Watjes kweek je. Millennials en hun gejank.

‘Watjes kweek je’ hield mijn opvoeder me altijd voor, als hij weigerde mij met de auto naar school te brengen als het stormde of met bakken uit de lucht kwam. ‘Zit niet zo te mekkeren’ was het antwoord als ik mijn beklag bij hem kwam doen over kleinere of grotere pesterijen van leeftijdsgenoten.

‘Zou dat verschil maken dan?’ als ik me wilde laten testen voor ADD/ADHD. ‘Ga er wat aan doen dan!’ is wat ik te horen kreeg als ik deelde dat mijn postuur me niet beviel. ‘Ahhh, ben je weer slachtoffer, jochie? Kommer en kwel’ schamperde hij meer dan eens. Ik dacht dat mijn opvoeder niet het beste met me voor had. En jongen wat had ik het mis. Hij had niet alleen het beste met mij voor, maar ook met de rest van de maatschappij.

Millennials
Watjes, die kweek je. En in watjes kweken zijn we ontzettend goed, hier in het Westen. Een complete generatie, mijn generatie, wordt nu ‘volwassen’. De zogeheten Millennials. Als ik een woord mag gebruiken om mijn generatie te beschrijven zoals ik het nu zie, zou ik het woord entitlement gebruiken. Of jankerts. We verwachten van alles, maar we willen er niet keihard voor bikkelen.

Safespace
We kunnen nergens tegen, willen overal in gecatered worden. Iedereen denkt dat hij of zij een uniek sneeuwvlokje is, levend in een wereld vol regenbogen en eenhoorns. Safespaces springen als paddestoelen uit de grond omdat een hele generatie de realiteit te confronterend vindt. Fitnessbedrijven mogen niet meer met mooie lichamen adverteren, want och die tere Millennialzieltjes zouden zich nog slecht gaan voelen over hun eigen lichaam. Vroeger probeerden we de spreekwoordelijke top van de berg te bereiken. In het heden roepen we waar we nu staan doodleuk uit tot nieuwe top. Vervolgens roepen we alles dat dat tegenspreekt uit tot aanstootgevend.

Non-issues
Er moeten trigger warnings worden gegeven voor dingen die eventueel mogelijk schokkend zouden kunnen zijn. We kunnen nergens tegen en och wat moet er rekening met onze persoonlijke problemen worden gehouden. We besteden onze tijd aan het bestrijden van non-issues als manspreading en het genderneutraal maken van van alles en nog wat. We zijn collectief studies aan het doen waarin men leert hoe men academisch gefundeerd moet janken over non-issues als hierboven besproken.

Non-aandoening
Daarbij spreek ik als medewerker bij een deurwaarder dagelijks mensen van rond mijn leeftijd die klagen dat hun uitkering te laag is om zaken als huur en zorg te betalen. Klinklare onzin natuurlijk. Als ik het hart heb om te vragen waarom ze dan niet gaan werken voor hun zakgeld, krijg ik ontstellend vaak de mededeling dat ze niet geschikt zijn voor een fulltime baan wegens een non-aandoening als ADHD. En dat cateren we hier in Nederland, daar heb ik al eens wat over geschreven.

Watjes kweek je en dat hebben we verdorie gedaan ook. Over een paar decennia hebben we te kampen met een toch al te kleine beroepsbevolking om sociale zekerheden te waarborgen. Een beroepsbevolking die fanatiek jankt over alles en nog wat. Met dank aan opvoeders, scholen en andere actoren in het opvoedingsproces.

Strijders
Wie de schoen past trekke hem aan! Ik zie ook dames en heren van mijn leeftijd die wél bikkelen, die wél iets bijdragen. Ik zie er genoeg die het écht moeilijk hebben, terwijl ze zich in het zweet werken. Ik zie jullie, en ik zeg jullie, blijf gaan. Jullie zijn strijders. Jullie fiksen het wel.

En ook een dringend advies aan jullie en ook aan de ouders van nu: mochten jullie een kind hebben of krijgen, wees een beetje streng voor je wondertje. Praat je kids geen slachtofferrol aan. Niet lullen maar poetsen. Worden ze hard van, en daar hebben we er steeds minder van.

Over de auteur

Victor Weerensteijn

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Nederland2 februari 2018Open brief aan Eerste Kamer: WEG met de Donorwet!
• Politiek Nederland11 oktober 2017Bye bye, raadgevend referendum!
• Linkse politiek2 september 2017In Venezuela is de waarheid landverraad
• Joden4 mei 2017Dodenherdenking: Less is More