Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (Slot)

Tijdens het Watergate-schandaal maakte de pers het begrip ‘non-denial denial‘ populair. Het Witte Huis onder Nixon had een speciaal talent voor het doen van uitspraken die klonken als categorische ontkenning van beschuldigingen die bij nauwkeurige analyse waar bleken te zijn.

Nuchter

In het dossier-Steele hebben Obama-functionarissen, enkele van hun bondgenoten in het Congres en hogere leidinggevenden in de FBI een vergelijkbare truc ontwikkeld: de “non-verificatie verificatie.” Dat zijn uitspraken waarbij de spreker afstand neemt van de belachelijke fantasieën van het Steele-dossier en tegelijkertijd nog steeds vindt dat het gekunstelde verhaal van samenspanning serieus moet worden genomen.

De ongeëvenaarde meester van deze techniek is CIA-directeur John Brennan. In een recent optreden op NBC’s Meet the Press verdedigde Brennan het gebruik van het dossier-Steele door de FBI bij de FISA-ondertoezichtstellingsaanvraag. Hij voer uit tegen critici van de FBI, die hij afschilderde als partijdig journaille. Hij speelde de rol van nuchtere inlichtingenprofessional. Toen hij zijn persoonlijke indruk van het dossier gaf toen hij nog directeur van de CIA was, zei hij: “Er waren dingen in dat dossier die me deden afvragen of ze al dan niet juist en waar waren.”

Verificatie zonder verificatie

Foto: Oud-CIA-directeur John O. Brennan (2016) – CC0

Welke dingen precies? Vond de CIA-directeur de opvatting uit het dossier dat Page het duivelse meesterbrein van de DNC-hack was geloofwaardig? Terwijl hij de specifieke aantijgingen uit het dossier uit de weg ging, beweerde Brennan met het stalen gezicht en de sombere toon van een button-down nationaal-veiligheidsprofessional, dat de rapporten van Steele waardevolle aanwijzingen bevatten. “Ik denk dat Jim Comey heeft gezegd dat het ruwe en ongeverifieerde informatie bevatte,” vervolgde Brennan. “Alleen, dat het niet-geverifieerd was betekende nog niet dat het niet waar was.”

De non-verificatie verificatie staat centraal in het onderscheidend vermogen van het machtsmisbruik van de regering-Obama. Het grootste deel van het debat was gericht op hoe de FBI het Steele-dossier gebruikte om het onderzoek naar Carter Page te valideren. Dit probleem is zeker belangrijk, maar het mag ons er niet van weerhouden om te zien dat het omgekeerde ook waar is: de regering heeft het onderzoek van Page opzettelijk gebruikt om het dossier te valideren.

Kristallen bol

Kijk nog eens naar de geslepen Brennan. Als vragenstellers hem onder druk zetten om uit te leggen wat hij in het Steele-dossier overtuigend vindt, neemt hij gewoonlijk zijn toevlucht tot geheime bronnen – bewijs verborgen achter een geclassificeerd scherm, waar alleen hij, de chief intelligence professional, het mocht zien. “Ik was me bewust van informatie. . . over contacten tussen Russische functionarissen en Amerikaanse personen die bij mij tot bezorgdheid leidden over de vraag of. . . die personen samenwerkten met de Russen. . . en die informatie diende als basis voor het FBI-onderzoek of een dergelijke collusie [of] samenwerking heeft plaatsgevonden. ”

John Brennan ziet dingen die wij niet kunnen zien. Als hij inderdaad toegang heeft tot geheimen waardoor stripverhalen van Marvel Comics transformeren tot dagelijkse realiteit, dan is hij er heel slecht in geslaagd uit te leggen wat ze precies zijn. Bovendien is geen onafhankelijke inlichtingenprofessional hem bijgevallen. Brennan’s sombere en zelfingenomen beroep op verborgen geheimen is de oudst bekende manier van bedrog. Vervang gewoon zijn uiterst geheime computermonitor door een kristallen bol of gedroogde kippengraten, en zijn zwendel is dezelfde die van zigeunerwaarzeggers in het vroegmoderne Europa op bijgelovige boeren toepasten, of van zieners in Homerus’ Griekenland.

Helderziendheidstruc

Met betrekking tot de framing van Trump vereiste de helderziendheidstruc een buitengewone orkestratie en het werk van vele handen. De sleutel was het dubbel routeren van het dossier. Hillary Clinton’s hulpkrachten leidden het gelijktijdig door naar de pers en naar de overheid. Vervolgens rekruteerden ze mensen binnen de overheid om de buitenstaanders er van te overtuigen dat het een serieus document was, toegang tot informatie die verslaggevers niet mochten zien. Zonder dit dubbele spoor en officiële of quasi-officiële authenticatie zouden journalisten nooit hebben gedacht dat ze een glimp hadden gezien van wat Brennan en de FBI zagen in hun kristallen bollen – excuus, hun uiterst geheime beeldschermen. En zonder lekken uit onderzoeken hadden journalisten geen dossiergerelateerd nieuws te melden. Officiële uitspraken dat het dossier “in onderzoek was” hebben dit tot een legitiem onderwerp voor betrouwbare nieuwsuitzendingen gemaakt.

