De #NedLeeuw en de valkuilen van migratie en integratie
Systematiek van immigratie moet helemaal anders
👉🏽 Dit artikel is geschreven in nauwe samenwerking met OpinieZ-auteur Kees de Lange 👈🏽
Afgelopen vrijdag vond de veelbesproken bijeenkomst van de Nederlandse Leeuw plaats, een nationale brainstorm over immigratie. Hoewel wij sympathiek stonden en staan tegenover de intenties van onze collega (helaas inmiddels ex-) OpinieZ-scribent Rutger van den Noort, waren we bij deze manifestatie niet aanwezig.
De reden om verstek te laten gaan was vooral gelegen in de gekozen methode. Na een aantal sprekers (die soms heel andere thema’s bespraken dan immigratie en integratie) werd de zaal opgedeeld in grote groepen van honderden mensen die deelthema’s bespraken. Vervolgens kwamen hier aanbevelingen uit. Hoe deze aanbevelingen precies tot stand zijn gekomen en hoeveel steun ze hadden, blijft tot nu mistig.
Mistige aanbevelingen
Helaas hebben de uitkomsten ons, voor zover we het op dit moment kunnen beoordelen, gelijk gegeven. Input = output luidt een bekende managementfrase en als de gekozen methode chaotisch is, dan kunnen we ook geen al te briljante resultaten verwachten. De belangrijkste aanbevelingen (de top 10) vinden we dan ook tamelijk mistig.
Wat moeten we bijvoorbeeld met de aanbeveling om meer aandacht te geven aan grote gezinnen? Wat dienen we te verstaan onder cultuurgericht optreden van de politie, in combinatie met zachtmoedige buurtmoeders? Welk heil moeten we verwachten van een nederislam? Het is allemaal nogal vaag en multi-interpretabel. De één ziet er een extreemrechts complot in, de ander vindt het meer lijken op vaag gebrabbel van het CDA, al naar gelang de politieke voorkeur van de recensent.
Immigratie en integratie, wat is er veel over gesproken en geschreven de afgelopen decennia en toch zijn we meer verdeeld dan ooit. Voor zover het de bedoeling was van de Nederlandse Leeuw die verdeeldheid te beëindigen lijkt dat niet geslaagd, gezien de felle kritieken van de linkerzijde, welke volledig afwezig was in de debatten (zowel onder de sprekers als onder de debatterende politici).
Selectiever systeem
Ons komt voor dat de problematiek van immigratie en integratie dusdanig complex is, dat het misschien beter is beide thema’s gescheiden te behandelen. We denken dat de focus nu zou moeten liggen op een beter, selectiever immigratiesysteem. Als er alleen nog in beperkte mate mensen worden toegelaten – mensen die kansrijk zijn voor de arbeidsmarkt en qua normen en waarden passen bij een moderne, geëmancipeerde samenleving – dan is hun integratie een fluitje van een cent. Waarschijnlijk iets waar de overheid zich nauwelijks mee hoeft te bemoeien.
Juist doordat het verkeerd gaat met de instroom (te veel mensen worden toegelaten die cultureel niet passen bij een westerse samenleving en/of kansloos zijn op de arbeidsmarkt) zijn de moeilijkheden op het vlak van integratie enorm. De politiek, die nu eenmaal behept is met de illusie van de maakbare samenleving, komt vervolgens weer met allerlei inburgeringsplannen die meestal tot niets leiden.
Etnische quota
Kunnen we misschien iets leren van echte immigratielanden die al langer met het migratie- en integratiebijltje hakken? In immigratielanden als Canada en Australië is het belang van het ontvangende land altijd uitgangspunt. Er worden lijsten opgesteld van die vaardigheden waar het ontvangende land behoefte aan heeft. Om te voorkomen dat de etnische samenstelling van de immigranten niet te eenzijdig is, worden er jaarlijks etnische quota vastgesteld. Als een quotum in een bepaald jaar vol is, worden verdere aanvragen uit die groep niet behandeld. Om te voorkomen dat migranten op kosten van het ontvangende land binnen zouden komen, worden ook financiële eisen gesteld.
Voordeel van dit systeem is dat immigranten zelf zowel qua opleiding als ook qua financiering van hun immigratie een aanzienlijke investering plegen in het succes van hun keuze. Ze hebben dan ook een groot persoonlijk belang in integratie en culturele aanpassing, omdat dat de enige manier is om een kansrijke positie op de arbeidsmarkt te verwerven. Het aanspreken van migranten op hun eigen verantwoordelijkheden staat in schril contrast tot de zieligheidscultuur die helaas in grote delen van Europa gegroeid is.
