De boemerang van woke transgenderactivisme
Strijd voor transrechten ontaardt in strijd tegen vrouwenrechten
Foto: 
Je zult maar gewoon je leven willen leven en voortdurend geconfronteerd worden met een karikatuur van wie jij bent… Dat is wat veel transvrouwen meemaken die aangesproken worden op het agressieve activisme van een kleine, maar zeer luidruchtige groep. Ik sprak Rianne Volkering die ooit zelf actie voerde voor transrechten, maar die gruwt van het huidige woke activisme, schrijft Maaike van Charante.
Vaktermen
Voor wie niet bekend is met deze wereld even een paar definities:
- Genderdysforie => een sterk gevoel dat jouw geslacht niet bij je past. Dus als man voel je je vrouw of andersom.
- Transfoob => ziekelijk bang voor transgenders, zo bang dat dit omslaat in haat.
- Transgender => een verzamelnaam waar nu veel mensen onder vallen: transseksuelen, transgenderisten, travestieten, crossdressers, drag queens en fetish travestieten.
- Transitie => het proces om van geslacht te veranderen. Degene die dit doet, gaat zich kleden als het andere geslacht en ondergaat een hormoonbehandeling en operaties.
- Transseksueel, transvrouw, transman => iemand die van geslacht veranderd is.
Jessica Yaniv
We worden regelmatig opgeschrikt door berichten over transactivisten waarbij de redelijkheid ver te zoeken lijkt. Zo konden we in juli 2019 lezen over de Canadese Jessica Yaniv die zichzelf identificeerde als vrouw, maar zich niet had laten opereren en dus nog in het bezit was van mannelijke geslachtsdelen. Zij diende aanklachten in tegen vrouwen die haar penis en scrotum niet wilden ontharen. Volgens Jessica waren deze vrouwen transfoob. Overigens heeft Yaniv uiteindelijk haar rechtszaken verloren en moest ze sommige vrouwen zelfs schadevergoeding betalen.
Parapluterm
Is Yaniv nu een typische transgender? Rianne legt uit dat het woord transgender een parapluterm is waar verschillende groepen onder vallen; eigenlijk iedereen die afwijkt van het standaard mannelijke of vrouwelijke type. Het gaat dus niet alleen om mensen met genderdysforie die een volledige transitie door hebben gemaakt. Het kan ook gaan om mensen die zich kleden als het andere geslacht, maar zich niet laten opereren, of om weekendvrouwen, zoals Rianne hen noemt: mannen die het af en toe leuk vinden om vrouwenkleren aan te trekken, soms om seksuele redenen.
Zo’n niet fysiek veranderde transgender zei ooit tegen haar: “Wat is er mis met jou? Wij zijn net zo goed transvrouwen als jij.” Maar Rianne antwoordde: “Nee, dat is niet waar. Als jij een spijkerbroek aantrekt en je pruik afzet, ben je een man. Ik niet, en dat wil ik ook helemaal niet.” Transvrouwen als Rianne hebben zich laten opereren en willen doorgaans gewoon leven als vrouw. “Wij willen gewoon een vrouwelijk bestaan, zonder eisen, zonder dwang, gewoon normaal.” Rianne ziet zichzelf als een persoon waarvan de identiteit en het lichaam zijn aangepast aan haar gevoel en beleving, en die zich na een lange strijd eindelijk een volwaardig mens mag noemen.
https://twitter.com/EchoDuider/status/1479769117926248448
Transitie is heftig
Dat wil dus niet zeggen dat het voor Rianne makkelijk was om vrouw te worden. Een transitie is enorm ingrijpend en de eerste keer dat ze na een lange strijd het transitieproces inging – in 1995 – reageerde ze zo heftig op de hormonen dat ze psychisch onderuit ging en uiteindelijk alles afbrak. Pas in 2015 zette zij de stap opnieuw, dit keer met succes. Hierdoor verkeert ze nu wel in de unieke positie dat ze goed kan vergelijken tussen toen en nu.
“In 1995 was het wettelijk gezien moeilijker. Destijds kreeg je pas een vrouwelijk paspoort als je kon bewijzen dat je geen man meer was, dat je geen mannelijk geslachtsdeel meer had. Het was allemaal veel gecompliceerder. Je moest bijvoorbeeld naar de rechtbank, mocht ook niet meer getrouwd zijn; ik moest scheiden. Die strijd was moeilijker. De technieken waren minder goed, het was kostbaarder. In die zin is het in die twintig jaar echt positief veranderd.
