De wondere wereld van Hans Spekman

1 september 2015 - Ger Baron

Vandaag in de Telegraaf: Hans Spekman weigert seizoenskaart terug te geven. Het meest opvallende aan dat bericht is dat de goede man blijkbaar ooit een kaart met een waarde van, laten we zeggen, 10.000 euro heeft aangenomen. Na 25 miljoen euro belastinggeld uit te lenen. En dat normaal lijkt te vinden. Een klein berichtje, maar een berichtje dat precies laat zien waar het met de PvdA op dit moment mis gaat. En dat heeft eigenlijk niets met het kabinet te maken.

De problemen van de Partij van de Arbeid laten zich het beste uitleggen aan de hand van hun voorzitter.

Normaliter zou ik niet zo snel op de man spelen, maar van Hans Spekman heb ik geleerd dat politici een dikke huid moeten hebben en tegen publieke kritiek moeten kunnen. En binnen de PvdA lijkt dat de enige manier om mensen te laten luisteren is om publieke mensen af te vallen. Ook geleerd van Hans. Vol trots vertelt hij dat debat in het publieke domein waardevol is. Bij deze: Hans, het is goed bedoeld – echt, ik wil echt graag weer lid worden – en ik geloof best dat je een dikke huid hebt en het dus allemaal niet zo erg vindt. Want ach, jij hebt toch gezorgd dat elke Utrechter voor slechts 100 euro per persoon een professionele voetbalclub heeft? De wereld van Hans in vier voorbeelden.

1. Hullie doen alles fout, ook al doen ze hetzelfde als wij.

Spekman is niet zo’n fan van de PVV en wil in Nederland vooral gelijke behandeling. Ondertussen roept Spekman: “De Marokkanen die niet willen deugen, moet je vernederen, voor de ogen van hun eigen mensen.” En Hans weet dat, want hij is een jongen van de straat. Als wethouder had hij dat haarfijn door. Wat Hans niet zo goed begrijpt, is dat wetten en regels voor iedereen gelijk zijn en dat dit een fundament van de rechtstaat is. Net als dat omkoping van goedbetaalde publieke bestuurders met seizoenskaarten verboden is.

2. Resultaat? Ach. Boeien. De situatie is anders.

Spekman is de man van de grote woorden en beloften. Bij zijn verkiezing streefde hij naar een nieuwe beweging met 100.000 leden. En de PvdA ging ook verhuizen, weg van de elitaire gracht in Amsterdam. En het ombudswerk zou grootschalig worden opgepakt. De verhuizing ging niet door. Het ombudswerk is onzichtbaar. Het ledenaantal? Ach. En natuurlijk trek je daar geen consequentie uit. Net zoals bestuurders die gemeenteraden voorliegen over leningen die terugkomen, maar dan toch niet komen.

3. Mijn vrienden krijgen een baantje. En in ruil daarvoor steunen ze me.

Spekman is nogal dominant in het benoemen van mensen op posities en het vaststellen van kandidatenlijsten. Dat hebben we gezien bij de lijst van het Europarlement met een campagne tegen Judith Merkies, maar Hans deinst er ook niet voor terug om bestuursleden zonder enige ervaring baantjes te geven als wethouder in Groningen. Vriendje Dig Istha heeft daar een onnoemelijke puinzooi van gemaakt, maar kreeg wel 120k salaris en ontvangt nog steeds wachtgeld.

4. We leggen het nog één keer uit.

Spekman en Samsom willen dat de PvdA hun verhaal beter uitlegt. Want kiezers begrijpen het niet. Historisch lage uitslagen, drie verkiezingen op rij. De kiezer snapt het niet. Stel je voor. Hans, ik leg het nog een keer uit. Het beste is om gewoon lekker met je seizoenskaart naar FC Utrecht te gaan en zelfgenoegzaam voor je uit te kijken. De redenen daarvoor heb je zelf perfect opgeschreven in een prachtige erecode.