Israël bereidt zich voor op het post-Abbas tijdperk
Machtsvacuüm dreigt na het overlijden van Abbas
PLO-chef en president van de Palestijnse Autoriteit (PA) Mahmoud Abbas boekte een overwinning op Israël op de Tempelberg. Maar het was een Pyrrhusoverwinning. Een paar dagen nadat de Israëlische regering toegaf aan zijn eis en besloot tot het verwijderen van de metaaldetectors op de Tempelberg, werd Abbas voor onderzoek in het ziekenhuis opgenomen.
Titelfoto: website President of Russia, Public domain
De 82-jarige dictator heeft een hartaandoening en een reeks andere ernstige gezondheidsproblemen. En hij weigert een opvolger aan te wijzen. Er wordt wijd en zijd van uitgegaan dat als hij eenmaal van het toneel is verdwenen de situatie in de door de PA bestuurde gebieden in Judea en Samaria – ook bekend als Areas A en B – fundamenteel zal veranderen.
Ontbinding
Vorige maand publiceerden twee prominente Palestijnse advocaten, Hussein Agha en Ahmad Samih Khalidi, een artikel in de New Yorker, getiteld “The end of this road: The decline of the Palestinian national movement.”. Zij verklaarden onder meer dat de dood van Abbas de ontbinding van de Palestijnse identiteit zal inluiden. Die identiteit is in Judea en Samaria al vervangen door lokale, tribale identiteiten. In hun woorden: “De machtige lokale banden maakten het onmogelijk voor een inwoner van Hebron om een werkelijke achterban in Ramallah te hebben of voor een inwoner van Gaza om een geloofwaardige stem op de West Bank te hebben“.
Einde van de PLO
Het zal ook het eind betekenen van de PLO en haar grootste factie, Fatah, gesticht door Yasser Arafat in 1958 en geleid door Abbas sinds Arafat’s dood in 2004. Fatah, zo legden ze uit, heeft “geen nieuwe leiders, geen overtuigend bewijs van een legitieme status, geen aangetoond succes in het bestuur, geen vooruitgang op weg naar vrede, breekbare banden met haar oorspronkelijke basis in het buitenland en een lokale omgeving geplaagd door de tegenwind van kleine conflicten en regionale tegenstellingen”.
…de zogenoemde Arabische straat is woedend op de Palestijnen omdat zij de aandacht van de wereld monopoliseren met hun eindeloze lijst van klachten tegen Israël…
Een van de redenen dat de Palestijnen steeds minder belang hechten aan het “Palestijn zijn” is dat ze hun traditionele politieke en financiële sponsors in de Arabische wereld en de ontwikkelingslanden zijn kwijtgeraakt. De Soennitische Arabische wereld, onder leiding van Saoedi-Arabie – en Egypte, is nu bereid om Israël publiekelijk te prijzen als een wezenlijke bondgenoot in de strijd tegen Iran en de Moslim Broederschap.
De zogenoemde Arabische straat is woedend op de Palestijnen omdat zij de aandacht van de wereld monopoliseren met hun eindeloze lijst van klachten tegen Israël, zelfs nu miljoenen in de Arabische wereld lijden onder oorlog, genocide, honger en andere vormen van onderdrukking en nog meer miljoenen uit hun huizen werden verdreven.
Wat de ontwikkelingslanden betreft was de weigering van de Indiase minister-president Narendra Modi om tijdens zijn bezoek aan Israël Abbas te bezoeken het officiele eind van de alliantie van de Derde Wereld met de PLO.
Palestijnse veiligheidsdiensten
Na het verscheiden van Abbas, zijn er volgens Agha en Khalidi drie belangrijke partijen die zullen proberen het militaire en politiek vacuum te vullen. Als eerste en belangrijkste zullen de Palestijnse Veiligheidsdiensten (PSF) zich doen gelden. De PSF is zwaar bewapend en getraind door het Amerikaanse leger. Agha en Khalidi beweren redelijkerwijs dat de PSF als best bewapende en georganiseerde groep naast de IDF in het gebied waarschijnlijk op een of andere manier de macht zal grijpen.
