Bedreigde politici: de bizarre prijs van de vrijheid
Sylvana Simons moet worden beveiligd, omdat er wordt gevreesd voor haar veiligheid. Hiermee komt Simons in een illuster rijtje terecht, waarin ze wordt vergezeld door Geert Wilders en Afshin Ellian. Politici die lijnrecht tegenover elkaar staan hebben zo tenminste een overeenkomst. Hun mening stuit sommigen zo tegen de borst, dat ze overgaan tot het dreigen met geweld.
Wat mij verbaast is dat Wilders en Simons meer dan eens wordt verweten dat ze de noodzaak om beveiligd te worden aan zichzelf te danken hebben. Dat dat een belachelijke aanname is, is nog veel te zwak uitgedrukt. Beide politici zijn namelijk niet verantwoordelijk voor het feit dat er simpele zielen zijn die niet met andermans mening om kunnen gaan. Het is beter om degene die een controversiële mening heeft te beschermen tegen mensen die daar niet mee om kunnen gaan dan andersom.
Verantwoordelijkheid
In het publieke debat wordt steeds meer de nadruk gelegd op de veronderstelde verantwoordelijkheid van publieke figuren om aan zelfcensuur te doen. Om niet tegen het zere been van bepaalde bevolkingsgroepen te schoppen. Maakt niet uit of dat nou witte mannen of Nedermoslims zijn. Dat zou nodig zijn omdat toehoorders blijkbaar niet in staat zijn om zelf na te denken en te relativeren. Dat is de grootste minachting voor de samenleving die ik me kan voorstellen. En bovendien moeten júist politici kunnen zeggen wat ze willen.
Na de verkiezing van Trump werden er in de Verenigde Staten er minderheden aangevallen en bedreigd, maar ook Trump-supporters hadden het soms zwaar te verduren. Velen zijn van mening dat dat aan Trump te wijten is. Met zijn rechtse programma en retoriek zou hij een klimaat gecreëerd hebben waarin dit soort wangedrag gerechtvaardigd is.
Onvermogen
Een redenering te gek voor woorden. Het haalt de autonomie weg bij de daders en daarnaast worden publieke figuren als Wilders, Simons en Trump aangesproken op iets waar ze niet verantwoordelijk voor zijn: het onvermogen van sommige mensen om het op een (redelijk) nette manier met elkaar oneens te zijn. De grens ligt bij geweld en het oproepen daartoe, nergens anders.
Om te illustreren wat ik bedoel een citaat van de beroemde/beruchte rapper Eminem. Eminem werd in de Verenigde Staten ooit beschuldigd van het veroorzaken van een agressieve cultuur. In zijn nummer Sing For The Moment vatte hij in een paar regels samen hoe belachelijk dat is.
They say music can alter moods and talk to you
Well can it load a gun up for you, and cock it too
Well if it can, then the next time you assault a dude
Just tell the judge it was my fault and I’ll get sued
Het bovenstaande geldt ook voor woorden en meningen in het algemeen. Een oplossing? Die is er niet. Deze wrijving is een bijkomstigheid van democratie. Een samenleving waarin iedereen om kan gaan met andermans mening en zich over vermeende beledigingen heen kan zetten is een utopie. Dat perfectie onhaalbaar is, betekent alleen niet dat we er niet naar moeten streven.
Voorlopig zullen we ons dus moeten behelpen door politici met een omstreden boodschap te beveiligen. Deze politici geven hun eigen vrijheid op om maar in vrijheid te kunnen spreken. Een blijkbaar noodzakelijk offer in deze tijden. En dat offer mag erkend worden, ongeacht de inhoudelijke boodschap. Zolang die maar niet oproept tot geweld.
===============================================================
Foto: Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging.jpg by Maurits90 is licensed under CC0 1.0
===============================================================
Over de auteur
Recent gepubliceerd
Politiek Nederland2 februari 2018Open brief aan Eerste Kamer: WEG met de Donorwet!
Politiek Nederland11 oktober 2017Bye bye, raadgevend referendum!
Linkse politiek2 september 2017In Venezuela is de waarheid landverraad
Joden4 mei 2017Dodenherdenking: Less is More