Een nieuw Joods jaar begint
Van generatie op generatie worden de verhalen doorgegeven
Foto: Tel Aviv (door Valentin Zaslavski) 
Als de maand Elul overgaat in Tishri begint het Joodse Nieuwe Jaar. Na de verzengende hitte van de zomer wordt het leven weer draaglijk. Maar niet minder intens, want altijd streven de ongeduldige en veeleisende Israëli’s naar vooruitgang en verbetering. Met als leidraad: “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.” Essentieel is het overdragen van kennis, ervaring en geschiedenis van generatie op generatie. Simon Soesan bericht vanuit Israël.
Het blijft voor mij elk jaar een ervaring waarvan ik intens geniet: na de maanden juli en augustus, met hun vreselijke hitte en vochtigheid, verandert er iets in de lucht. De briesjes worden koeler, de airco werkt minder – het leven wordt weer draaglijk. Uw maand augustus is onze maand Eloel en als die overgaat in de maand Tishree begint ons nieuwe jaar. Want wij tellen al 5782 jaren onze geschiedenis. En dankzij onze archeologen kunnen we al meer dan 3000 jaar daarvan beschrijven. In mijn achtenveertig jaar in Israël heb ik al heel wat geschiedkundige bewijzen mogen zien, die aantonen dat veel verhalen uit de Bijbel inderdaad echt gebeurd zijn.
Tempel
Voor iemand die zich bewust is van bijna 6000 jaar geschiedenis blijft het verrassend wanneer er weer een munt uit de Bijbelse tijden gevonden wordt of wanneer er weer een detail van onze Tempel wordt blootgelegd. Alsof je een brief krijgt van je voorvaderen.
2,000-year-old coins hailing ‘freedom’ of Zion, Jerusalem uncovered in West Bank https://t.co/KEQuOfwzH4
— The Times of Israel (@TimesofIsrael) July 13, 2021
Intens
Het leven in Israël is intens. Geduld is niet een van onze beste eigenschappen. Shimon Peres beweerde dat wij zoveel initiatieven nemen en zoveel uitvinden omdat we nooit tevreden zijn: altijd willen we het beter zien en beter doen. Intens zijn ook de kleine dingen die ons begeleiden bij onze Hoge Feestdagen. Tegen Pesach staat alles in bloei, voorgegaan door de citrusbomen, waardoor je in veel delen in Israël om die tijd overal sinaasappelen ruikt. In september koelt alles af. Niet dat het koud is, maar omdat de vreselijke hitte (en vochtigheid) voorbij is.
Jom Kippoer
Ik kwam in 1973 aan in Israël, gedurende de maand Tishri. Slechts vier weken voordat al onze buurlanden ons aanvielen op de meest heilige dag in het Joodse jaar, Jom Kippoer. Even dachten we dat alles verloren was, maar snel hadden we de situatie onder controle en niet lang daarna versloegen we al onze vijanden. Niet dat we daar blij mee waren: meer dan 2000 soldaten verloren het leven en duizenden anderen werden voor de rest van hun leven grondig veranderd. Het was voor mij het moment dat ik de sleutel van het slot weggooide: ik was er mijn hele leven al zeker van dat ik naar Israël zou gaan, maar tijdens die oorlog wist ik dat ik nooit meer weg zou gaan.
Achtenveertig jaar later kijk ik om me heen. We hebben drie perfecte kinderen en acht kleinkinderen, met nummer negen onderweg. Hoewel ik geen religieus persoon ben, ga ik op de Hoge Feestdagen naar de synagoge. Het liefst met de kleinkinderen, om gezamenlijk naar het getoeter op de ramshoorn te luisteren dat het nieuwe jaar inleidt.
As we approach the #HighHolidays, it is customary to attend a 'Selichot' service in preparation to ask forgiveness for past transgressions. An MDA volunteer took a few moments during his shift in #Jerusalem to stop by the #WesternWall for the service and lthe shofar.