De Palestijnse strijdkrachten vormen een belangrijke bedreiging van Israël. Het is niet alleen omdat hun leden simpelweg hebben meegedaan aan bloedige terroristische aanslagen tegen Israël. Met hun Amerikaanse militaire training zijn ze in staat om grootschalige aanvallen op Israëlische burgers en op IDF-strijdkrachten uit te voeren.
Om de aard van de dreiging te begrijpen moet je je realiseren dat een eenzame terrrorist vorige maand gewapend met een mes de familie Salomon in hun huis in Halamish wist te vermoorden voordat hij werd uitgeschakeld door een soldaat op verlof. Denk er maar eens over na wat een goed bewapende en getraind peloton Palestijnse soldaten zonder duidelijke politieke inperkingen zou kunnen doen.
…kwistige financiering van radicale Israëlisch-Arabische groepen en politici door buitenlandse regeringen en linkse donors…
Israelische Arabieren
De tweede kracht die volgens Agha en Khalida waarschijnlijk in het leiderschapsvacuum stapt zijn de Israëlisch-Arabische politieke leiders. Zoals Agha en Khalida opmerken: sinds de oprichting van de door de PLO beheerste Palestijnse Autoriteit in 1994, zijn de Israëlisch-Arabische gemeenschap en de Palestijnen in Judea en Samaria meer vertrouwd met elkaar geraakt.
Grotendeels dankzij de ontwrichting door de PLO en Hamas en de kwistige financiering van radicale Israëlisch-Arabische groepen en politici door buitenlandse regeringen en linkse donors is een generatie van radicale, anti-Israëlische Arabische politici aan de macht gekomen.
Toen de Arabische Lente alle buren van Israël had gedestabiliseerd, is tegelijkertijd een tegenstroom van Arabisch Zionisme tot de meerderheid van de Israëlisch-Arabische gemeenschap doorgedrongen. Door te erkennen dat Israël hun veilige haven in de storm is, kiezen Israëlische Arabieren er in toenemende mate voor om hun Israëlische identiteit te omarmen, Hebreeuws te leren en deel te nemen aan de dagelijkse Israëlische samenleving.
Agha en Khalidi maken duidelijk dat zij hopen dat de integratie van de Palestijnen en Israël’s Arabische minderheid hen in staat zal stellen samen te werken om de Joodse staat van binnenuit over te nemen.
Het activistische Westen
Tenslotte merken Agha en Khalidi op dat, nu de steun voor de Palestijnen is ingezakt in de Arabische wereld en de ontwikkelingslanden, het Westen de laatste jaren is opgekomen als hun meest stabiele en enthousiaste politieke ondersteuningsorganisatie. Etnische Palestijnen in het Westen zijn meer toegewijd om Israël te vernietigen dan Palestijnen in Syrië en Jordanië. Westerse politici en politieke activisten die de BDS-beweging ondersteunen zijn veel meer gemotiveerd voor de politieke oorlog tegen Israël dan hun counterparts in Azië en Afrika. De Westelijke krachten die nu verenigd zijn tegen Israël in naam van de Palestijnen zullen zeker een rol proberen te spelen in de gebeurtenissen in een wereld na Abbas.
Dit brengt ons bij Israël en wat haar op dit moment en onmiddellijk nadat Abbas van het toneel is verdwenen te doen staat. Het belangrijkste dat Israël kan en moet doen is een duidelijk signaal afgeven dat zij Judea en Samaria niet in de steek zal laten. Daartoe moet Israël het militair bestuur beëindigen in Area C – waar alle Israëlische gemeenschappen en grensgebieden zich bevinden – en daar de Israëlische wet van toepassing verklaren.