Foto: Wapen FBI – bron: FBI.gov

Deze oplichting mislukte in het primaire doel om de verkiezing van Trump te voorkomen, maar het was niettemin een gedeeltelijk succes. Het zorgde bij een aanzienlijk deel van het Amerikaanse publiek voor dat ze er van overtuigd raakten dat Trump inderdaad samenspande met Poetin. Deze opvatting is vooral aanwezig bij hoogverheven denkers – een klasse mensen die zowel Republikeinen als Democraten omvat.

Aanklager Mueller

Het tweepartijen-karakter van het bedrog was de grootste factor die de benoeming van Robert S. Mueller III rechtvaardigde, de speciale aanklager die het onderzoek naar de vermeende betrekkingen van Trump met Rusland leidde, rechtvaardigde. De hoogverheven denker hebben elke aanklacht verwelkomd die Mueller als bevestiging van hun illusie van samenspanning heeft opgesteld. In werkelijkheid bewijzen die aanklachten alleen dat een falanx van top onderzoekers gewapend met bijna onbeperkte middelen, een grand jury en een uitgebreid mandaat bijna naar believen slachtoffers kan maken. Als een soortgelijke falanx zich op Hillary Clinton en de dubieuze gang van zaken bij de Clinton Foundation zou storten, hoeveel bloed zou er dan vloeien? Met andere woorden, de aanklachten van Mueller zijn de nieuwste vorm van “verificatie zonder verificatie”.

Ongeacht de bedoelingen van Mueller, dient zijn onderzoek precies als het soort “verzekeringspolis” dat Strzok in augustus 2016 lijkt te hebben besproken met zijn geliefde, Lisa Page. Trump kan het Mueller-onderzoek niet stoppen en de rotte plekken in het Department of Justice en de FBI wegsnijden zonder de indruk te wekken dat hij de rechtsgang belemmert. In praktische termen is het Mueller-onderzoek niets anders dan een cover-up.

Ontkenning en projectie

Natuurlijk weigeren de verheven denkers het zo te zien. De politieke schade die het Mueller-team aan Trump toebrengt, verklaart waarom een ​​verrassend aantal mensen gepassioneerd en oprecht het dossier – en de super-spion die het samenstelde – verdedigt. De logica van partijpolitiek zal er altijd toe leiden dat een aanzienlijk percentage mensen er aan vasthoudt – in verschillende gradaties van overtuigendheid –  dat een varkensoor echt een zijden portemonnee is. Maar partijpolitiek is op geen enkele manier de enige factor die hier speelt. Zelfs mensen met een welverdiende reputatie van intellectuele zuiverheid verdedigen hartstochtelijk de integriteit van Christopher Steele, een man die door de New York Times nadrukkelijk, ondanks alle bewijzen van het tegendeel, “een klokkenluider” wordt genoemd.

Voor een volledig begrip van de hardnekkige greep van het dossier op verheven denkers, moet men de conventionele politieke analyse aanvullen met psychologie. Wat we zien, is niets minder dan een schoolvoorbeeld van ontkenning en projectie – de meest perfecte casus die je je kunt voorstellen.

De personae van Hillary

Foto: Hillary Clinton by Gage Skidmore is licensed under CC BY-SA 2.0

De gebeurtenis die het dossier meer dan enig ander vorm gaf, was de hack van de DNC. Guccifer 2.0 begon op 15 juni met het vrijgeven van documenten. Een week later produceerde Steele zijn eerste rapport. De Hillary Clinton die naar voren kwam uit de e-mails van DNC was op voorhand ongeschikt voor een populistisch optreden. Daar was ze dan: de Hillary Clinton die dure toespraken hield op Wall Street aan de vooravond van de voorverkiezingen in Iowa. Daar was de co-directeur van de internationale doorsluisfondsen van de Clinton Foundation en het Clinton Global Initiative. Daar was de machtsbeluste politieke baas die samenwerkte met de DNC om de Democratische voorverkiezingen te manipuleren. De supporters van Clinton begrepen instinctief de omvang van de wond die door de hack was toegebracht en ze werkten verwoed om die te dichten – waarmee de aandacht werd afgeleid van de hebzucht, de voorrechten en de belasterende taal die zo kenmerkend zijn voor de BV Clinton.

Misleiding

Het dossier werd al snel een manier om de tekortkomingen van Bill en Hillary Clinton te ontkennen en ze op Donald Trump te projecteren. Is Bill Clinton een seksueel roofdier? Dat is nog niks. Trump betaalt teams van prostituees om op hem te urineren! Gaf Hillary Clinton leiding aan de mislukte frisse start met Rusland? Dat is nog niks. Poetin chanteert Trump en is bang voor Hillary! Stak Bill Clinton een bedrag van $ 500.000 in zijn zak voor een toespraak in Moskou, kort voor de verkoop van Amerikaans uranium aan Russische belangen? Dat is nog niks. Trump is al jaren afhankelijk van Poetin! Bewijzen de e-mails van de DNC dat Hillary Clinton de voorverkiezingen heeft vervalst? Dat is nog niks. Trump spande samen met Poetin om de hele verkiezing te vervalsen!

