Het Essay van Baudet: van filosofie naar hysterie
De drie-eenheid van mijn vader
Foto: 
Toen ik het essay – een heel bewust gekozen woord – van Baudet las over het laatste oeuvre van Houellebecq kwam er het een en ander terug. Mijn vader: marineman, mannenman, baas van de zee en schepen vol stoere matrozen. Hoogbegaafd, belezen, met ondanks overmatig drankgebruik een olifantengeheugen, en wat onhandig met vrouwen. Oorspronkelijk uit een wat elitaire lijn was zijn generatie ‘afgezakt’ naar de krochten der ambtenarij en was de glans er wel een beetje af.
‘Wie het kindje krijgt mag het houden’, zei Pap toen ik 13 was. Niet zo zeer aangespoord door mijn eerste maandstonde, maar door de combinatie ervan met mijn eerste BH. Een AA junior cupje van de Hema, waar ik na enig bedelen wel toestemming voor kreeg van mijn vader, maar die mijn moeder nog niet nodig vond.
Toen ik met 17 jaar op kamers ging, ontving ik de tweede grote pijler onder mijn opvoeding: ‘Onthoud, het draait allemaal om de drie grote K’s: K*t, Kerk en Kapitaal’.
Inmiddels schrok ik daar niet meer van.
Baudet selecteerde Houellebecq niet toevallig. Duidelijk is dat door hem opgetekende ideeën Baudet’s grote belangstelling hebben. Een op de tien kinderen komt met jeugdzorg in contact, het aantal scheidingen en eenpersoonshuishoudens neemt voortdurend toe en de GGZ komt handen tekort. Drugs worden gemeengoed, substantie- en gedragsverslavingen stijgen en er blijkt nog steeds ruimte voor nieuwe dating sites.
Filosoferen over mogelijke oorzaken lijkt mij een minder groot probleem dan er hypocriet en hysterisch over doen, waar de media voor kozen.
De eerste K
Baudet’s stuk toont op confronterende wijze het belang van de eerste K. Vrouwen maken keuzes voor zowel gezin en werk als voor gezin of werk. Gestimuleerd om onze traditionele rol– niet ‘taak’ zoals elders gepubliceerd – af te wijzen neemt uiteindelijk de Europese bevolking af. De redenatie was feitelijk, maar onvolledig. Zien daarom zovelen hier de ‘schuld van vrouwen’ in?
Het weglaten van de rol van de man en overheid leidt tot het eenzijdige beeld dat vrouwen verantwoordelijk zouden zijn voor het voortbestaan van een bevolkingsgroep. De eerste vraag moet echter zijn: willen we ons voortbestaan tot doel maken?
Foto:
Voortbestaan
Zo presenteert zich het eerste probleem: door angst, ontstaan uit politiek-correcte dwang, om te onderscheiden, vermijden we deze vraag. Is het antwoord ‘nee’, dan zijn we snel klaar en laten we ons voortbestaan aan toeval over. Echter, is het een ‘ja’, dan geeft het geen pas alleen vrouwen verantwoordelijk te houden. Dan zou de wens tot voortbestaan ook in overheidsbeleid, alsmede in het gedrag van mannen tot uitdrukking moeten komen. Waar kinderwensen zijn, worden die nu vaker uitgedrukt door de vrouw.
En als de ontvangenis moeilijk gaat dan ligt de vrouw vaak ovulerend gebruiksklaar terwijl de man in verstevigd fietsbroekje glimmend van olie op zijn racefiets gesprongen is. En over het dragen en baren van kinderen: toen ik dat in mannengezelschap benoemde ‘alsof er een vrachtwagen je kont uitrijdt’ had een deel daarna prompt toiletproblemen.
Kortom, als het voortbestaan van mannen had afgehangen, dan waren we al uitgestorven.
Demographic decline
Het veiligstellen van het behoud van een bevolkingsgroep kan niet betekenen dat vrouwen dat even regelen omdat de hormonen en baarmoeder er toevallig bij hun ingepuzzeld zijn. Een moderne maatschappij erkent dat de vrouw, ‘ondanks’ de configuratie waar ze niet zelf voor gekozen heeft, dezelfde rechten als de man heeft.
