De rommelige revanche van Rutger Bregman

15 januari 2016 - Arend-Jan Smit

Op De PoliCorrespondent verscheen een revanchistisch stuk van Rutger Bregman over wat ècht politiek-incorrect-zijn inhoudt. Bregman poneert vier stellingen, die daar exemplarisch voor zouden zijn.

Uiteraard voorzien van digitale stapels onderzoeken om het te onderbouwen, want cijfers: daar gaat het om. En, zo vervolgt hij, mensen kunnen niet tegen feiten.

Als je Bregmans stellingen leest en vervolgens denkt ”Nounou, is dat niet een beetje losgezongen van de realiteit?”, dan doe je hem blijkbaar een plezier. Spot, hoon en doodsbedreigingen horen bij uitstek bij ècht politiek-incorrect-zijn. Zijn stellingen daarentegen zijn de ware werkelijkheid. Er is natuurlijk geen zinnig mens, dat al die rapporten in de marge gaat lezen. Maar ik ben geen zinnig mens, dus ik ben gewoon begonnen.

Stelling 1. Etniciteit speelt geen rol bij criminaliteit
Bregman verwijst naar “het eerste langlopende onderzoek naar de relatie tussen etniciteit en jeugdcriminaliteit”, dat aan zou tonen dat er geen verband is tussen die twee zaken. “Niks, nada, noppes”. Maar lees je dat 244 pagina tellende onderzoek van Driessen uit 2014, begint het overal te jeuken.

Het onderzoek baseert zich namelijk op een vragenlijst die 681 respondenten driemaal hebben ingevuld. Op 12-jarige leeftijd (96% respons), op 14-jarige leeftijd (88% respons) en op 18-jarige leeftijd (83% respons). De respondenten beantwoordden vragen als “welke opleiding hebben je ouders gehad”, “ben je wel eens met de politie in aanraking geweest” tot pareltjes als “heb je haar onder je oksels”.

Daarna volgt het stoeien met data. Ook worden criminaliteitscijfers erbij betrokken. Dat laatste wordt eigenlijk meteen al irrelevant gemaakt, omdat er wordt opgemerkt, dat de politie helemaal geen capaciteit heeft om met jeugdcriminaliteit bezig te zijn en naar schatting slechts 5% van de gevallen bekend zijn.

Vervolgens komt men op pagina 204-5 tot de conclusie dat er sprake is van “onderrapportage“ bij de allochtonen in het zelfonderzoek. Dit “geheugeneffect” betekent niets anders dan dat allochtonen zaken verzwijgen en/of liegen over politiecontact. En over wat nog meer? Dat weet niemand.

Ik zal wel niet echt politiek correct zijn, maar ik zie een onbetrouwbaar zelfonderzoek, politie met ondercapaciteit en liegende respondenten. Op naar de volgende.

Stelling 2. Zwarte Piet is symbool voor wijdverbreid racisme
De discussie amper vertrokken en daar is hij alweer. Gaan we niet doen. Wel een kanttekening bij discriminatie op de werkvloer (wat ongetwijfeld echt bestaat, ongeacht Piet), want ook in het VN-rapport stond een opmerkelijke aanbeveling over hoe dit institutioneel racistische fenomeen aan te pakken. Namelijk door de gediscrimineerde groepen hulp te bieden bij taalvaardigheid en arbeidscompetentie. Maar dat zou niet voor de Hoofdpiet zijn, enkel voor de Bijpieten.

Vervolgens brengt Bregman etnisch profileren ter sprake. De opiniepeiling van Driessen maakt er ook melding van. En ook van autochtonen, die minder snel aangifte zouden doen als de dader autochtoon zou zijn. Dezelfde redenatie was te horen na Keulen. Omerta? Gelukkig is er ook iets positiefs te melden: ”De allochtone agent wordt door zijn autochtone collega’s zeer gewaardeerd”. En dat is dan toch wel weer lief van die racisten. Die vieren vast geen Sinterklaas. In ieder geval niet met een Zwarte Piet erbij.

Na deze verdieping besluit ik stelling 3 en 4 te laten voor wat ze zijn: de “Meer! Meer! Meer!” van Samsom en het idee dat de multiculturele samenleving geslaagd zou zijn. Gesteund door een rapport van 650 pagina’s. Uit 2005.

Bregman bouwt met al zijn onderzoeken maar fijn luchtkastelen. Ik ga liever naar buiten. De echte, ware werkelijkheid in.