Waar het bij de Tweede Kamer-verkiezingen echt over gaat

13 december 2016 - Arend-Jan Smit

Het lijkt onderhand niet eens meer zozeer de vraag welke partijen hoge ogen gaan gooien bij de verkiezingen in maart, maar veeleer hoeveel zetels ze in de wacht gaan slepen. Ik doel hierbij uiteraard voornamelijk op de PVV, maar vlak ook de nieuwkomers FvD, GeenPeil en VNL niet uit.

Naar alle waarschijnlijkheid hoeven ze er zelfs weinig voor te doen, behalve kalm blijven en geduldig eigen standpunten uitdragen. Het meeste werk verzetten de gevestigde partijen en de media wel.

Strijd
De eerste reden is dat in Nederland praktisch dezelfde strijd tussen progressief en conservatief lijkt te gaan worden gevoerd als in de Verenigde Staten. Hoe het daar verliep en is afgelopen is bekend. De overwinning van Trump lijkt het startsein te zijn geweest van de campagnetijd in Nederland. Hoe dat eruit zou gaan zien bleef even de vraag, maar de contouren zijn nu helder. De zittende macht lijkt te hebben geopteerd voor de geijkte met-zijn-allen-tegen-de-populisten strategie.

Binair
Deze misrekening kan wel eens de tweede reden zijn dat juist de “populisten” het heel goed zouden kunnen gaan doen. De keuze wordt binair. En het draait niet om partijen, maar om de politieke koers en toekomst van het land. Meer van hetzelfde of juist minder minder minder. En dan zou het TINA-effect, wat staat voor There Is No Alternative, groot kunnen zijn. Zeker nu er met de nieuwkomers alternatieven bij zijn gekomen voor de stemgerechtigden, die eigenlijk al helemaal geen opties meer zagen binnen het huidige politieke bestel.

Zwart-wit
Reden drie heeft te maken met de binaire situatie en had voorkomen kunnen worden als politiek en media de juiste lessen hadden getrokken uit Amerika, alsook uit de Brexit. Maar dat lijkt welhaast een onmogelijkheid, vanwege een veel te zwart-witte kijk op zaken. Burgers worden heus niet xenofoob van globalisering, nationalist vanwege de EU, racist van Marokkanen of ineens fascist vanwege de islam. De manier waarop zaken gaan en het gevoel geen enkele zeggenschap te hebben, versterkt door het negeren van referenda, maakt dat men het anker uit wil gooien.

Identiteit
En wellicht volkomen terecht, want juist in een veranderende wereld is eigen culturele identiteit een anker. En de Nederlandse identiteit ligt van alle kanten onder vuur. Is het niet door politieke activisten met hun identiteitspolitiek, dan is het wel door het heersende institutionele cultuurrelativisme. Steeds weer worden geacht te buigen of in te leveren sloopt.

Verhard
Burgers mogen er onderhand niet eens genoeg van hebben zonder meteen te worden weggezet als conservatief, dom en bekrompen. Iets wat de volkswoede juist voedt en zich uit in een enorme verharding van het debat, met als polariserende tegenpool de politiek correcte taal- en toonpolitie, die schreeuwt om censuur. Die frustratie maakt reden vier. Mensen huppelen straks opgetogen monddood naar stembus en stemmen met de voeten.

Doemscenario’s
De vijfde en meest voorname reden dat het conservatieve kamp het goed gaat doen, is omdat progressief geen enkel middel meer heeft om het te voorkomen. Het interesseert mensen simpelweg niet meer dat ze voor onfatsoenlijk, racist, fascist of erger worden uitgemaakt. En aan alle doemscenario’s hebben ze ook lak. Ze gaan een nieuwe grens trekken in een Europa, waar alle grenzen uitgegumd zijn en grenzen zijn bereikt.

En als het willen conserveren en waardevoller vinden van eigen identiteit en westerse liberale seculiere humanistische verlichtingswaarden, ze “conservatief” maakt, zien ze dat niet als stilstand en achteruitgang. Enkel als goed rentmeesterschap. En geef ze eens ongelijk.

===============================================================
Foto: Stemmen.jpg by J.M. Luijt is licensed under CC BY-2.5-NL
===============================================================