De jeugd vormt de sleutel

Onze themadag Israël doet mij met weemoed terugdenken aan één van de mooiste dingen die ik ooit in mijn leven heb gezien. Het is 2010 en ik ben als 16-jarig bleekneusje uitverkoren om een reis te maken naar Israël en Palestina, met de Protestantse Kerk Nederland.

We overnachtten een tijdje bij Israëlische gezinnen, gevolgd door een paar nachten bij Arabische gezinnen. De bedoeling was simpel. In gesprek gaan, bruggen bouwen. Je zou kunnen zeggen een linkse natte droom. Bij terugkomst werd er van ons verwacht dat wij in verschillende gemeentes langsgingen en wat vertelden over onze belevenissen. En zo geschiedde.

Conflict
Het conflict is al sinds mensenheugenis een hot topic. Er wordt veel over geschreven, gezegd, maar vooral veel geroepen. Dat was in 2010 niet anders. Om ervoor te zorgen dat we niet zouden zwichten voor de propaganda van welke partij dan ook, kregen we voor het afreizen een soort stoomcursus over de situatie in het Heilige Land. Eenmaal afgereisd werden we dus wel degelijk gehinderd door enige kennis van zaken, maar het was nog altijd niet ons pakkie an. We waren te gast, het was niet ons conflict.

Hartverscheurend
Gepassioneerd werden we in beide kampen ontvangen en werd ons verteld over het leven van alledag. De schoonheid van het land, maar ook de moeilijkheden waar beide partijen mee te kampen hadden. Die hartverscheurende verhalen waren moeilijk in te beelden voor inwoners van een land dat zich ontzettend druk maakt om marginale zaken als Zwarte Piet. Na een aantal dagen had menigeen de hoop verloren dat het ooit goed zou komen daar tussen de Jordaan en de Middellandse Zee.

Van jongs af aan krijgen kinderen aan beide kanten van de grens niet eens per se vijandigheid geleerd, maar toch wel dat een zekere mate van angst voor de andere partij gerechtvaardigd is. Hoewel dat heel begrijpelijk is, is dat ook meteen de hoofdreden dat het daar maar een beetje wat aanmoddert.

Sleutel
Het schijnbaar eeuwige conflict zal ooit eindigen. Niet als resultaat van een of andere krijgscampagne of politieke maatregelen zoals een tweestatenoplossing. Het eindigen van het conflict zal het product zijn van generaties, een geleidelijk proces en de sleutel is de jeugd. Maar de jeugd gaat naar school in het eigen kamp, wordt gevoed met eigen propaganda. Mijn droom is dat het één kamp wordt, het kamp van de mensen.

En toen, op 7 juli 2010 gebeurde er iets dat ik mijn leven lang zal heugen. Een bus Palestijnse jongeren arriveerde bij de Dode Zee, opgewacht door ons, de Nederlanders en Israeli’s. Het was nog even spannend of de Arabieren door de checkpoints zouden komen, maar uiteindelijk zaten we daar. Gewoon, een groep personen die bij elkaar kwamen, zoals het hoort. Ik zag hoe het óók kan.

Broederlijk
Er werden ervaringen uitgewisseld, vooroordelen weggenomen. Er werd gepraat, gelachen, gegeten, gedronken en broederlijk aan verschillende traditionele waterpijpen gelurkt. Sterker nog: er werden vriendschappen geboren die overleven tot op de dag van vandaag.

De andere partij kreeg daar een gezicht. En blinde haat is een heel stuk moeilijker als de veronderstelde vijand een bekend gezicht heeft. Wat meer begrip en zelfreflectie, maar vooral een verrijking voor iedereen daar aanwezig. Tout comprendre c’est tout pardonner.

Doe mij maar een jaarvoorraad theezakjes voor linkse kopjes thee. Ik weet wat voor goeds het kan brengen.

Over de auteur

Victor Weerensteijn

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Nederland2 februari 2018Open brief aan Eerste Kamer: WEG met de Donorwet!
• Politiek Nederland11 oktober 2017Bye bye, raadgevend referendum!
• Linkse politiek2 september 2017In Venezuela is de waarheid landverraad
• Joden4 mei 2017Dodenherdenking: Less is More