…Israël kan het zich niet veroorloven om een goed bewapend leger te tolereren dat is doordrenkt met antisemitische ideologie…
Ontwapening PSF
Uit militair oogpunt is het geboden dat de IDF opdracht krijgt om de PSF zo snel en rustig mogelijk te ontwapenen. Sinds 2007 is de angst van Abbas voor Hamas groter dan zijn haat tegen Israël. Ten gevolge hiervan hebben de Palestijnse veiligheidstroepen vanaf dat moment samengewerkt met de IDF in anti-Hamas operaties. Het heeft er alle schijn van dat de overwegingen van de Palestijnse troepen in de post-Abbas wereld heel anders zullen uitpakken. Israël kan het zich niet veroorloven om een goed bewapend leger te tolereren dat is doordrenkt met antisemitische ideologie en zich vlakbij grote Israëlische bevolkingscentra bevindt.
Wat de Israëlische Arabieren betreft kan Israël gematigde, integrerende krachten in staat stellen om aan de macht te komen. Daartoe moet zij haar wetten handhaven ten aanzien van terrorisme steunende groepen als de Islamitische beweging en moet zij haar land- en bijstandswetten met dezelfde kracht tegenover Arabieren handhaven als tegenover Joden. Zij moet steun verlenen aan integrationisten om het in de politieke arena op te nemen tegen hun anti-Israëlische rivalen.
Als Israël er niet in slaagt deze maatregelen te nemen, heeft de droom van Agha en Khalidi dat de Palestijnse oorlog tegen Israël wordt overgenomen door door het Westen gesteunde Israëlische Arabieren een realistisch vooruitzicht.
Wat te doen met het Westen?
Dit brengt ons op het Westen.
Economisch is Israël al begonnen om de capaciteit van de anti-Israël-krachten in het Westen om economische oorlog te voeren met Israël in te perken door de handelsbetrekkingen met Azië te verdiepen. Op politiek gebied moet Israël haar wettelijke systeem hervormen om de ondermijnende macht van het Westen in haar Arabische gemeenschap en meer in het algemeen in haar politieke systeem in te tomen.
Buitenlandse regeringen moet worden verboden om politieke NGO’s te financieren. Israël zou een publiekscampagne in de VS moeten voeren om stichtingen en andere non-profit organisaties in de VS in diskrediet te brengen die – om de Israëlische wet te ontduiken – werken via in Israël geregistreerde NGO’s.
Door haar wetten volledig toe te passen in Area C en door overal in de gebieden het monopolie van veiligheidscontroles te vestigen en de Israëlisch-Arabische meerderheid te helpen die de Israëlisch identiteit wil aannemen, zal Israël de Palestijnen in Area’s A en B zelfbestuur kunnen verlenen op een manier die hun belangen dient.
Zoals Agha en Khalidi opmerken, zijn de Palestijnen sinds 1994 belast met hun eigen bestuur. Maar onder het corrupte autoritaire bestuur van de PLO is hun bestuur armzalig en onverantwoordelijk geweest. Nu lokale identiteiten in de plaats zijn gekomen van de PLO-variant van nationalisme, onstaan uit terrorisme en eeuwige oorlog tegen Israël, zijn de Palestijnen in Judea en Samaria goed in staat om de gelegenheid te benutten tot zelfbestuur onder de vrije heerschappij van de wet en zonder angst voor de legerlaarzen van de PLO.
Vooruitblik
De post-Abbas periode zal nieuwe bedreigingen en kansen voor Israël brengen. Het is aan Israël om er voor te zorgen dat de kansen maximaal worden benut en de bedreigingen zo snel mogelijk worden geneutraliseerd. Als dat niet lukt, mag Israël militaire bedreigingen verwachten in Judea en Samaria van een veel grotere orde dan wat in het verleden speelde. Israël mag evenzeer rekenen op politieke aanvallen door een kongsi van geradicaliseerde Israëlische Arabieren en Westerse regeringen, wat voor problemen zal zorgen die zich nooit eerder hebben voorgedaan.
Caroline Glick – Twitter: @CarolineGlick
© OpinieZ.com 2017. U kunt dit artikel delen via de knoppen onder de advertenties 👇🏽.
Oorspronkelijk verschenen op 8 augustus 2017 als Preparing for the post-Abbas era op Jpost.com. Met toestemming van de auteur Caroline Glick (Twitter: @CarolineGlick) vertaald door Asher.
Over de auteur
