Bill Clinton: wapen in de strijd èn gevaar

In 2012 vond in een afgeladen Time Warner Cable Arena in Charlotte, North Carolina, de Democratic National Convention (DNC) plaats. De DNC is, net als zijn tegenhanger de Republican National Convention (RNC), het eindpunt van de voorverkiezingen van de partij in kwestie.

Deze conventies bieden gelijktijdig het beste en slechtste van de Amerikaanse politiek. Enerzijds zijn ze het hoogtepunt van politieke participatie en kunnen kiezers live via televisie of internet zien hoe hun partij tot zijn uiteindelijke kandidaat komt.

Oude en nieuwe sterren geven lezingen over de toekomst van de partij en de Verenigde Staten en vergroten zo de binding tussen partij en partijleden. Barack Obama bijvoorbeeld zette zichzelf in 2004 als toen nog redelijk onbeduidende staatssenator uit Illinois prominent op de kaart door als keynote speaker een geïnspireerde toespraak te geven.

Anderzijds gaan tijdens een conventie alle remmen los: als er nog geen duidelijke kandidaat is, worden stemmen geronseld, gekocht en geruild, worden carrières verwoest en vechten voor- en tegenstanders elkaar de tent uit. Conventies zijn, kortom, keiharde politiek in optima forma.

Het is daarom geen wonder dat Bill Clinton, die beschikt over het politieke instinct van Lyndon Johnson en het charisma van Ronald Reagan, uitstekend gedijt in een dergelijke arena. In 2012 was er evenwel niet heel veel ruimte om te manoeuvreren. Barack Obama was immers als zittend president de logische kandidaat, zijn nominatie stond vast. Toch zag Clinton nog kans zijn stempel op de DNC te drukken. De dag na de slotdag van de conventie had Obama het gesprek van de dag moeten zijn. In plaats daarvan sprak eenieder over de speech van Clinton.
 

The Big Dog, zoals Clinton door medewerkers wordt genoemd,

is bij zijn geboorte in een toverketel met X-factorsaus gevallen

 
Dat was niet zo vreemd. Clinton, ooit door veterane campagnefotograaf David Hume Kennerly omschreven als the most interesting man in the world en door The Daily Show in 2009 daadwerkelijk uitgeroepen tot most interesting man in the world, deed zijn naam eer aan en betoverde het publiek zoals alleen hij dat kan: met een duizelingwekkende combinatie van feiten, visies, ideeën en retoriek. Na afloop restte niet langer de vraag of Obama de uiteindelijke verkiezingen zou gaan winnen, maar met welke marge.

The Big Dog, zoals Clinton door medewerkers wordt genoemd, is bij zijn geboorte in een toverketel met X-factorsaus gevallen en weet vroeg of laat zelfs de meest hardnekkige scepticus voor zich te winnen. Of, in de woorden van Paul Begala, een van de belangrijkste fundraisers voor de Clintons, “Bill is de meest geliefde persoon op aarde, enkel de paus uitgezonderd”.

Dat maakt Clinton een geweldig wapen in de strijd om het presidentschap, maar ook een gevaar. Hoewel hij als geen ander mensen weet te enthousiasmeren voor zijn eigen doeleinden, is wat mensen bijblijft niet zozeer datgene waar ze zich voor inzetten, maar de persoon waarvoor ze het doen: Bill Clinton.

Wie Clinton ziet speechen begrijpt het. Hij geeft praktisch licht en hij is de meest begaafde spreker van onze tijd, sine pari. In lijn met de verwachtingen wordt Bill naarmate de campagne vordert meer en meer ingezet. Daarom zullen we de komende tijd steeds vaker – nog vaker – over Bill Clinton gaan horen. Hij is simpelweg een te groot talent om aan de kant te laten staan.

Het gevaar moge ook duidelijk zijn: bij The Big Dog steekt ieder andere persoon schraal af. Ook, zelfs, juist, Hillary.