#ShanaTova! pic.twitter.com/ovM0JeZ4mj— Magen David Adom (@Mdais) August 31, 2021
Overlevenden
Onze religie baseert zich op een paar principes: doe anderen niet aan wat je zelf niet wil overkomen en: van ‘generatie naar generatie’. Ik behoor tot de eerste generatie die de Sho’a niet heeft meegemaakt, maar wel de Sho’a-overlevenden. En als telg uit een familie, waarvan 337 man werden verraden, verkocht, opgepakt, getransporteerd en afgeslacht door de succesvolle samenwerking tussen een groot deel van het Nederlandse volk en de Duitse moordmachine, voel ik mij verplicht om de verhalen van generatie op generatie over te brengen.
En dat is niet alleen de geschiedenis en levenswijze van ons Volk, maar ook deze zwarte pagina’s in de geschiedenis van ons volk. Inclusief het verhaal over de familie Snellen uit Sevenum, die mijn ouders liet onderduiken, waardoor wij allemaal, vijf kinderen, dertien kleinkinderen en – tot nu toe – dertig achterkleinkinderen, mogen leven.
En nee, het is geen doctrine. We voeden onze kinderen niet op om te haten. Wel om bedreigingen serieus te nemen. Om antisemieten snel te ontmaskeren. En om ze te laten zien hoe de wereld was voordat er een Joodse Staat bestond. Want bijna niemand hielp ons in die tijd. Zeker geen regering.
Meer van Tiberias
Omdat we ons land liefhebben maakten we veel wandelingen met onze kinderen. Niet alleen in Jeruzalem: overal hebben we met ze gelopen en geslapen. Ikzelf zwem al twintig jaar getrouw in september het meer van Tiberias over. Dat doe ik niet in mijn eentje: tussen de 10.000 en 15.000 mensen doen dat op die dag. Het is vierenhalve kilometer en ook deze traditie gaat voortgezet worden in onze familie. Onze oudste kleinzoon belde me op om mij te vragen of hij mee kon doen. Gelukkig is er een verkorte route, anderhalve kilometer, dus is hij aan het oefenen en trainen. Komende week trainen we zelfs samen, omdat hij moet begrijpen dat er slechts één weg uit het meer van Tiberias is en dat is doorzwemmen.
Foto: ©️ Simon Soesan
Deze zwempartij luidt voor mij het nieuwe jaar in. Een nieuw jaar met nieuwe uitdagingen en kansen. Het enige wat wij moeten doen is de juiste keuzes maken.
Nieuwe Jaar
Op 2 oktober is het zo ver. Samen met mijn oudste kleinzoon luid ik dan het nieuwe jaar in door ons letterlijk te dopen in hetzelfde water, waarop ooit een van ons, een jonge rabbijn uit Nazareth, heeft gelopen. Weer een onderdeel van ‘van generatie naar generatie’, iets wat we de volgende generatie willen bijbrengen: appreciëren wat je hebt. En als compliment voor onze levenswijze blijft het leuk wanneer we de kinderen laten weten dat we ergens in Israël naartoe gaan en iedereen, van twee tot bijna veertig jaar oud, mee wil.
Elk jaar, wanneer ik uit het water van het meer van Tiberias kom, laat ik me fotograferen met de verkregen medaille in mijn hand. Dit jaar is de medaille minder belangrijk: samen met kleinzoon maak ik een historische foto, die hopelijk invloed zal hebben op zijn broertjes, neven en nichtjes. In elke geval begin ik het jaar prima.
En het maakt niet uit of u wel of niet Joods bent, echt niet: ik wens u allemaal een goed jaar, “shana tova”, zoals wij plegen te zeggen. Laten we gezond blijven en gezond denken.
Over de auteur
- Simon Soesan woont sinds 1973 in Israël en is directeur Europa van Taglit - Birthright. Soesan is bekend van columns in o.a. NRC Handelsblad, het Reformatorisch Dagblad, Israël Actueel en het Nieuw Israelietisch Weekblad.
Israël is helaas de enige land op aarde waar de Joden echt gelukkig en veilig kunnen leven.
Inderdaad Simon, ik wens jou en je gehele familie nog vele jaren van gezondheid en geluk, in een vrij land zonder oorlog.
Inderdaad laten we gezond blijven en gezond denken.
Gr.H.J.
Shana Tova Simon!