Als liberté, egalité en fraternité de grondslag van het moderne wereldbeeld vormen, kunnen we vaststellen dat de egalité onvoldoende functioneert: de vrouw heeft gelijke keuzes, maar wordt onvoldoende gefaciliteerd in het uitvoeren van de gevolgen ervan. Het lijkt erop dat vrouwen geneigd zijn de prioriteit bij de kinderen te leggen, maar het is niet onomstotelijk bewezen dat praktische beperkingen daar geen grote invloed op hebben. Zoals maatschappelijke beperkingen invloed kunnen hebben op mannen die de prioriteit ogenschijnlijk niet bij kinderen leggen.
Om mij heen zie ik dat ruimte, fysiek, geestelijk en financieel, leidt tot zowel meer kinderen als meer zelfontplooiing. Die ruimte is net zo goed een voorbeeld van individuele vrijheid.
Dus vraag ik mij af: zijn het maatschappelijke beperkingen, (inclusief het ontbreken van beleid) of is het individuele liberalisering die tot de demographic decline leidt?
De tweede K
Baudet beschouwt clusters van intermenselijke verbanden, ‘the church perhaps’, als noodzakelijke instituten om betekenisvol te leven. Verdwijnen die, dan verdwijnen ook de kansen op een betekenisvol leven. Aanvankelijk leest dit gedeelte logisch en makkelijk. Maar de vraag ‘wat is een betekenisvol leven’ wordt vergeten. Wordt dat extrinsiek of intrinsiek bepaald?
Betekenisvol kan dienstbaar aan anderen zijn, dienstbaar aan jezelf, of misschien een permanent zoeken naar de balans. Gek genoeg lijken zowel Houellebecq als Baudet uit te gaan van de extrinsieke betekenis van meaningful. Dat, terwijl beiden het grootste geluk lijken te vinden in het verwezenlijken van hun innerlijke passies zelfs als extern belang daar niet mee gediend zou zijn.
Foto:
Geloof
Dat brengt ons bij de K van ‘geloof’. Waar de kerk als instituut diende, was dat in feite ‘geloof’. Zoals ‘geloof’ klimaatfanatici, maar ook sceptici, patriotten, socialisten en moslims, om maar wat te noemen, in intermenselijke clusters bij elkaar houdt. Pas als niemand meer in iets constructiefs gelooft, zullen we allen dolende zielen worden.
Ook het fraternité–deel in deze heilige drie-eenheid functioneert niet. Afwijzen van ‘geloven’ als positief concept dat samenhang creëert, en daarmee de potentie voor wederzijdse bezorgdheid, interesse of zelfs zorg, leidt tot een scheiding van de individuele liberalisering van de andere onlosmakelijk verbonden waarden en zet daarmee de kaders van een succesvolle vrijheid voor iedereen op het spel.
Abortus
Dat Baudet het voorbeeld van abortus neemt is treffend. Situaties als verkrachting en medische redenen daargelaten, vindt abortus vaak plaats onder druk van de partner (die het inruilen van vrijheid voor verantwoordelijkheid weigert) of door de vrouw zelf vanwege ‘een ongelukje’, ‘ik ben er nog niet aan toe’ en ‘ik kan het zelfstandig cq. financieel niet aan’.
Ik ben absoluut voor abortus, baas in eigen buik, maar waarom moet de horizon steeds meer opgerekt worden? Geeft een keuze van abortus bij zeventien weken minder verdriet dan die van zes weken? Deze steeds grotere ruimte gaat ten koste van de ruimte van het ongeboren kind. Tot hoever ga je? Die continue verruiming, leidt dat tot meer of minder abortussen? Waarom geen doelstelling om het aantal jaarlijks met 30% te verminderen?
De derde K
Hier zit de grootste dreiging. De macht van het kapitaal zorgt ervoor dat we consumeren, langdurige investeringen inruilen voor snelle successen, voor gezonde competitie maar ook afgunst. Dat er vraag gecreëerd wordt die er aanvankelijk niet was, nieuwe drugs geproduceerd worden waar niemand om vroeg, de korte kick van pornografie en masturbatie het overneemt van het wat uitvoeriger gerommel tussen croissantkruimels op zondagochtend.
