Bert van Marwijk: veel sterkte in kopafhakkersland!

Ik was nogal verbolgen toen “onze” koning een bezoek bracht aan Saoedi-Arabië om de laatste eer te bewijzen aan een koning die zijn onderdanen liet martelen of onthoofden wegens seks buiten het huwelijk. Het werd goedgepraat door minister Koenders met het argument dat het bezoek JUIST ten goede kwam aan het verbeteren van de mensenrechtensituatie in dat land.

Ondanks dat ik geneigd was te geloven dat de olie niet helemaal buiten beschouwing gelaten kon worden, hoopte ik tegen beter weten in dat de minister ons niet een fabel op de mouw aan het spelden was en er daadwerkelijk iets door zou verbeteren. Nu gaat Bert van Marwijk naar Saoedi-Arabië. Als bondscoach. Je kunt me alles wijsmaken, maar niet dat dit ten goede komt aan de mensenrechtensituatie daar.

Dit komt vooral ten goede aan de portemonnee van Bert van Marwijk. En aan de portemonnees van het kleffe clubje dat samen met hem afreist. Dat het “lucratieve aspect een rol speelt” ontkent Bert ook helemaal niet. De sportieve ambitie staat volgens hem echter voorop. Het feit dat hij zijn eigen staf mocht samenstellen speelde ook een grote rol. Ja, het is natuurlijk ook wel prettig dat dat lucratieve aspect binnen de familie blijft.

Maar over de toestand in het land zelf wordt in alle talen gezwegen. Meneer van Marwijk gaat zijn nieuwe team coachen met de grootste oogkleppen op die je je maar kunt voorstellen. Zolang hij enkel van en naar de voetbalarena rijdt in een geblindeerde limousine en zich in zijn riante tijdelijke verblijf afsluit van al het nieuws en alleen afstemt op Netflix is er niets aan de hand. Wat je niet ziet, is er niet.

Gewoon alle principes voor een jaartje overboord.

Of misschien heeft hij die principes nooit gehad.

Bert van Marwijk leek mij altijd een aardige, capabele man. Een man die het niet nodig heeft zijn zakken te vullen in een land waar vaak stokslagen worden uitgedeeld, koppen rollen en extremisme wordt gefinancierd. Ik dacht echt dat hij best goed was in zijn werk en met de reputatie die hij heeft opgebouwd op meerdere plaatsen aan de slag had gekund. Ik dacht dat zo iemand als Bert van Marwijk een keuze had.

Als hij een keuze had, of principes, had hij kunnen gaan werken in een land waar mensen niet worden onthoofd. Of in een land waar mensen die verslag doen van wat er werkelijk gaande is, niet op een dodenlijst komen te staan. Blijkbaar heb ik me vergist. Dan blijven er twee opties open: of hij heeft geen principes of hij heeft geen keuze.

In het eerste geval hoop ik dat hij het regime daar zo fijn vindt dat hij daar blijft en nooit meer terug naar Nederland komt.

In het tweede geval vind ik het heel erg voor hem en zijn familie en kan ik alleen maar zeggen:

Lieve Bert, ik wens jou en je familie veel sterkte en kracht voor het komende jaar dat je gedwongen zult moeten doorbrengen in een land waar mensenrechten niet bestaan. Kop op!