Je suis Charlie of J’oublie Charlie?
Grijsgedraaide linkse dogma's onderdrukken het vrije woord en vrouwenrechten
Het is inmiddels al weer ruim 10 jaar geleden dat Theo van Gogh werd vermoord door Mohammed Bouyeri en Ayaan moest vluchten, vanwege kritiek op de islam en het maken van de film Submission. Wilders leeft al bijna net zo lang ondergedoken.
Titelfoto: Screenshot door redactie OpinieZ van video TV Rijnmond
Levensgevaar
Het is 11 jaar sinds Kurt Westergaard zijn leven niet meer zeker is omdat hij een onwelgevallige cartoon heeft getekend. Ruim 20 jaar nadat Salman Rushdie moest onderduiken vanwege het schrijven van de Duivelsverzen. De verschrikkelijke aanslag op de redactie van Charlie Hebdo en daaropvolgende aanslag op de Joodse supermarkt in Parijs, liggen pas twee jaar achter ons.
De rode draad in al deze gebeurtenissen is een hele duidelijke: vertegenwoordigers van het vrije woord zijn in Europa in 2017 hun leven niet meer zeker na kritiek op de islam. Onmiskenbaar is tegelijkertijd door gestage immigratie de invloed van de islam in Europa en ook in Nederland toegenomen. Waarbij nooit hard de voorwaarde is gesteld om te integreren en te conformeren aan de westerse normen en waarden, die vrijheid en gelijkheid voor iedereen waarborgen.
Taboe
Vanuit een latent aanwezige schaamte voor de gruwelijke gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog was het lange tijd volledig taboe om zelfs maar tegen migranten te opperen dat de Westerse normen en waarden prevaleren boven de Oosterse alternatieven. Terwijl de persoonlijke en economische rijkdommen die onze normen en waarden ons brachten, diezelfde migrantenstroom hierheen lokten.
Rechtsstaat
Een fout die maakt dat we op dit moment in de tijd voor een aantal cruciale keuzes staan. De voornaamste vraag daarbij is hoe we onze rechtsstaat en democratie gaan beschermen tegen intolerantie, terwijl de intoleranten diezelfde vrijheid gebruiken om hun eigen invloed steeds verder te laten groeien. Daarvoor zal je een harde discussie aan moeten gaan en harde noten willen kraken. Binnen het huidige politieke discours is islamkritiek wederom vrijwel onmogelijk geworden. Er is zelfs een quasi-intellectueel scheldwoord voor verzonnen: islamofoob. Vijftien jaar na de moord op Fortuyn is de discussie weer helemaal terug bij af. Men heeft niks geleerd.
Linkse blindheid
Met name linkse partijen hebben zichzelf dusdanig ingegraven in hun rol van verdediger van hun allochtone achterban dat ze elk vermogen om kritisch te kunnen kijken naar de grote problemen die het importeren van intolerantie met zich mee heeft gebracht, volledig zijn kwijtgeraakt. De islamitische immigrant heeft een soort beschermde status gekregen. Waar joodse en christelijke religie gezien werd of wordt als achterlijk en ‘opium voor het volk’, is de islam boven alle kritiek verheven.
Links staat als eerste vooraan om onder het mom van naastenliefde iedere vorm van kritiek neer te sabelen als xenofoob, fascistisch of racistisch. Het is daarbij bijzonder om te zien hoeveel ruimte zij zichzelf geven in pogingen om hun vermeende tegenstanders in het ‘rechtse’ kamp kapot te maken. Mocht daar een slachtoffer vallen, dan is het collateral damage. Je bent tenslotte een wereldverbeteraar of niet. Met name afvalligen, homo’s, vrouwen, maar ook joden die opnieuw moeten vechten tegen vooroordelen, discriminatie, bedreiging en zelfs geweld. De bittere ironie is natuurlijk dat links het van oudsher juist voor deze groepen opnam.
Moreel verheven
Organisaties die samenwerken met rechtse partijen krijgen standaard het predicaat fout. Fout, want van een partij met een andere politieke kleur kan nooit de goede intentie hebben, er moet wel een racistisch motief aan ten grondslag liggen. Linkse wereldverbeteraars zien nog liever islamitische vrouwen wegrotten achter hun eigen voordeur dan dat ze een goed idee van een rechtse partij steunen. Zie de linkse storm van kritiek op de Rotterdamse campagne voor vrije partnerkeuze. Met de moreel verheven discussie rond de toon blijven ze blind voor het feit dat de maatschappij dusdanig is veranderd dat vrouwen die opkomen voor de vrijheid van andere vrouwen beveiligd moeten worden.
Racismekaart
Ik ben opgegroeid in een land dat zich altijd heeft voorgestaan op vrijheid en tolerantie. Ik heb dit land in de afgelopen jaren zien veranderen naar een land waarbij je vrijheid ingeperkt mag worden als je onwelgevallige mening hebt. Dezelfde mensen die met een Je suis Charlie vlag hebben gestaan, dringen om aangifte te doen tegen Wilders en trekken subiet de racismekaart als er kritiek op de islam komt na weer een bloedige aanslag. Een kritische cartoon of een postercampagne gericht op vrije partnerkeuze kun je al niet meer maken zonder dat linkse partijen de malste verwijten uitkramen.
Als verdedigers van de westerse verworvenheden, moeten we nog harder op tenen gaan staan en nog duidelijker maken dat kwetsen mag en kritiek moet. Doen we dat niet dan vervallen we weer in grijsgedraaide linkse dogma’s die bepalen wat wel en niet gezegd mag worden.
Dan is Je suis Charlie verworden tot J’oublie Charlie.
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Economie5 november 2020Links Rotterdam hakt in op koloniaal verleden
Islam/Moslims27 oktober 2020Ook Nederland moet de Moslimbroederschap aanpakken
Diversiteit20 mei 2020De Divibokaal: Racism of Lower Expectations
Islam/Moslims21 februari 2020Onderzoek buitenlandse financiering moskeeën is vooral tijdverlies