Foto:
Immigratie
Kapitaal drijft ook immigratie. Om economische cijfers overeind te houden en het grootkapitaal tevreden, wordt geen methode geschuwd. Steeds grotere aantallen consumenten zijn nodig, (overheids)investeringen, verlaagde overheidsschulden. Ten koste van salarissen, spaargeld of pensioen, mobiliteit en woongenot, het kwaliteitsniveau van onderwijs en arbeid, ruimte, natuur en het gemiddelde levensgeluk van zowel de oude als de nieuwe populatie, het is niet van belang. Iedereen schikt maar een beetje in.
Zijn er mensen voor wie er niets meer in te schikken valt? Ach, collateral damage. Een krimpscenario onderzoeken, kijken hoe Japan het doet? Welnee. Groei, groei en groei. Het blijft daarom bizar dat zichzelf progressief links noemende stemmers niet zien hoe elitair ze zijn, hoe ‘rechts’, met hun stem die uiteindelijk niet de medemens, maar het grootkapitaal dient. Kijken ze niet verder dan hun eigen portemonnee groot is?
Liberté zonder grenzen
De liberté moet het doen zonder goed gefaciliteerde egalité en zonder goed gedefinieerde fraternité. Dus werkt het niet. Dat euthanasie een voorbeeld van liberalisering is, is niet onjuist, maar de ondersteuning die Baudet ervoor gebruikte was dat wel. Zijn zinsbouw suggereerde dat euthanasie uitgevonden was om kinderen vrij van zorg voor hun ouders te houden. Dat is natuurlijk niet zo.
We hebben euthanasie geaccordeerd om het individu vrij van ondraaglijk lijden te houden. Euthanasie komt dus wel degelijk voort uit individuele liberalisering. Diezelfde liberalisering zorgt ervoor dat het begrip ‘ondraaglijk lijden’ meer opgerekt wordt, waardoor uitbreiding tot aan de Drionpil op de agenda staat. Dat is overduidelijk een verdergaande vorm van liberalisering waarbij vraagtekens gezet mogen worden. Want gaan we daar met zijn allen gelukkiger van worden?
Oneindigheid
Doordat individuele liberalisering plaatsvindt zonder kaders, normen, waarden of geloof is er geen sprake van vrijheid maar van oneindigheid. Mensen die in staat zijn om dergelijke kaders intrinsiek te ontwikkelen zullen daar niet veel last van hebben, en deze liberalisering als echte vrijheid kunnen ervaren. Een grote groep mensen heeft zulke capaciteiten echter niet (ontwikkeld). Voor hen is individuele liberalisering geen vrijheid, maar een gevangenis die belemmert om keuzes te kunnen maken.
Korte kicks
Ook de égalité die hun opgedrongen wordt – de gelijkheid in plaats van de gelijkwaardigheid – maakt dat ze aan verwachtingen moeten voldoen waar ze mogelijk helemaal geen behoefte aan hebben. De égalité zoals die nu voorgestaan wordt, is een uitvloeisel van individuele liberalisering: onderscheid moeten maken doet ons ‘lijden’, maar liberalisering maakt dat we dat lijden kunnen weigeren.
En als we daardoor ook de highs minder ervaren, compenseren we dat met consumptie en korte kicks. In het besef dat het geen structurele oplossing is, maar vanuit maatschappelijke beperkingen vaak onmachtig om er iets aan te veranderen. In die context was de metafoor in Baudet’s stuk spitsvondig:
‘Unable to chart a course for ourselves, we are floating around in an empty sea’.
Als migranten op zoek naar geluk dat we niet in onszelf, maar elders hopen te vinden.
Om aan je eigen woordenje eigen woorden te refereren, Thierry: de tragiek van ons aller bestaan is dat een ieder op enig moment in zijn leven genoodzaakt is te erkennen dat z’n romantische idealen onhoudbaar zijn geworden.
