sanders. Nee, dat wordt een kandidaat die vooralsnog niet eens meedoet: good old Joe Biden. Creepy uncle Joe, de larger than life blundermachine van de democratische partij, die net als Trump nooit een blad voor de mond neemt en grossiert in plaatsvervangende schaamte. Voor de reporters die nog steeds aan campagnemoeheid lijden zou het een godsgeschenk zijn. En de rest van de wereld houdt z’n adem in.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Politiek Internationaal25 december 2022OpinieZ-auteurs over de toestand in Nederland en de wereld
Diversiteit13 juli 2022Woke Woensdag – Van Artis Goes Woke tot Alles Wat Wokies Haten
Economie11 juli 2022Verzet tegen ideologische hobby’s elites gaat de hele wereld over
Politiek Internationaal5 juni 2022Dagboek van een Russische soldaat