Maar maatschappelijk gezien was het in 1995 makkelijker. Destijds waren mensen nieuwsgierig, er was veel minder agressie. Natuurlijk werd er wel gelachen, maar ik ervaarde toen veel minder weerstand of boze blikken dan toen ik in 2015 in transitie ging. In 1995 kwam het begrip uit de mensen zelf, nu moet men transgenders accepteren en dat geeft terechte weerstand. Met vragen om begrip bereik je meer dan met het afdwingen daarvan.”
Transgenders in de vrouwensport
Sinds 1995 hebben transgenders veel meer rechten gekregen. Zo mogen transvrouwen tegenwoordig deelnemen aan professionele vrouwensport. Spraakmakende voorbeelden zijn gewichthefster Laurel Hubbard uit Nieuw-Zeeland, de Amerikaanse zwemster Lia Thomas die vrouwenrecords verpletterde en natuurlijk Hannah Mouncy die opviel in het vrouwenhandbalteam van Australië omdat ze met kop en schouders boven haar teamgenoten uitstak. Is het transfoob om dit oneerlijke concurrentie te noemen?
2013-15: Hannah Mouncey made 22 appearances for the Australian men's handball team, scoring 0 goals
2015: Mouncey 'transitions'
2018: Amid controversy, Mouncey is allowed to play 6 times for the Australian women's handball team, scoring 23 goalshttps://t.co/svz78mifWG— ripx4nutmeg (@ripx4nutmeg) June 3, 2021
Rianne zat in de jaren negentig in een internationaal sportteam van defensie en zou destijds (waarschijnlijk!) van iedere vrouw hebben gewonnen. “Het is wel zo dat als je eenmaal aan de hormonen gaat je spiermassa sterk afneemt en je veel kracht verliest, maar je botstructuur blijft hetzelfde. Ik vind dat je als transvrouw weg moet blijven uit die wereld. Je mag wel sporten, maar ga niet aan oneerlijke competities meedoen. Of minimaal in wederzijds overleg.”
Onveiligheid
Een andere verandering sinds 1995 is dat transvrouwen veel meer toegang tot vrouwenruimtes hebben gekregen, ook als ze zich niet hebben laten opereren. In Groot-Brittannië besliste de Hoge Raad dat verkrachters en aanranders die zichzelf als vrouw identificeren het recht hebben om in vrouwengevangenissen hun straf uit te zitten. Deze uitspraak was in antwoord op een klacht van een vrouwelijke gevangene, die in de gevangenis door zo’n transvrouw was aangerand.
Ook de toegang tot vrouwen-wc’s en andere vrouwenruimtes is onderwerp van discussie. In de Amerikaanse staat Virginia werd een meisje op school verkracht in de meisjes-wc door een jongen die zich als meisje kleedde. In een badhuis (Wi Spa) in Los Angeles kwam een veroordeelde exhibitionist naakt tussen de vrouwen en meisjes zitten. Vrouwen die bij de balie protesteerden dat ze niet ongevraagd met een penis geconfronteerd wilden worden, kregen te horen dat deze persoon het recht had om dit te doen. Ook in Nederland oefenen transactivisten druk uit om transvrouwen met mannelijke geslachtsdelen toe te laten in vrouwenruimtes.
Al zou er geen sprake zijn van aanranding, toch kunnen vrouwen zich in zo’n situatie bedreigd voelen door transvrouwen die (nog) niet geopereerd zijn. Rianne vindt dat dit gerespecteerd moet worden. “Je gaat een drempel over. Je kunt niet in die vrouwenwereld stappen als je zelf nog niet fysiek veranderd bent en al helemaal niet als die bereidheid ontbreekt. Vrouwen in vrouwenruimtes moeten niet geconfronteerd kunnen worden met mannelijke geslachtsdelen, daarin sta ik 100% achter vrouwen. Dat neemt niet weg dat ik dondersgoed besef dat goedwillende transgenders hiermee in een spagaat komen, want zij zijn nu in beide ruimtes niet welkom. Ga in overleg en zoek naar een situatie die voor alle partijen veilig en comfortabel is, zou ik zeggen.”