Dat gold voor mijn Pap, voor mij, en straks ook voor jou. Drie generaties, drie andere tijdperken.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Gezondheidszorg16 maart 2021Demonstratie Malieveld: open brief aan de politie
Gezondheidszorg1 februari 2021Het Coronaspookhuis
Gezondheidszorg20 januari 2021Protest or No Protest, That’s The Question
Politiek Nederland26 augustus 2020Het is tijd, de hoogste tijd!
Welke waardering ik ook geef aan dit artikel, is niet gebaseerd op kennis of begrijpen. Patricia, Ik lees je artikel omdat het op OpinieZ staat, een site waar ik respect voor heb en waar artikelen staan die mijn rechts liberale (?) denken, om mezelf maar in een hokje te plaatsen, bevestigen cq van milde stof tot nadenken aanzetten. (in tegenstelling tot voortdurend gedemoniseerd worden)
Ik ben huiverig voor zweverige verhalen. Wat ik bijzonder vind is dat iemand als Thierry Baudet die deels in de wereld van je artikel leeft, ook een practische kant heeft en met een aantal praktische mensen kan werken, waarmee hij Forum voor Democratie heeft gerealiseerd.
Ik vind het ‘interessant’ een speech te horen met ‘de uil van Minerva’ en dat Thierry Baudet vraagtekens stelt bij het ‘doorgeslagen’ denken wbt het kind, abortus, individuele vrijheid.
Ik vind FvD 1 van de weinige partijen die ruimte geeft aan normen en waarden die grotendeels tussen 1800 en 1950 zijn ontwikkeld en waar na 1970 slechts een heel enkel goed element aan toe is gevoegd.
Ik vind dat de hippes en flowerpower aanzienijk meer neergang dan goeds hebben gebracht.
Tot mijn eigen tegenstelling is mijn favoriete vrouwelijk samenleef partner een vrouw die zakelijk uiterst ambitieus is.
Ik ben het met u eens.
Onlangs hebben pimpelmezen een nest gehad in onze tuin. Samen hebben zij het nest gebouwd, het mannetje heeft braaf het vrouwtje gevoed toen zij op de eieren zat. Na de geboorte werden de kleintjes door beiden ouders gevoed en zij hebben samen vele vlieguren gemaakt. Maar je zag het mannetje steeds minder totdat de vrouwtje het alleen moest doen. Na het uitvliegen zag je het mannetje niet meer terwijl de zwakste kindje nog in het huisje zat. Alleen de moeder bleef hem voederen, het mannetje zag je niet meer. Het verzwakte laatste vogeltje viel nog uit de nest bij de poging om er uit te vliegen en spartelde hele middag op de grond. De moeder kwam nog langs met eten maar het mannetje niet. Anders dan bij mensen is het bij dieren het recht van de sterkste om te overleven en die krijgt de grootste aandacht. Bij deze eerste “K” had het vrouw het duidelijk voor het zeggen, het mannetje was een bijzaak. Van de tweede en derde “K” heeft de dierenwereld geen last.
Een prachtige uitleg van Patricia de Boer, romantiek van Baudet is mooi maar het realisme heeft het voor het zeggen. Gelijkheid in plaats van de gelijkwaardigheid zoals de linkse kerk steeds ons opdringt is hier op correcte wijze ter sprake gekomen. Precies wat ik zelf denk. Een mooie leeservaring.
Blijft het feit dat een kind hoe dan ook wil weten waar mama is en wanneer ze thuiskomt. Helpt niets aan.
In dit knap geschreven fascinerend betoog ben ik het woordje ‘liefde’ niet tegengekomen, de liefde als positief concept dat samenhang creeert, dat moeilijkheden overwint. Geloof, hoop en liefde, zijn sterke krachten die we kunnen gebruiken.
“Pas als niemand meer in iets constructiefs gelooft zullen we allen dolende zielen worden”
In feite zijn we dat natuurlijk ook,de dood wacht ons allen.
Maar die constructieve houding om iets van je leven te maken intussentijd, zal ieder mens zichzelf eigen moeten maken.