Essentiële thema’s
Het is dan ook essentieel dat we in ons werelddeel terugkeren naar het besef dat het niet de taak van het ontvangende land is om op staatskosten, dus op die van de belastingbetaler, migratie te faciliteren. De scheefgroei die daar het onvermijdelijk gevolg van is, kan slechts tot toenemende politieke instabiliteit leiden. Helaas springt dat laatste fenomeen bij iedereen die de ideologie achter zich laat onmiskenbaar in het oog.
Terug naar de Europese en Nederlandse situatie. Om (im)migratie beter te structureren en te controleren zijn vier thema’s van groot belang:
- Europese grenzen weer bewaken (hetzij EU-buitengrens of nationale grenzen, het beste zou zijn een slimme combinatie van beide);
- Asielopvang alleen in de eigen regio, geen uitzonderingen maken;
- Stop de juridisering! Procedures moeten simpeler en beroepsmogelijkheden beperkt, zodat de keten zeer aanzienlijk versneld wordt;
- Een individuele selectieprocedure voor iedere immigrant (huwelijksmigrant dan wel arbeidsmarktmigrant) in combinatie met quota, hoe onsympathiek dit ook klinkt.
Maakbaarheidsfilosofie
Kortom, de vraag of Nederland al dan niet behoefte heeft aan bepaalde individuele immigranten wordt leidend en niet de behoefte van immigranten aan welvaart in Nederland. Daar hoort ook onlosmakelijk bij, een bevolkingspolitiek. Wil Nederland met nu ruim 17 miljoen inwoners snel doorgroeien naar 18 of 19 miljoen inwoners, of liever terugzakken richting 16 of 15 miljoen inwoners met de nadruk op een innovatieve, duurzame kenniseconomie? De politiek moet keuzes durven maken in plaats van achter de feiten aan te lopen met een vage maakbaarheidsfilosofie.
Wij zijn er voorstander van dat punt 2, asielopvang in de eigen regio, vergezeld gaat van een humanitaire inspanning van het Westen en investering in de economie van de landen van herkomst. Hier plaatsen we wel twee belangrijke kanttekeningen bij. Op de eerste plaats, is het cruciaal dat Europa weer bereid is de eigen grenzen te verdedigen, zowel militair als administratief. Zie het Sovereign Borders beleid van Australië. Dat betekent een afscheid van de open grenzen ideologie van de EU. Zolang deze fundamentele stap niet wordt genomen is Europa chantabel, zie ook de zeer dubieuze perikelen omtrent de migratiedeal EU-Turkije.
Ontwikkelingshulp
Een tweede kanttekening luidt dat ontwikkelingshulp oude stijl niet helpt, integendeel. Deze blijkt keer op keer juist corruptie en wanbeheer in de hand te werken. Er zal dus gezocht moeten worden naar nieuwe methodes om ontwikkelingslanden of conflictgebieden te steunen en te versterken. Wij denken dan vooral aan institutionele versterking en handelsakkoorden en verwijzen naar het werk van Hernando de Soto en diens analyse van de in het Westen volledig verkeerd begrepen Arabische Lente.
Alleen een heldere aanpak waarbij Europa en in ieder geval Nederland eenduidig kiest voor het bewaken van de eigen grenzen, het beter controleren van migratiestromen, het faciliteren van safe havens voor vluchtelingen en andere zinvolle ondersteuning in conflictgebieden (op onze eigen voorwaarden, niet op die van malafide dictators!) kan in onze ogen leiden tot een structurele verbetering van de situatie.
Linkse steun
Deze oplossing kan in de meeste Europese landen, waaronder ook Nederland, alleen gerealiseerd worden met de steun van in ieder geval een deel van politiek links. Daarom is het belangrijk links te betrekken bij het migratiedebat en de polarisatie te doorbreken. Het bieden van meer steun in conflictgebieden kan de quid pro quo zijn waardoor links uiteindelijk zal instemmen met een betere controle – zowel in kwantitatieve als in kwalitatieve zin – van de (im)migratie.
Over de auteur
- Amsterdammer in Rotterdam, blogger, schrijver van e-books, voetbalvader, Volvo 940 rijder, in het dagelijks leven Recruitment / Human Resources Consultant.