The problem is not that all trans women are sex predators. The problem is that if people can self-identify their own sex by simple declaration, sex predators will take advantage of that to abuse women. The idea this wouldn’t happen or doesn’t already (Wi Spa) is hopelessly naive. pic.twitter.com/mgDEKpMCnf
— Will Harley (@Hardley76) January 6, 2022
Actievoeren voor transrechten
Rianne heeft zelf actie gevoerd voor de acceptatie van transgenders. Ze is geïnterviewd door het AD en ze had een tijd lang een blog waarin ze verslag deed van haar eigen ervaringen en tips gaf aan andere transgenders. “Wat kom je allemaal tegen, waar moet je rekening mee houden, bij wie kun je aankloppen, wat moet je wel doen, wat moet je niet doen. Maar ik schreef natuurlijk ook: ja, dit gaat helemaal fout.”
Zowel met haar actievoeren voor transrechten als met haar kritiek op de bedreiging van vrouwenrechten liep zij tegen problemen aan. “Ik kan zeggen dat ik het er niet mee eens ben en dat ik het verschrikkelijk vind, maar ja. De toon is al gezet. Want jij bent er ook zo een. Jij hebt ook gestreden voor transgenderrechten, dus ben je het daarmee eens. Dan is het ook nog eens zo dat als je een weerwoord geeft in de transwereld, je verschrikkelijk moet uitkijken. Je kan daar om niets echt helemaal door het slijk worden gehaald.”
J.K. Rowling
Een afschrikwekkend voorbeeld voor kritische transgenders als Rianne is de behandeling die J.K. Rowling – de schrijfster van de Harry Potterboeken – kreeg toen ze het opnam voor vrouwenrechten. De schrijfster gunde transgenders hun rechten, maar verzette zich tegen het uitwissen van vrouwen. Toen Rowling zich mengde in dit debat, kreeg ze zoveel doodsbedreigingen dat ze naar eigen zeggen haar huis ermee kon behangen.
Here are the death threats and harassment JK Rowling has been recieving. Including abuse from verified accounts.
Dozens of hit pieces written about "the backlash to her transphobia." Not one mentioned the threats she's receiving from these radical activists. pic.twitter.com/OuiWUBR2Ge
— Dataracer (@Dataracer117) June 16, 2020
Gematigde stemmen zwijgen
Hoe moet je in zo’n klimaat nog van je laten horen? Rianne stopte onder andere met haar blog. “Op een gegeven moment voelde ik mij beperkt in mijn schrijven, moest constant op mijn woorden letten en via metaforen en omwegen proberen duidelijk te maken wat ik nu eigenlijk bedoelde. Er was voor mij geen lol meer aan. Mensen zoals ik, die volledig geopereerd zijn, zitten niet op die uitwassen te wachten. Ik denk dat veel transseksuelen dit helemaal niet willen, maar zich niet durven uit te spreken.”
Vrouwenrechten en transrechten
Eigenlijk is het zo triest wat hier gebeurt. Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat in de westerse wereld vrouwen werden achtergesteld bij mannen; gelijke rechten zijn met moeite bevochten. Maar ook transgenders zijn een kwetsbare groep. Ze hebben vaak veel meegemaakt voordat ze in transitie gingen, en velen van hen willen niet de hele tijd aan vroeger herinnerd worden. Ze zijn blij dat ze eindelijk kunnen zijn wie ze willen zijn. Nu worden deze twee kwetsbare groepen tegen elkaar uitgespeeld, en door wie eigenlijk?
De beroepsactivisten die dit veroorzaken, vormen maar een kleine minderheid. Ze schreeuwen hard en doen zich voor als nobele strijders die opkomen voor een onderdrukte groep, maar ze lijken vooral heel erg met zichzelf bezig te zijn. Ze veroveren ruimte ten koste van kwetsbare vrouwen en daar zal steeds meer woede over ontstaan. Op wie zal die woede zich richten? Op de groep die zij zeggen te vertegenwoordigen.
De meeste transgenders zullen deze confrontatie niet willen. Zij willen gewoon in vrede leven, in vrede met zichzelf en met de wereld om hen heen. Velen van hen zullen de wijze woorden van Rianne beamen: “Sommige mensen moeten beseffen dat ze anders zijn en altijd anders zullen blijven, dat je daar rekening mee moet houden naar buiten toe, naar anderen toe. En wat je zeker niet moet doen is afdwingen! Ik ben en blijf anders. Dat heb ik mij gerealiseerd en ik heb het geaccepteerd.”