Schrijfster sluit af met:
“De tragiek van ons aller bestaan is dat eenieder op enig moment van zijn leven genoodzaakt is te erkennen, dat zijn romantische idealen onhoudbaar zijn geworden”
Met je gang door het leven verwerf je wel inzicht, je leert van je ervaringen, de aangename en de onaangename, dat geeft ook vrijheid en weer nieuwe mogelijkheden en vergezichten.
Wordt vrijheid wel begrepen?
Mevrouw De Boer lijkt door beleid, incentives, van de overheid vrijheid te willen verkrijgen. Dit beleid kan alleen maar vorm krijgen door herverdeling van inkomsten dmv belastingen. Belastingen zijn het tegendeel van vrijheid: inkomsten door arbeid naar eigen inzicht te besteden, individuele soevereiniteit. Belasting is diefstal ook als een democratische meerderheid vindt dat diefstal democratisch legitiem zou zijn. De overheid beperkt vrijheden. Gegeven vrijheden kunnen ook weer afgenomen worden.
Overheidsbemoeienis: monetair beleid; inflatie; herverdeling; subsidies; subsidiëren onwettige immigratie, belastingen, heeft ervoor gezorgd dat een modaal gezin niet meer rond kan komen van een inkomen en partners wel gedwongen zijn beiden te werken en dus niet in vrijheid een keuze kunnen maken. Kinderopvang zo streng reguleren dat zonder subsidie het niet meer te bekostigen valt.
Vrijheid is niet geïnfantiliseerd worden door een overheid.
Vrijheid is geestelijke vrijheid, volwassenheid, verantwoordelijkheid dragen voor genomen beslissingen, zelfstandigheid, los kunnen laten, onthechting, niet van consumptie afhankelijk zijn.
U vult een deel in mbt beleid waar ik het totaal niet over gehad heb. Integendeel, ik ben t verder vrijwel helemaal met u eens. En dat blijkt ook uit mijn punten mbt ‘ruimte’ en ‘kapitaal. De open vraag is dus: wat zou dat overheidsbeleid dan moeten zijn?
“En als de ontvangenis moeilijk gaat dan ligt de vrouw vaak ovulerend gebruiksklaar”
Aparte woordkeus. Impliceert ook nogal wat aangaande rolpatronen: de smachtende ontvankelijke vrouw en de immer afwezige (narcistische?) man die meer met zichzelf bezig is. Ik zeg overigens niet dat het niet klopt. Geen idee. Probeer me de shitstorm voor te stellen van woedende vrouwen als Baudet dit zo had opgeschreven haha.
@ Roelofje.
Mogelijk is de onbevlekte ontvangenis een oplossing ?
Ik ken meerdere vrouwen die ( helaas ) op die manier een kind moesten maken en ja, het gaat precies zoals beschreven, is niet anders.
Ik als onervaren iemand, kan me voorstellen, dat dat ook succes voller zou “kunnen” zijn als die dure IVF behandelingen..
@beide reacties
Wat ik wil zeggen is dat met een beetje goede (of slechte) wil alles is uit te leggen als seksisme of anderszins extreem. En dat is in dit geval grappig (eigenlijk niet) omdat Baudet in zijn essay nergens met finale oordelen of beleidsvoorstellen komt, terwijl de reacties er niet om liegen. Het was wat dat betreft dus een goed essay.
En verder ben ik een beelddenker. Een ovulerende vrouw die gebruiksklaar ligt te wachten, terwijl haar man zijn geoliede (!?) lijf in een te strak wielrenbroekje hijst om te gaan fietsen. U kunt mij bijeen rapen.
Eens. De geschetste situatie was natuurlijk ook bedoeld als een beetje hyperbole humor.
@ Patricia de Boer.
Deze z.g. hyperbole humor is toch kennelijk niet begrepen door 100-duizenden Nederlanders; zoals ik reeds eerder reageerde.
Dit soort dingen, of het nou essay’s zijn of sprookjesvertellingen, dhr. Baudet had dat nooit moeten doen want álles wat hij zegt of citeert zal door z’n tegenstanders worden gebruikt om hem/zijn partij te demoniseren/beledigen/belachelijk te maken.
En dat is voor u een reden om deze heerlijke soort van humor dan maar af te schaffen???
