BDS is niet alleen een gevaar voor Israël

19 juni 2015 - Ruben Gischler

Als de academische en diplomatieke wereld graadmeters zijn van wat wij in de komende tijd van onze toekomstige leiders mogen verwachten, is er bijzonder weinig hoop voor Israël. Dat is niet alleen jammer voor een van de meest vitale landen op dit moment.

Afgelopen week gingen in naam van de rechtvaardigheid op de VU de verbale stoottroepen van de BDS weer eens los tegen het onrecht, dat in hun beleving Israël heet. Het bestuur en zijn leden hoorden het allemaal opvallend welwillend aan. Oke, genocide is niet direct een woord dat zij zouden gebruiken. Maar verder vonden zij het een evenwichtig debat over een onderwerp dat de gemoederen bezig houdt. Deze quasi genuanceerde toon dekt een groeiend radicaal gedachtengoed, waarin het ontwikkelen en afdwingen van newspeak als wetenschapsbeoefening wordt gezien.

Donderdag was er in de Amsterdamse raad gekrakeel over de stedenband met Tel Aviv. Alsof het om Pyongyang of Raqqa ging, beweerde Rutger Groot Wassink van GroenLinks dat dit indruist tegen de tolerante stad die Amsterdam volgens hem is en waar de mensenrechten, oh zo hoog in het vaandel staan. Voor de PvdA was het genoeg reden om haar aanvankelijke instemming laf te ontkennnen. Over de schaamlapstedenband met Ramallah daarentegen hoor je niemand, ondanks het feit dat daar de corrupte holocaust ontkennende nomenklatura van de PA zetelt.

“De stad heeft net zo een diverse bevolking als Amsterdam,” was de enige kwalificatie die Eberhard van der Laan in zijn pleidooi voor Ramallah kon verzinnen. Ik weet niet precies wat voor diversiteit de burgemeester voor ogen heeft, maar misschien doelt hij op het legioen expats van de diplomatieke internationale die samen met de Palestijnse elite zich in trendy Zamn beklagen over Israël. Uiteraard op kosten van de Westerse belastingbetaler.

Nederland toont zich graag een vriend van Israël en streeft, keurig in de pas met de rest van de wereld, een tweestatenoplossing na. Maar ondertussen worden tal van ondermijnende projecten gesteund en laten diplomaten off the record heel andere geluiden horen.

De Israëlische Midden-Oosten deskundige Jonathan Spyer vertelde mij na ons interview, hoe hij tijdens zijn bezoek in Nederland door een aantal ambtenaren van Buitenlandse Zaken belerend is toegesproken: Israël kan haar apartheidssysteem niet langer volhouden en een Palestijnse eenstaatsoplossing is nu het enige alternatief.

Al in 2006 hoorde ik via de echtgenote van een insider dat BuZa destijds al jaren met toekomstmodellen werkte, waarin Israël als staat niet meer bestond. Het is een vriend onwaardig, maar teveel koffie drinken in Zamn eist blijkbaar zijn tol. Of de voorspellers van BuZa toen ook al Syrië, Irak en Libanon als staat geskipt hebben, weet ik niet.

Dan is er nog het bedrijfsleven dat steeds meer zwicht voor de intimidatie, verdachtmakingen en economische drukmiddelen van BDS. Volgens vast patroon wordt ontkend dat het terugtrekken uit Israël of het niet meer verkopen van Israëlische producten met de boycot te maken heeft. Maar dan duikt er toch weer ergens een hooggeplaatste medewerker van het bedrijf op die beaamt dat “67 jaar bezetting” geen pretje is.

Anti-Israëlische demagogie werkt en BDS doet daar een schepje bovenop. Als wij niet uitkijken zal Israël hier net zo taboe worden als in de Arabische wereld, waar in de beleving der mensen het Joodse dwergstaatje een soort onherbergzame Bermudadriehoek is. Dit zal niet beperkt blijven tot het onderwerp Israël en Palestina alleen, net zoals de newspeak niet beperkt blijft tot de studie politicologie. Het is de prijs die wij betalen voor het laten gedijen van een anti-israëlisch klimaat. BDS is niet alleen een gevaar voor Israël.