Mijn leven met en zonder de islam

Ik vond al op jonge leeftijd God en religie in de islam. Niet verwonderlijk, omdat ik Marokkaanse ben en Marokkanen grotendeels moslims zijn. Ik geloofde in paradijs en hel, de Koran en de finale profeet. Ik geloofde in de strijd van dit tijdelijk leven en de straf of beloning van het volgend eeuwig leven. Ik geloofde in mijn dag voor God, op de dag des oordeels.

Jarenlang draaide mijn dagen rond het vervullen van mijn plicht als dienaar van God en als dochter van mijn ouders. Ik kleedde me zoals voorgeschreven is, trok me terug in mijn kamer om het gebed zo goed als ik kon te verrichten. Op zaterdagen schuimde ik de winkels af op zoek naar islamitische boeken die ik na afloop weggaf. Daar België geen islamitisch land is, noch de samenleving is waarin je een goede moslim kan zijn, maakte ik plannen om definitief te emigreren naar Marokko.

Wanneer een sociaal-maatschappelijk onderwerp mijn aandacht had, vormde mijn religie mijn mening hierover. Het bereikte onvermogen tot kritisch denken werd met zachte, doch dwingende woorden sterk gehouden. Ik herinner me nog een discussie met de vrouw van een imam. Na veel over en weer van islamitisch goedgekeurde argumenten was het oordeel dat ik als mens onmogelijk de beweegredenen van God kon doorgronden, daar ik daartoe het intellectueel vermogen niet bezat.

De vragen die ik niet meer hardop durfde te stellen, maar zo diep zonken in mijzelf, hebben mij gevormd tot de kritische persoon die ik vandaag ben. Maar het heeft ook geleid tot het ineenstorten van mijn innerlijke structuur, mijn denkpatroon. Ik weet niet waaraan ik onderhevig ben; aan de hypocriete regels van de maatschappij, aan mijn demonen, aan mijn ouders en dus ook aan al hun gebreken, aan de wetten van de natuur…

Langzaamaan krijg ik zicht op wat ik belangrijk vind en weet ik welke houding ik wil aannemen in bepaalde situaties. Het vergt soms meer tijd dan mijn medemens om tot een mening te komen over een bepaald onderwerp. Vaak is het te wijten aan het constant moeten ontkoppelen van mijn emoties.

Mijn denken, dat voorheen doordrenkt was door mijn religie en haar ideologie, is nu juist in strijd met het grootste deel van wat mij is meegegeven op gebied van religie en traditie. Mijn ideeën over bepaalde aspecten van het leven en het rationeel denken maken moslims in mijn omgeving nerveus.

Het grote verschil tussen mijn persoon destijds en radicale moslims de dag van vandaag – die eisen stellen waar wonderbaarlijk genoeg aan wordt toegegeven – is dat ik respect heb voor België. Ik wist dat, als ik de moslim wilde zijn die mijn religie mij gebiedt te zijn, ik naar Marokko zou moeten emigreren.

Toch zijn er dingen die ik mis, zoals de innerlijke vrede, het totaal gebrek aan interesse in wat anderen deden, het zeer beperkte zicht dat ik mezelf gunde. Toegegeven, als praktiserende moslim was ik gelukkiger.

Vandaag laat ik me zo min mogelijk leiden door emoties, nog minder door de mening van de groep. Ik heb nu een veel helderer blik, waarbij ik in zekere zin onpartijdig kan oordelen over een bepaald conflict waar moslims mee te maken hebben, in plaats van het bij voorbaat partijdig benaderen ervan. Ik leef waarachtig en neem de verantwoordelijkheid op voor de keuzes die ik voor mezelf maak. Ik koester een elementair respect voor al wat leeft en al wie anders denkt.

Over de auteur

Redactie OpinieZ

Via de redactie gepubliceerde artikelen.

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Internationaal2022.12.25OpinieZ-auteurs over de toestand in Nederland en de wereld
• Diversiteit2022.07.13Woke Woensdag – Van Artis Goes Woke tot Alles Wat Wokies Haten
• Economie2022.07.11Verzet tegen ideologische hobby’s elites gaat de hele wereld over
• Politiek Internationaal2022.06.05Dagboek van een Russische soldaat