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Antisemitisme10 mei 2024Openstelling naoorlogse archieven over collaborateurs mag niet worden beperkt
Antisemitisme3 mei 2024Over de journalistieke integriteit van de chef Opinie van NRC
Israël2 mei 2024Nederlandse media blijven haatcampagne tegen Israël voeren
Feminisme20 april 2024De grensoverschrijdende intimidatie door transactivisten
Wat mij nu al geruime tijd mateloos intrigeert is hoe je je als vrouw nou man kunt voelen of omgekeerd man als vrouw voelen.
Hoe kun je weten hoe een ander persoon zich ‘voelt’ hoe werkt zoiets, zijn daar bovennatuurlijke of gewoon natuurlijke technische hulpmiddelen voor?
Wie kan mij dat uitleggen.
Vandaag voel ik mij als een hond, kan iemand mij uitlaten?
Gevoelens vallen niet uit te leggen hoogstens beschrijven.
Gevoelens zijn dom.
Gevoelens kunnen je niet vertellen waarom iets is.
Je kunt beter je verstand gebruiken om dingen te doen. Dat voorkomt een boel ellende.
Iedereen heeft gevoelens, ook u. En gevoelens kunnen niet dom zijn die zijn er gewoon. En met verstand hebben zij niets te maken.
Daarom moet je nooit dingen op je gevoel doen.
Je moet je niet laten leiden door gevoelens zoals Merkel in 2015 maar hersens gebruiken.
ja, dat snap ik ook niet. Ik zou denken, zoek een hobby of iets leuks of iets nuttigs waar je je als MENS gelukkig van voelt. Los van of je nou man of vrouw bent. Zoek iets wat je afleidt van negatieve gedachten. Want ik vind ook dat die grillen van die mensen qua behandeling NIET onder ziektekosten horen te vallen, Dat moet echt uit een ander potje betaald worden. Vertroebelt ook het beeld van de ziekte kosten.
Zeker omdat velen lang niet gelukkig worden van veranderoperaties en dan moeten ze jaren naar de psycholoog of zo.
Ik vraag me af hoe een man kan weten, hoe het is om een vrouw te zijn en op basis daarvan zijn eigen lichamelijke integriteit aan te tasten.
Mijn gevoel vertelt mij niet dat ik een man ben. Ik weet wat ik ben.
Het staart me aan in de spiegel.
In een geïndividualiseerde samenleving moet iedereen voor zichzelf bepalen hoe deze een kunstwerk van zijn leven maakt. Een ieder heeft het recht om veilig over straat te lopen, gebruik van de voorzieningen te maken, de eigen vriendenkring op te bouwen, de eigen gedachten te ontwikkelen, zolang je een ander zijn vrijheid niet ontneemt. Veel anders valt er van een geïndividualiseerde samenleving niet te maken. Wil een man tietjes, prima, het is eveneens in mijn eigen belang, mijn eigen vrijheid dat een ander die keuze kan maken.
Het hele emancipatiebeleid is echter helemaal geen emancipatiebeleid maar een beleid dat erop gericht is om het individu gelijk te schakelen, iedereen MOET hetzelfde denken.
– Er zijn geen redenen om aan te nemen dat zwarte piet racistisch is, maar een minderheid vindt dat iedereen moet denken dat er sprake is van racisme.
– Er wordt van je verwacht, je moet denken dat de islam een vredelievende religie, dit terwijl er een aantal dogma’s behoorlijk in strijd zijn met een geïndividualiseerde samenleving.
– Zouden we niet zo Victoriaans opgevoed zijn en geen schaamte kennen voor plassertjes een doosjes, dan was de hele discussie over toiletjes en kleedruimtes niet gespeeld hebben. Feit dat dit wel zo is maakt dat we rekening dienen te houden met anders gevoelsleven. Maar hier wordt verwacht dat vrouwen gaan denken dat vrouwen met een piemeltje een vrouw is. Iedereen moet hetzelfde denken.
Er komt nog een keer een tijd dat de taal zo uniform is dat er maar iets hoeft te gebeuren dat de boel uit elkaar klapt. Mij komt voor dat de strijd tegen polarisatie een wet van Murphy is en dat woke een bom onder de samenleving aan het leggen is.
