De (s)linkse propaganda van Zondag-met-Lubach

22 februari 2017 - Rutger van den Noort

Met veel plezier kijk ik iedere zondag naar het satire-programma van Arjen Lubach. Vaak worden er op een humoristische manier inhoudelijke thema’s aangekaart vanuit een originele hoek. America First, Netherlands Second is daarvan het beste voorbeeld. Een ander goede aflevering ging over de Donorwet.

Linkse humor
Arjen Lubach en zijn team hebben zo hun targets. Hij komt uit een dieprood Gronings gezin. Arjen zeikt liever Trump, Wilders, Buma en Kuzu af, dan medecabaretiers, muzikanten of schrijvers. Ook pakt hij de LGBT-beweging niet aan en er zijn – heel overzichtelijk – geen wekelijkse aanvallen op de EU of de publieke omroep. Maar dat laatste is logisch, je eigen nest bevuil je namelijk niet.

Wilders item
Afgelopen zondag begon het echter voor mij te wringen. Lubach presenteerde namelijk het volgende item:

Grappen maken over Wilders is leuk en zelfs nodig: het past namelijk bij onze Westerse cultuur om juist kritiek te hebben op de macht. Mijn probleem zit hem met name in de combinatie van de volgende factoren. Naast dat het item heel erg lang – bijna 20 minuten – was, klopte het inhoudelijk niet. De kern van het betoog was dat Wilders nooit oplossingen geeft en niet op details ingaat. Dit is feitelijk onjuist. Zo is er het 56-pagina verkiezingsprogramma van de verkiezingen van 2012. De FD meldt dat de daarin vermelde standpunten en maatregelen ook voor 2017 nog relevant zijn. Er staat bijvoorbeeld op pagina 37 beschreven hoe concreet kan worden gedeïslamiseerd. Bewust geeft Lubach dus een eenzijdig beeld.

#hoedan
Lubach’s betoog mondt uit in de volgende hashtag: #hoedan. Deze hashtag komt nu veelvuldig voorbij op Twitter, bij alles wat maar te maken heeft met Wilders of de PVV. Het is maar de vraag echter waar verkiezingen voor bedoeld zijn. Een campagne is met name bedoeld om duidelijk te maken wat er moet gebeuren met een land. We leven in een coalitieland, dus het exacte hoe kan namelijk altijd nog worden ingevuld. Daar hebben we ambtenaren voor en een coalitieakkoord dat per definitie een compromis is. #watdan (invulling door de politieke partijen) lijkt me daarom een zinvollere vraag tijdens de verkiezingen dan #hoedan (invulling achteraf door ministeries).

Politieke wil
Los van de vraag of je de PVV een warm hart toedraagt of niet, het #watdan van de PVV werkt het meest helder voor de gemiddelde kiezer. Blijven hameren op enkele kernpunten die de PVV als doelstelling heeft is vele malen effectiever dan een enorm verkiezingsprogramma schrijven om aan te tonen dat je de doelstellingen met beleid kunt waarmaken. Waar een politieke wil is, is namelijk altijd een weg. Als ratio, logica en het politieke proces leidend zouden zijn geweest, zouden we nooit Griekenland zo lang hebben geholpen. Er is hier dus sprake van een Europese politieke wil. Het wat is glashelder, het hoe wordt er wel bijverzonnen, voilà: het gedrocht van het ESM.

Propaganda
Zondag met Lubach is een topprogramma. Het ontwikkelen van een Kamergotchi-app is briljant. Door alle lijsttrekkers mee te nemen past het in het objectieve beleid van een staatsomroep. En wanneer alle lijsttrekkers even hard zouden worden aangepakt als Wilders, dan zou de zweem van propaganda er niet zijn. Waar blijft het doorprikken van de linkse proefballonnen uit de partijprogramma’s van Groenlinks of het neo-communisme van de SP?

Al lachend wordt het frame “Wilders heeft geen concrete oplossingen” opgedrongen. Met de verkiezingen over drie weken een lang, incompleet en sturend item over de PVV maken om de publieke opinie te draaien riekt me teveel naar anti-propaganda.

===============================================================
Titelfoto: Screenshot door OpinieZ van NPO-app Zondag met Lubach 19 februari 2017
===============================================================