Toch is in Israël co-existentie mogelijk

Het nieuws. Zo ingewikkeld. Vooral als je in Israël woont. Met de afgelopen weken vijf, zes, soms wel zeven aanslagen per dag. Vaak Palestijnse ‘solisten’ die met een granaat, mes of iets anders engs een menigte inlopen en dood en verderf zaaien. De eerlijkheid gebiedt … als reactie erop is er hier en daar een Joodse ‘solist’ die, dan weer uit wraak, ook iets dergelijks onderneemt.

In het zuiden, aan de grens met Gaza, is het geweld wat heviger en worden er, met enige regelmaat, raketten op Israël afgevuurd. Israël reageert dan vrijwel direct met een tegenactie: een bombardement op Gaza. Een niet te stoppen spiraal van geweld, al bijna zeventig jaar. Bij de gemiddelde Israëliër heerst grote verontwaardiging.

De dagelijkse aanslagen halen amper de internationale media, terwijl een bombardement van Israël op Gaza breaking news is. Ik woon in het noorden van Israël, in een Joods dorp dat omringd wordt door Arabische dorpen. Hier is (nog) niets aan de hand. Het is waar ik mijn boodschappen doe, waar ik vrienden heb.
 

“Alle Israëlische Arabieren in het hele land staken morgen

omdat we in vrede met elkaar willen blijven leven”

 
Vanmorgen nog was ik in een Arabisch buurdorp. In een kantoorboekwinkel. De enveloppen die ik nodig had moesten besteld worden. Morgen terugkomen, was geen goed idee. “Staking, alle Israëlische Arabieren in het hele land staken morgen”, vertelde de eigenaar. “Maar we leven hier in vrede met elkaar, waarom moet jullie staken?”, riep ik verbaasd. “Omdat we in vrede met elkaar willen blijven leven, we zijn tegen geweld en dat willen we laten zien”, zei hij. Ik wilde hem wel knuffelen.

Dit mooie voorval schreef ik op een goed bezochte Facebook-pagina. Good news, dat kunnen we deze dagen wel gebruiken, toch? Nou, niet dus. De reacties waren afschuwelijk. Van agressief tot heel, heel erg agressief. Van alles kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. ‘Naïef, niet bij de tijd, niet wakker, lees je geen kranten, ben je gek geworden.’ Uit angst geboren kreten. Ook wel te begrijpen. De hysterie heeft toegeslagen. Bussen pepperspray zijn overal uitverkocht.
 

Het bloed druppelt zo je telefoon in

En dat dan vijf, zes, soms wel zeven keer per dag

 
Nieuws over een aanslag is er bijna eerder dan de aanslag zelf. Via Twitter, Facebook, de televisie … met de meest enge foto’s en filmpjes. Het bloed druppelt zo je telefoon in. En dat dan vijf, zes, soms wel zeven keer per dag. Dan moet je toch wel van goede huize komen, wil je niet gek worden. Willen we dat nieuws wel? Dient het ergens toe?

En … stel de media negeren een aanslag, zouden die gestoorde ‘eenlingen’ dan stoppen? De vraag op zich maakt me angstig. Het is zo ingewikkeld, het nieuws. Een oplossing? Ja, die heb ik. Een groot bombardement, wereldwijd, van artikelen over co-existentie projecten in Israël, de Westbank en Gaza. Want die projecten zijn er, op allerlei niveaus. Cultureel, medisch, educatief, culinair. Tussen Joden, Arabieren, Druzen en Bedoeïenen.

Het barst van die verhalen. Ik heb ze hier liggen. Voor mijn boek in wording: Peace WoMen. Een idee geboren uit frustratie. Want er zijn bij de persdiensten vrijwel geen correspondenten die good news stories opnemen. Dat hoort namelijk niet bij het Midden–Oosten. Het is zo ingewikkeld, het nieuws.