Tegenwoordig heerst de minderheid over de meerderheid als het resultaat van de machtige activistische groeperingen die de politiek beheersen. Die ook hun gelijk via de activistische rechters
haalt met als resultaat dat de rechtelijke macht niet meer onafhankelijk is. De activisten hebben de plaats van politici ingenomen en dat zal de VN zo graag zien. De propaganda schotelt het zo voor net of de minderheid bepalend is. Benamingen en aanspreekvormen moeten veranderen ten gunste van de minderheid want racistisch en kwetsend en de politiek voert het schaapachtig in. Het benoemen van geslacht is kwetsend.
Het Westerse wereld bevindt zich in een snelle verval onder de mom van progressiviteit. Democratie wordt met elke verdere stap vervangen door ideeën die lijken op de Marxistische kazerne socialisme. Eigen mening telt niet alleen die van de groep en een ieder hoort bij die groep en mag de groep niet verlaten. De gevoeligheden worden tegenwoordig met grove geweld beantwoord. Het geweld die sinds de komst van de islam mee is geïmporteerd en zich uitbreid over de rest. Humor is aan het verdwijnen want kwetsend voor gewelddadige groepen die dan snel toeslaan. Echt veranderen van geslacht kan alleen dankzij de hedendaagse hoogstaande medische technieken. In de middeleeuwen zou een transgender niet geholpen kunnen worden en zou eerder zich verbergen om eigen hachje te redden.
Deze ontwikkeling hoort naar ik denk bij de globalisering waar niet landen tellen maar alleen de mensen wiens geslacht helemaal ook niet meer toe doet. De biologie voor zover nog niet herschreven leert ons anders. Natuurlijke geslacht is cruciaal voor zelfbehoud van de soort en je moet hem niet uitgummen ten gunste van een. Wel moeten beide groepen elkaar accepteren.
Moeten we weer niet gewoon terug naar de dingen van de dag.
De tijd dat huisje, boompje beestje nog geen vies begrip was.
Dat blank niet vies was en niet in een zin werdt genoemd met racist en of slavendrijver.
De tijd dat iemand met een andere mening, bv gewoon Jaap werdt genoemd en geen wappie.
De tijd dat een mannetje en een vrouwtje vaak een gezinnetje opstarten en probeerden om nageslacht ter wereld te brengen.
Vroeger had je cru gezegd ook, homo’s, lesbiennes, manwijven en verwijfde mannen en die werden ook gewoon geaccepteerd door de gemeenschap.
Stop met al dat demoniseren, angst en tweedracht zaaien en laat de mens weer gewoon de mens zijn en spelen.
Mensen die zich door hun gevoel laten leiden komen vaak in de problemen.
Boze mensen, angstige mensen, eenzame mensen, verdrietige mensen.
Interessant feitje, onze media sturen op gevoelens. Ze weten exact welke gevoelens bepaald nieuws oproept.
Goede aanpak, zo’n interview. Een punt van kritiek: als de verdedigingslinie waarop je terugvalt feministisch van karakter is, gaat de kritiek niet diep genoeg en bevestig je alleen maar het Woke grondpatroon, dat op het feminisme voortbouwt. Zo de catechsimusstelling: “Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat in de westerse wereld vrouwen werden achtergesteld bij mannen; gelijke rechten zijn met moeite bevochten.” Een rolverdeling die als zodanig geen achterstelling impliceerde kreeg mede juridisch gestalte. De wettelijke aanpassing van wetgeving aan veranderende maatschappelijke mogelijkheden – met name door “mannelijke” wetenschap en techniek – ging in Nederland soms iets trager dan in sommige andere landen, wellicht té traag. Dat gegeven wordt altijd weer gepresenteerd als deel van een groter narratief: “vrouwen waren [in het Westen of overal] altijd achtergesteld bij mannen.” Dat verhaal is lasterlijk tegenover mannen van vroeger en intimiderend tegenover opgroeiende jongens van later. Met een kleine verandering van Riannes tekst: “De beroepsactivisten die dit deden en doen, vormen maar een kleine minderheid. Ze schreeuwen hard en doen zich voor als nobele strijders die opkomen voor een onderdrukte groep, maar ze lijken vooral heel erg met zichzelf bezig te zijn. Ze veroveren ruimte ten koste van vooral de meer kwetsbare mannen en daar is veel woede over ontstaan.” Die woede kan niet goed geuit worden (“Haha, boze witte mannen kunnen het niet hebben dat ze hun bevoorrechte positie kwijtraken!”) en wordt, naar binnen gericht, een factor van verdere emasculatie. Ik wijs zowel Rianne als Maaike graag op het werk van Janice Fiamengo. Zij stelde de Woke-waanzin al jaren geleden aan de kaak én bestreed de mythe van “de achterstelling van vrouwen.”