In de nasleep van de DNC-hack moesten vooraanstaande personen in de pers en hoge functionarissen in de regering-Obama een keuze doen. Ze konden Carter Page afschilderen zoals hij werkelijk was: een onbekende persoon met bescheiden prestaties die geen onbetekenende rol speelde in de Trump-organisatie. Of ze konden samenspannen met Fusion GPS om de fictie te promoten dat hij een sluwe agent was in een sinister netwerk. In een noodlottige keuze verkozen ze oneerlijkheid en misleiding boven de waarheid.

Gifbeker

Toen de hulpkrachten van Hillary Clinton hun eigen integriteit compromitteerden, internaliseerden ze haar programma van ontkenning en projectie. Hun eigen ego’s worden nu gericht op het bestendigen van die dingen. Om te voorkomen dat ze hun tekortkomingen erkennen, staan ​​ze in steeds scherpere bewoordingen voor de persoonlijke integriteit van de superspion en de geloofwaardigheid van zijn rapporten. De loutere erkenning van een simpele waarheid – dat het “dossier” rotzooi is – zou de erkenning zijn van of een diepgaande professionele wanprestatie, hetzij of hun zelfingenomen goedgelovigheid.

Drink de gifbeker, hulpjes van Hillary: jullie hebben mensen gedupeerd en daardoor grof machtsmisbruik gepleegd; of jullie hebben jezelf erg gedupeerd. Dat is het dilemma waarmee de verheven denkenden nu worden geconfronteerd. De keuze is ondraaglijk. Het vereist het opgeven van bevredigende zelfbeelden en het accepteren van pijnlijke waarheden over jezelf – terwijl je ook nog eens een welverdiende overwinning overdraagt ​​aan een gehate politieke vijand. Als gevolg hiervan bevat het Steele-dossier net zoveel consequenties als giftigheid.

De grootste ontkenner

Titelfoto: Donald Trump en Hillary Clinton in televisiedebat 2016 by Digital Spy is licensed under CC BY-NC-SA 2.0

Niemand is natuurlijk in een diepere staat van ontkenning dan Hillary Clinton zelf. Nadat ze in de nacht van de verkiezingen de overwinning van Trump had erkend, belde Obama haar. Ze pakte de telefoon en zei: ‘Mr. President, het spijt me. ‘

Sorry, ongetwijfeld, voor het feit dat het estafettestokje opnieuw op de grond was gevallen. Sorry dat zij niet de eerste vrouwelijke president zou zijn. Sorry dat ze niet de touwtjes in handen zou houden. Maar maakte berouw wel onderdeel uit van haar verdriet?

Berouw

Als er iets is dat Hillary Clinton niet goed kan, is het wel het tonen van berouw. In een interview afgelopen september klampte ze zich vast aan de fictie dat de verkiezing was gestolen. Haar overtuiging dat Trump een samenzwering met Poetin had was onwrikbaar. “Er was zeker communicatie en er was zeker een soort van begrip,” zei Clinton. Ze had “geen twijfel” dat Poetin een overwinning van Trump wilde, dat er “een wirwar van financiële relaties” was tussen Trump en Rusland, en dat Trump’s medewerkers “heel hard werkten om hun connecties met Russen te verbergen.” Waren dat nou – in haar gedachten – duidelijke tekenen van samenspanning? “Ik ben er van overtuigd,” zei ze.

Ze zal er van overtuigd blijven tot de dag van haar dood. Het alternatief, een grondig gewetensonderzoek, is te pijnlijk om te overwegen. Hoe lang nog zal Hillary Clinton’s beschadigde psyche Amerika in gijzeling houden?

De eerdere delen treft u hier aan.

Oorspronkelijk verschenen op 13 maart 2018 als The Real Collusion Story op de National Review. Met toestemming van de auteur Michael Doran vertaald door Asher.

Over de auteur

Michael Doran

Senior Fellow at Hudson Institute, Washington DC.
Michael Doran diende onder president George W. Bush in het Witte Huis als senior director in the National Security Council. Hij was onder Bush ook werkzaam als adviseur op het State Departement en het Pentagon. Naast een academische carrière heeft hij tal van invloedrijke publicaties op zijn naam staan zoals het beroemde 9/11 essay “Somebody Else’s Civil War”. Doran verschijnt regelmatig op Amerikaanse televisie-stations en publiceert in bladen als Foreign Affairs, The American Interest, Commentary, Mosaic Magazine, The Wall Street Journal, The Washington Post en The New York Times.

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Internationaal19 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (Slot)
• Politiek Internationaal12 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (7)
• Politiek Internationaal10 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (6)
• Politiek Internationaal5 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (5)