Het vertrouwen in de rechtstaat is verdwenen
De oproep van Jan Terlouw in DWDD voor herstel van vertrouwen in elkaar en in de overheid trof doel. Bijna iedereen moest een traantje wegpinken. Nostalgie en positivisme reikten elkaar de hand. ‘Een magische gebeurtenis’, vond Peter van der Meersch in De Standaard. Maar waarom verdween eigenlijk dat vertrouwen en waar bleef die geborgenheid? Dat kwam in ‘de preek’ niet aan de orde.
Sinds de jonge jaren van de éminence grise van D66 is ons land in sociaal en cultureel opzicht drastisch veranderd. Daar droeg ook zijn partij vol enthousiasme aan bij. En alweer bleef de olifant in de kamer onbenoemd: de nauwelijks gereguleerde massa-immigratie uit landen met andere culturen en de hardnekkige, onoplosbaar lijkende sociale problemen die daar het gevolg van zijn.
Antisemitisme
Trefzeker en schrijnend zagen we daarvan de beklemmende voorbeelden in De kanarie in de kolenmijn, de reportages van Hanneke Groenteman – zich tot nog toe veilig wanend in de linkse bubbel – over het virulente antisemitisme, vooral onder moslims. Het bracht haar onwrikbaar geloof in de maakbare samenleving behoorlijk aan het wankelen. „Het kleeft aan me, het is diep in mijn poriën gedrongen. Dat maakt me heel ongelukkig. Het is allemaal te groot en te veel. Het antisemitisme waar wij in de oorlog mee te maken hadden is daarna toegedekt, maar nooit weggeweest (.…) Inmiddels is het veel openlijker, met meer lawaai, gewoon open en bloot op pleinen in Amsterdam, of waar dan ook. Dat boezemt me angst in.”
En daar ben ik dan weer verbaasd over: het speelt immers al veel langer. Ik schreef er al eerder columns over. Voor mij was zomer 2014 een keerpunt: toen bij een demonstratie van moslim-fanaten in Den Haag luid “Dood aan de Joden” werd geroepen en dat volgens de burgemeester niet strafbaar was. Kennelijk is “Minder minder”, als antwoord op de trits: “wilt u meer of minder Europa, meer of minder PvdA en meer of minder Marokkanen”, veel bedreigender in onze rechtstaat.
Asielzoekers
Die rechtstaat staat al veel langer onder druk. Probeer maar eens uit te leggen waarom rovende nep-asielzoekers in Groningen hun gang kunnen gaan; ze krijgen in het AZC (waar ze helemaal niet thuis horen) nog kost, inwoning en een oprotpremie toe!
Corstens
En moeten we het normaal vinden dat de afgelopen dagen in de media de oud-president van de Hoge Raad, Geert Corstens, een opvallend royaal podium kreeg voor voor zijn kritiek op Wilders: die zou de bijl aan de wortels van de rechtstaat zetten. Corstens: “Hij moet beseffen dat hij niet hetzelfde kan zeggen als andere Nederlanders. Hij staat terecht als publiek figuur, als politicus.”
Achterdeur
Corstens mengt zich hiermee openlijk in de oordeelsvorming van de rechters in een lopend proces. Daarmee ondermijnt hij die rechtstaat en niet eens voor het eerst. Volgens Gerard Spong (Uitgesproken WNL, 16 maart 2011) wekte Corstens, toen nog in functie als president van de Hoge Raad, tijdens het eerste proces tegen de PVV-voorman, de indruk dat hij “via de achterdeur een rekening met Wilders wilde vereffenen”.
Het is kwalijk dat iemand met zijn achtergrond en functie, de rechtspraak probeert te beïnvloeden. Dat doet pas afbreuk aan het vertrouwen in de rechtstaat! Zelfs ex-ministers onthouden zich van commentaar op het beleid van hun opvolgers. Corstens had behoren te zwijgen. Dat niemand hem tot de orde roept is veelzeggend voor de gezags- en vertrouwenscrisis in ons land.
===============================================================
Foto: ME 456 Fairness.png by Nina Paley is licensed under CC BY SA 3.0
===============================================================
Over de auteur
- Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).
