Duitse minister van Buitenlandse Zaken schoffeert Israël
De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Sigmar Gabriel (SPD) is, op bezoek in Israël, in zijn eigen politieke val gelopen. De Joodse staat herdenkt deze weken achter elkaar de doden, niet alleen die van de Shoa, maar ook van de onafhankelijkheidsoorlog en de doden door terreur en oorlogen daarna. Op het moment dat iedere Jood zich herinnert waarom hij een onvolledige familie heeft komt de Duitse minister van Buitenlandse Zaken langs.
Foute vrienden
Hem zijn onlangs de oren gewassen door bondskanselier Angela Merkel over een stuitende Facebookpost. Juist deze Duitser wier ouders en grootouders hem iets hadden kunnen meegeven bestaat het om na aankomst een herdenkingskrans bij het Yad Vashem Holocaustmonument in Jeruzalem te leggen om direct daarna op bezoek te gaan bij de zijn foute vrienden van de PLO en door de EU en Soros gesteunde anti-Israëlische clubs. Precies die ‘vrienden’ die Israël een ‘apartheidsstaat’ noemen en historische feiten willen veranderen. Het is alleszins begrijpelijk dat een Duitser de historische feiten wil veranderen overigens. De premier liet de keus aan Gabriel; of je bezoekt de tegenstanders van Israël en haar regering of je bezoekt mij.
EU-subsidie
Op het moment dat de gehate president van de VS, Donald Trump, vanuit zijn tenen een Holocaust-toespraak hield voor het World Jewish Congress in New York City zat Sigmar Gabriel bij de door Frederica Moghherini en consorten gesteunde Israël-haatclubjes. B’Tselem en Breaking the Silence werken uit naam van de linkse minderheid in Israël aan de ondermijning van Israëls regering en bestaansrecht. Ze ontvangen daarvoor – net als veroordeelde Palestijnse terroristen – EU-subsidie.
Netanyahu
Na deze bezoekjes dacht Gabriel met open armen te worden ontvangen door premier Benjamin Netanyahu. De oud-commando Netanyahu die zijn broer verloor tijdens de bevrijding van Joodse gijzelaars door Palestijnse en Duitse terroristen in Entebbe in 1976, heeft talloze operaties tegen vijanden van Israël met blote handen uitgevochten. De IDF, het Israëlische volksleger, werkt dag-en-nacht aan de veiligheid van het meest bedreigde volk op aarde. Geen ander weet hoe ingewikkeld het is om Arabisch terrorisme te bestrijden waarbij het morele leger van Israël geconfronteerd wordt met de immorele doodsverachting van de vijand. De benodigde precisie om burgerslachtoffers te voorkomen in een dichtbevolkte omgeving waarbij de vijand burgers als levend schild en ziekenhuizen als wapenopslagplaats gebruikt, kosten haast onmogelijke inspanningen en meer eigen slachtoffers.
Diskrediet
Breaking the Silence heeft tot doel het Israëlische volksleger (IDF) in diskrediet te brengen. Het rechtssysteem en het militaire recht in Israël is echter dermate onafhankelijk en streng dat oud-ministers noch militairen zich zonder bestraffing kunnen misdragen. Sergeant Elor Azaria werd onlangs veroordeeld voor het doden van een al ontwapende Palestijnse terrorist. De gruwelen die rond die tijd een rol hebben gespeeld bij de sergeant werden niet als verzachtende omstandigheid beoordeeld. Netanyahu heeft openlijk gepleit voor amnestie, maar de rechtsspaak deugt en is onafhankelijk en dus niet gezwicht voor politieke druk.
Pijnlijk
B’Tselem heeft opnamen van de moord verspreid en zo kon de sergeant worden veroordeeld. Pijnlijke binnenlandse politiek waarin een diplomaat van een andere staat zich niet hoort te mengen. Vooral niet als die staat de Duitse staat is. Terwijl Gabriel zijn linkse politieke agenda over de rug van Holocaustslachtoffers bedrijft, werken Israëlische inlichtingendiensten zich een slag in de rondte om Duitsland en anderen van cruciale inlichtingen te voorzien in de strijd tegen terreur. Een Chutzpah dus dat een kind van de daders van de Holocaust nu de vijanden van een democratisch gekozen regering in de enige Joodse rechtsstaat bezoekt, steunt en financiert. Ga dan een andere keer.
Nu heeft Gabriel met zijn activistische Facebook-account de omstreden NGO’s en de terreurverheerlijkende Abbas verkozen boven de oorlogsveteraan en premier van Israël. Wat is die Duitse krans bij Yad Vashem nu anders dan een flagrante schoffering van de inwoners van Israël?
Over de auteur
