Wat niet past in het linkse wereldbeeld, moet kapot

Gisteren verscheen in het Algemeen Dagblad een interview met de Leidse politicologe en juriste Machteld Zee over het boek dat binnenkort verschijnt naar aanleiding van haar promotie-onderzoek. Hierin onderzocht zij de status van shariarechtbanken en hun positie in de niet-westerse gemeenschap in westerse landen. Tout links Nederland kon maar moeilijk zijn onvrede verbergen.

Op de persoon
Niet dat er inhoudelijk werd gereageerd op het interview of op haar boek. Er werd vooral op de persoon gespeeld.

Alsof promoveren bij Cliteur onder begeleiding van Ellian per definitie een bewijs van onkunde zou zijn. Er waren ook andere, niet-inhoudelijke opmerkingen. Dat is verbazingwekkend, omdat dat commentaar afkomstig was van promovendi en universitair docenten aan verschillende universiteiten in Nederland (Universiteit Utrecht, Vrije Universiteit en de Universiteit van Amsterdam). Van hen zouden we toch wel een academische openheid en intellectuele flexibiliteit mogen verwachten.

Kapot
Niets daarvan. Vanwege een interview in het AD dat meer vragen dan antwoorden oproept – en misschien niet altijd op de bedoelde wijze -, hadden de critici maar één doel: Machteld Zee moest kapot, zodat niemand nog naar haar boodschap zou willen luisteren.

Eén van de critici maakte het zelfs zo bont om haar te verwijten dat anderen haar tweets retweeten. Alsof Zee daar iets aan zou kunnen doen.

Dit maakt duidelijk waarom de academische wereld op sterven na dood is. Er is geen academische houding meer, geen onderzoekende houding. Hun reactie had moeten zijn: “hm, interessant, laat ik eens wachten tot het boek komt, het lezen en daar dan een kritiek op schrijven op inhoudelijke gronden”. Dat is wat thuis zou horen in de academische wereld: vrijheid van denken en debat en een waardering voor verschil van ideeën.

Moralisme
Het superieure moralisme van links zorgt ervoor dat haar blik volkomen beneveld is geraakt. Ze heeft maar één blik, één idee van wat juist is, één idee van wat waar is en één idee van wat goed is. Wat ironisch is, want het zijn juist de linkse critici die tegen het postmodernisme aanschuren, blijkbaar zonder daar veel van te begrijpen. En alles wat daar niet aan voldoet, moet zo snel mogelijk gesloopt worden.

Links verlangt immers naar een perfecte wereld, die heerlijke nieuwe wereld waarin eindelijk gelijk, vrijheid en geluk voor iedereen is. In dat wereldbeeld is het de westerse mens die het obstakel is, de reden is, voor het nog niet landen van die heerlijke nieuwe wereld. Daarom moet alles wat die kant op leunt gesloopt worden, het obstakel moet vernietigd worden. Alsof dan wel die perfecte nieuwe wereld zou landen….

Academici
Toen ik begon te studeren keek ik op tegen academici, ik zag hen als intellectuelen die zonder moeite Proust, Homerus en Rilke konden citeren in originele talen, met elkaar spraken over en met elkaar debatteerden over actuele en intellectuele kwesties in een open houding. Ach, wat was ik naïef. Want hoe kunnen we de academische wereld nog serieus nemen als dit soort linkse critici steeds vaker haar exponenten begint te worden? Als moderne academici weinig ophebben met denken en debat, maar slechts een kruistocht aan het voeren zijn om de door hen gedroomde – en nooit mogelijke – wereld zo snel mogelijk aan te laten breken?

Universiteit
In navolging van Nietzsche’s dwaas op de marktplaats: “Ik zoek de universiteit, ik zoek de academische houding!” En de mensen lachten, bulderden “is die dan soms kwijt?” vroeg de één, “is hij soms verdwaald?” vroeg de ander. Zo schreeuwden en schreeuwden en lachten zij door elkaar heen. “Waar de univeristeit is?” riep hij. “Ik zal het jullie vertellen: wij hebben hem gedood! Jullie en Ik. Wij allen zijn de moordenaars.” En toen schreeuwde hij: “Waar vinden wij troost, wij moordenaars aller moordenaars? Het heiligste en machtigste dat de wereld tot dusverre bezeten heeft, is onder onze utopische messen gedood.”

Doodssteek
Deze mensen, de critici van niets dan een klein interview in een slechte krant, zullen de doodssteek geven, als ware hun universiteit niets anders dan een stier en zij niets anders dan een matador. Maar toch gaat deze allegorie niet helemaal op. Immers, de matador die de stier doodt, doet dit, als het goed is, met een lamenterend hart. Daarvan is bij deze mensen niets te herkennen. Ze staan zingend en juichend op het graf te dansen van dat wat ze zo lief zeggen te hebben. Als ze de universiteit en de academische wereld werkelijk lief hadden, gedroegen ze zich zo niet.

Dan hadden ze begrepen dat Waarheidsvinding de kern is, zelfs wanneer die moeilijk te verdragen is. In plaats daarvan hebben ze het utopisme tot kern van de hedendaagse universiteit gemaakt en daarmee de degen in de slagader gestoken. Het is slechts wachten op het bloed.

Over de auteur

Peter van Duyvenvoorde

Masterstudent filosofie en theologie

Recent gepubliceerd

Archief

• Filosofie14 juli 2017De comateuze mening
• Feminisme22 juni 2017Voorbij het politieke feminisme (2)
• Feminisme20 juni 2017Voorbij het politieke feminisme (1)
• Linkse politiek30 mei 2017Professor Jordan Peterson’s strijd tegen de Social Justice Warriors