Hou toch op man..
Je suis Charlie
Bump sorry
Een fijn artikel zet tot nadenken en herlezen, dank daar voor.
mooie evennwichtige analyse waardoor toch weer gezichtspunten zijn toegevoegd….
Met alle respect – af en toe vind ik zinnen uit het betoog moeilijk te lezen, of vermoed ik dat ze niet helemaal kloppen – “niet onomstotelijk bewezen dat … geen invloed heeft”.
Elk hoe. Bij het onderwerp:
Dus vraag ik mij af: zijn het maatschappelijke beperkingen, (inclusief het ontbreken van beleid) of is het individuele liberalisering die tot de demographic decline leidt?
Waarom is dit OF/OF? Bij maatschappelijke beperkingen denk ik in de eerste plaats aan het probleem waar je met je gezinnetje denkt te gaan wonen. Door de secuterisering van hypotheken (= zie voor uitleg alles van Arno Wellens) moet paps wel heel verdienen, wil mams ook maar kunnen overwegen om voor de kinderen te gaan zorgen (of andersom). Maar bij individualisering – denk ik in de eerste plaats eraan – stel DAT er vrouwen zouden zijn die genegen zouden zijn aan een traditionele rolverdeling, die de voorkeur zouden willen geven aan het opvoeden van kinderen… leg het maar ’s uit aan je omgeving. Afkeuring zal je ten deel vallen, en je moet sterk in je schoenen staan om dat te weerstaan. Ik denk dus veeleer aan EN/EN.
Eens met Mw de Boer dat de 1e vraag moet zijn – is NL, of het Nederlanderschap nog wat waard. Als NEE – laten we er dan ook geen moeite meer voor doen. Als JA – dan horen daar bepaalde beleidskeuzes en pragmatisme bij.
Toch hoop ik ook dat er in de omgeving van Baudet iemand is die hem erop wijst dat zijn rol veranderd is. Hij is niet meer de intellectueel die vrijblijvend zijn gedachten kan delen over elk denkbaar onderwerp. Hij heeft er voor gekozen om een partij op te richten en is er mee bezig om macht en een achterban op te bouwen. De luchthartigheid om (hoe terecht ook) voor de vuistweg wat te gaan filoseferen, past daar niet bij.
Dank u wel voor uw bijdrage. De door u genoemde zin is zeker juist, dubbele ontkenningen vragen altijd wat meer denkwerk, maar het was inderdaad niet mijn bedoeling een makkelijk stuk te schrijven, maar een stuk dat tot verder nadenken uitnodigt of misschien ook tot herlezen. Gezien uw inhoudelijke bijdrage is dat bij u iig gelukt. Doordat een dergelijk stuk een beperkte ruimte mag innemen kan er natuurlijk niet op veel details ingegaan worden. Overigens ben ik het helemaal eens met uw En/En stelling, u zult op mijn twitter TL met de door u gebruikte ‘en’ cq ‘of’ zoekwoorden uw tekst letterlijk terugvinden: ik ben zelfs een groot voorstander van de en/en levensfilosofie! Gezien uw bijdrage raad ik u aan ook mijn eerste stukje uit maart te lezen. Nogmaals dank.
Warrig …
Ha Jan, kan ik iets toelichten ?
Baudet blijft in het essay overstijgend, bespiegelend en dus wat abstract. Iedereen die het essay heeft gelezen en het probeert handen en voeten te geven in het nu komt onvermijdelijk in de problemen.
@ Roelofje.
De mensen die z´n essay hebben gelezen en niet hebben begrepen, zijn grotendeels afgehaakt bij het stemmen, omdat zij z´n spraak én taalgebruik niet begrijpen c.q. op prijs stellen.
Als hij, dhr. Baudet, z´n electoraat wil blijven bedienen dient hij de spraak van Jan en Alleman te bezigen.
M.i. heeft hem dat héél veel (te veel) stemmen gekost.
Maar ach, zitten we ons
druk te makenover een kleinigheidje in Nederland, terwijl ons landje een beetje mag meespelen met Frankrijk en Duitsland, dus in feit niet veel voorstelt.