Achterstelling van vrouwen was bepaald geen mythe. Natuurlijk werden niet alle vrouwen achtergesteld, maar de wet (bijvoorbeeld gehuwde vrouwen waren tot 1956 handelingsonbekwaam) maakte dat vrouwen overgeleverd waren aan de ‘genade’ van mannen. In dit geval van hun echtgenoot, in andere gevallen bijvoorbeeld van hun vader. Het is goed dat dergelijke ongelijkheid is aangepakt.
https://historiek.net/vrouwen-tot-1956-handelingsonbekwaam/15127/
U begrijpt dat er geen perfecte samenlevingen bestaan. Er zal altijd een dynamiek tussen de sexes bestaan. Dat is maar goed ook, anders wordt het een saaie boel.
Er bestaat niet een harmonieuze relatie. We zijn allemaal verschillend en iedereen interpreteert het op zijn of haar manier. De truc is om hier een redelijke verstandhouding in zien te vinden.
Wat wel bestaat is misbruik en manipulatie. Dat is wat u moet herkennen, waarom dit zich afspeelt en de diverse gradaties die hier in voorkomen.
Ondanks dat Rianne overkomt als een redelijk mens blijf ik deze mode van transdecadentie a la Wierd Duk vooral “veel psychiatrie en de waan van de dag” vinden.
Dat een klein groepje zoveel reuring kan veroorzaken. Ik zou zeggen, zoek het lekker zelf uit. Maar val mij er niet mee lastig. Die mensen zouden zich wellicht beter aanleren zichzelf te accepteren zoals ze zijn. Want velen zijn na een transitie OOK niet gelukkig.
Wat ik hier mis, en dit komt (aanname) waarschijnlijk omdat Rianne niet tot deze groep behoord, is de groter groeiende groep onzekere jongens/meiden die (online) aangepraat wordt dat wat zij voelen gender dysphorie is.
In de UK is transgenderisme het afgelopen jaar met 600% (geloof ik zo) omhoog gegaan. Waar komen deze cijfers vandaan? Wat laat mensen tegenwoordig zo gemakkelijk overgaan op hormoon therapie? Hoe staat het met de geestelijke gezondheidszorg die er echt naar moet kijken of iemand wel daadwerkelijk trans is of dat het hier om iets anders gaat (bvb. autogynephelia).
En hoe zit het met de ‘detransitioners’? Daar horen we eigenlijk ook nooit wat over. Het zou super interessant zijn om iemand als Rianne ook op deze punten te spreken en dan een artikel over te schrijven…
Hi, ik ben een van de ‘online-dysphorie-aangepraatte’ jongens.
Er is veel bewustheid, bekendheid en acceptatie gecreëerd rond dit onderwerp waardoor oudere mensen (lees: 30-40 plussers) zich uiteindelijk toch aanmelden voor medische zorg en jongere mensen zich eerder herkennen en zich aanmelden.
Het process tot toegang tot hormoonbehandeling is nog steeds uitermate ingewikkeld. Daar gaat in ieder geval 2,5 jaar aan wachttijd, minimaal een half jaar psychologische analyse en dan nog een jaar wachttijd voor de hormonen aan vooraf. (Voor vele leidt dit tot wanhoop)
Tot slot, detransitioners, uit onderzoek van het VU zelf, is maar minder dan een half procent (!) ontevreden met hun behandeling, dus niet eens spijt. Dit kon ook ontevreden zijn met het operatie resultaat. (Google zelf even als je de bron wilt vinden)
Het zou voor het artikel tevens veel interessanter zijn als ze ook een van de ‘woke’ activisten hadden geïnterviewd voor een tegengeluid.
Goed artikel, wat duidelijk maakt dat in de maakbare wereld, álles maakbaar moet zijn.
Geef mijn portie maar aan fikkie!