Ik herinner me yom kippur nog heel goed
Was in opleiding, na mijn studie, voor off .reservist klu in 1973
Het holle land was te schijterig om de grote C5 galaxies landingsrechten te geven om excess NATO ammo te laden
Dit in verband en angst voor Arabische economische represailles
Ir Henk Vredeling, min van defensie, heeft op eigen initiatief, buiten de regering om, landingsrechten gegeven aan deze Amerikaanse toestellen om te laden. Wij hebben deze geladen, ongelooflijk groot en wat een power toen ze opstegen
Vredeling zei later: het was een gewetens kwestie dit na de laffe en schandalige behandelingen van de uitgeweken Nederlandse overheid in ww2
Mijn (groot)ouders hebben veel geleden in ww2
Ook joodse onderduikers gehad en geholpen
Een daarvan, dat hoorde ik pas toen ik op de middelbare school zat, heette tante Mina een zgn. Zus van mijn moeder die aangekleed werd als een Friese melkmeid met bonte hoofddoek op
Mijn oudste zus, die nog leeft en in ned is gebleven leerde haar de Friese taal
Mina heeft het eind van de oorlog ook gehaald en is uiteindelijk ook in Israël terecht gekomen
Mijn vader was gewond in mei 1940 en met een vriend van Vught naar Friesland gelopen in juli
Heeft zijn neef en een vriend die diep in het verzet zaten zien gefolterd en vermoord worden(zie artikel: waarom bob het verzet in ging reformatorisch dagblad)
Drie van ons gezin zijn eind jaren 70 geëmigreerd met volledige toestemming van vooral mijn vader(die zelf in 1946 weg wilde maar de boerderij, die platgeschoten was, en alle stamboek vee dood)weer moest opbouwen van zijn ouders
Mijn ouders, die ook hun oudste zoontje hadden verloren in 1945, zeiden altijd: we hadden niks en we konden dus ook niks(ie geen wapens)
Volledig afhankelijk dus van gealliee
Shanah Tovah Simon voor u en uw familie, dank voor de fijne columns het afgelopen jaar, als ik ze lees waan ik me voor even daar, voel ik de heimwee prikken en mis ik de mooie, hartstochtelijke en open Israëliërs. Ik ben te ziek helaas om nog te gaan maar door uw colums bruist het weer even. Ga vooral door met het benoemen van het duistere aandeel van een deel van de Nederlanders in het vermoorden van Joden tijdens de oorlog, ook dat moet van generatie op generatie gehoord worden!
Ik wens iedereen vrijheid en geluk in het leven .
Zonder oorlogen helaas zie ik toch steeds dat oorlogen komen door het geloof .
Andere kant zijn er natuurlijk ook goede .
Ik leef zelf in een land waar 80% moslim is .
De rest is christelijke katholiek boedha of hindo.
En hier gaat alles gewoon goed met elkaar om .
Hij valt mij dan ook op dat de oorlogen altijd beginen in Arabische landen of pakistan en omgeving.
Deze mensen dulden blijkbaar geen ander religie .
Ik begrijp niet waarom mensen dit elkaar aan doen in het korte leven.
Laat iedereen in zijn waarden.
Maak elkaar het leven niet zuur.
Ben zelf als 14-jarige (1976) naar Israël op vakantie geweest met mijn vader want mijn oom (broer van mijn moeder) woonde destijds in Nes Ammim vlak bij de Libanese grens. Nou dat heb ik geweten met al die bombardementen in Zuid-Libanon. Maar ach je leert ermee leven want bang ben ik nooit geweest. Ook niet toen ik op 18-jarige leeftijd in Akko (vlakbij Nes Ammim) een Katoesja-raket hoorde ontploffen een straat verderop. Daarna ben ik op 26-jarige leeftijd op de motor vanuit Israël verder diep Azië in gereden. Eigenlijk heb ik alleen maar goede herinneringen aan Israël. Shana Tova beste Simon.
Shanah Tovah. Een gezond en zoet jaar toegewenst uit down under. Ik geniet iedere keer als ik naar Israel kom. Helaas kan dat nu niet.
Superinteressant stukje, over het hier en nu -en over het verleden van Israël en het Joodse volk van Israël👌👌