Labour en Israël: ook in 1948 al gedoe

12 mei 2016 - Ruben Gischler

Het laatste schandaal over de maar voortdurende opborrelende beerput van antisemitisme binnen de Labourpartij betreft parlementariër Rupa Huq.

Excuus
Vorig jaar op een Palestina-solidariteitsbijeenkomst verklaarde zij dat een Labourregering er waarschijnlijk wel een formeel historisch excuus voor de stichting van Israël in 1948 door zou krijgen. Eigenlijk zou een excuus van een Labourregering moeten klinken: Sorry, we tried, but we should have tried harder.

Israël is namelijk ontstaan onder de Labourregering van Bevin die echt alles in het werk heeft gesteld om de plannen voor een Joods Nationaal tehuis een zachte dood te laten sterven. Immigratie was al stopgezet. Tienduizenden statenloze Joodse displaced persons, voornamelijk uit Oost-Europa, zaten tot die tijd vast in voormalige concentratiekampen zoals Bergen Belsen en geen land wilde ze hebben. Europese Joden die illegaal naar Palestina probeerden te komen, werden door de Britten geïnterneerd in kampen in Palestina en Cyprus.

Strijdgroepen
Zelfs toen de Britten besloten de zaak aan de VN over te laten, lieten zij wel gewapende Arabische strijdgroepen uit de buurlanden tot het mandaat toe. Tegen de Joden van Palestina was een strikt wapenembargo afgekondigd, maar via de achterdeur trainden en bewapenden de Britten het leger van Jordanië voor een invasie in Palestina, mochten de Joden toch de onafhankelijkheid uitroepen. Intussen keken Engelse troepen de andere kant uit als Joodse bevoorradingskonvooien naar geïsoleerde dorpen, steden en ziekenhuizen in Arabische hinderlagen vielen en werden uitgemoord.

Ondanks zware gevechten in het gehele land, ondanks zware Amerikaanse druk om vooral niet de onafhankelijkheid uit te roepen, deed Ben Gurion dat op 14 mei 1948. Tijd voor feest vieren was er niet. Sommige jongens die ergens een heuveltop bewaakten bij Latrun, hoorden pas weken later dat er een Israëlische staat was uitgeroepen. Vooral in gebieden waar de gevechten het hevigst waren, verloren de eenheden soms de helft van hun strijders.

Zionisten
Niemand ging er van uit dat die koppige zionisten het zouden redden en dat kwam iedereen wel goed uit. De Arabieren met hun olie waren uiteindelijk van groter strategisch belang. De Israëliërs hadden zo de pest aan de Engelsen, dat zij lang na de onafhankelijkheid Frans als taal verkozen om hun kersverse paspoorten te vertalen.

De toenmalige Labourregering tried hard, but just not hard enough. Geen formeel excuus voor de bloedige scheiding tussen Pakistan en India met vele miljoenen, die van huis en haard werden verdreven met honderdduizenden doden tot gevolg. Maar wel een excuus voor de wereldwijde obsessie met Israël.

Heksenjacht
Ik kan mij ergens wel indenken dat de Labourleden totaal overdonderd zijn door de plotselinge ophef over al hun antisemitische oprispinkjes, die zij in al hun overtuiging en onschuld op onbewaakte ogenblikken hebben gedaan. Ongetwijfeld zullen zij zich slachtoffer wanen van een heksenjacht. Het zijn toch zienswijzen die inmiddels volkomen geaccepteerd zijn.

Abou Jahja
Hetzelfde geldt voor Nederland waar Hans van Mierlo al in 2003 in gesprek met Abou Jahjah in Buitenhof zei dat de oprichting van de staat Israël een vergissing was. Ik weet niet hoeveel aardige, weldenkende, keurige Nederlanders ik sindsdien deze mening heb horen herhalen. In de affaire rondom de Bezige Bij ziet Abou Jahjah natuurlijk de hand van “bepaalde lobbygroepen”. Zijn tafelgenoten knikken dan instemmend en vinden dat hij een punt heeft en dat het nu eindelijk maar eens hardop gezegd met worden.

De constante demonisering van Israël en het Joodse volk begint steeds meer vruchten af te werpen. Dat zegt meer over de teloorgang van onze samenleving, want Israël leeft nog, ondanks alles.