Merkel en Erdogan en het Tenenkaasimperium

Het is een iconisch beeld. President Merkel bleekjes weggetrokken naast President Erdogan, beide gezeten op een wanstaltige, vergulde zetel. Het soort zetel waarvoor elke wereldleider met enig zelfrespect zich tot voor kort geschaamd zou hebben.

En nu maar hopen dat onze toekomst voortaan niet wordt bepaald in dergelijke potsierlijke decors, die we enige tijd geleden alleen nog maar kenden uit campy films als Theo en Thea en de ontmaskering van het Tenenkaasimperium. Aan de onberekenbare fratsen waarmee Merkel en Erdogan ons de stuipen op het lijf gaan jagen, zullen wij namelijk weinig vrolijkheid beleven. Dit is geen grap, maar rauwe werkelijkheid.

Erdogan heeft het geflikt om de EU, met Duitsland voorop, af te persen door een stortvloed van vluchtelingen op Europa los te laten. Miljarden voor de vluchtelingen, visumvrij reizen voor de Turken en -terwijl het land op de rand van een burgeroorlog balanceert- versnelde onderhandelingen over toetreding tot de EU.

Dit is geen grap, maar rauwe werkelijkheid.

Het heeft nogal lang geduurd voordat onze media en bestuurders bereid waren om de Turkse rol als zodanig te benoemen. Het zou maar lastige kwesties oproepen, zoals het nog steeds lopende kandidaat-lidmaatschap van Turkije. Toen ik vorige maand in de Volkskrant voorzichtig opperde, dat Turkije de vluchtelingen inzet als politiek drukmiddel, plaatste de krant vrij snel daarna een vermanende reactie van de Eerste Secretaris van de Turkse ambassade.

Deze Sabih Can Kanadoglu vond mijn opinie oneerlijk, onverantwoord en nodeloos provocerend: het soort frasen waarmee de Turkse autoriteiten gewoonlijk reageren op degenen, die de Armeense genocide ter sprake durven te brengen. Kanadoglu sloot zijn artikel af met het indirecte dreigement, dat ook die 7 miljoen ontheemde Syriërs in Syrië zelf misschien wel eens op het idee zouden kunnen komen om hun geluk in Europa te beproeven, tenzij Turkije nou eindelijk met hulp van de NAVO die no flyzone in Noord-Syrië kon instellen. Waarmee hij precies een van mijn punten bevestigde.

Erdogan wil niet bij de EU, maar hij wil in al zijn megalomanie de EU bij Turkije

Vlak daarna kwamen de eerste details over de Turkse eisen in ruil voor het indammen van de vluchtelingenstroom naar buiten. Deskundigen die ons al jaren op tv en radio vervelen met flauwe praatjes over Turkije toonden zich volledig verrast. Zo dacht Joost Lagendijk dat Erdogan eigenlijk helemaal niet meer bij de EU wilde.

Onze journalisten en specialisten blijven gewoon volhouden dat wij Erdogan hebben afgescheept met een wassen neus, omdat Turkije nooit kan voldoen aan de Europese eisen. Maar de Turken zullen allerminst onder de indruk zijn van praatjes zonder ballen. Bovendien wil Erdogan niet bij de EU, maar hij wil in al zijn megalomanie de EU bij Turkije. En hij zal niet schromen om de EU net zo te ondermijnen als hij met de Turkse seculiere rechtsstaat heeft gedaan.

Als de EU niet voldoet aan de Turkse eisen zal Turkije gewoon weer de poorten openen voor vluchtelingen voor nieuwe concessies. Als de EU talmt met de onderhandelingen zal Turkije de NAVO chanteren om haar oorlog te voeren. Als de Turken niet snel genoeg zonder visum de EU binnen kunnen stromen, zal Erdogan zijn aanhangers in de EU mobiliseren.

Erdogan heeft vele machtsmiddelen om de halfgare EU verder mee in de hoek te drijven, want in Brussel wordt gedacht dat uit elke gemaakte knieval een slaatje valt te slaan: Turkije is een geweldige groeimarkt erbij en de komst van vluchtelingen een enorme impuls voor de bouwsector. Alleen al aan alle vergulde zetels voor het toekomstige officiële staatsmeubilair zullen zij hun handen vol hebben…

En zo komen we steeds dichterbij het Tenenkaasimperium.

Over de auteur

Ruben Gischler

Documentaire- en programmamaker.
Arabist. Afgestudeerd op de "moderne" geschiedenis van het Midden Oosten.

Recent gepubliceerd

Archief

• Islam/Moslims2 november 2020De onnodige nasleep van de moord op Samuel Paty
• Islam/Moslims10 februari 2019Neo-moslim Joram van Klaveren kent illustere voorgangers
• Cultuur7 december 2018Filmbespreking: Meyer Levin en “The Illegals”
• Islam/Moslims22 februari 2018NIDA en de linkse ongelovige kudden