Zorgverzekeraars spelen voor God

Er komt een man bij de dokter…De man heeft een flinke bult onder één van zijn tepels. De knobbel doet pijn. In zijn familie komt kanker voor, hij maakt zich een beetje zorgen. Bovendien ziet het er eigenaardig uit: alsof hij een borstje heeft. Hij wil graag van de bult af.

De huisarts vindt het ook verstandig de knobbel te laten verwijderen en verwijst de man door. Het oordeel van de huisarts wordt door de specialist bevestigd. Deze wil het verwijderde weefsel op kweek laten zetten. Voor de zekerheid. De conclusie dat daarmee de operatie plaats kan vinden blijkt echter te voorbarig.

De man krijgt bericht van zijn zorgverzekeraar: of hij een brief wil schrijven waarin hij uiteenzet waarom hij zélf vindt dat hij geopereerd moet worden. Het stressniveau van de man stijgt. Wat nou als de ontvanger van de brief niet overtuigd is? Wat nou als hij precies het verkeerde zegt? Welke criteria hanteert de verzekering voor een fiat? Kennelijk niet het professionele oordeel van de chirurg.

Het betreft hier geen witz maar een recente, schrijnende casus die niet op zich staat. Want hoe gaan dit soort zaken?

Loket 1 wordt door de huisarts bestierd. Indien hij besluit door te verwijzen is stap twee is het loket van de specialist. Alvorens je daar te melden is het overigens verstandig te checken of de bestuurders in de hemelhoge verzekeringstorens jouw keuze voor een bepaald ziekenhuis wel goedkeuren.

Mochten zij het daarmee oneens zijn, omdat de zorgverzekeraar bijvoorbeeld vond dat het aantal MRI-scans in dat ziekenhuis best wat naar beneden kon en het ziekenhuisbestuur niet wilde capituleren, dan is het zomaar mogelijk dat ze geen deal hebben gesloten. Dan moet je eerst even Googelen naar een ziekenhuis waarmee de zorgverzekeraar wel een prettig potje golf gespeeld heeft.

Vervolgens mag de specialist zeggen of hij vindt dat je geholpen moet worden. In een steeds groter aantal gevallen ben je daarmee echter niet klaar. Want, laten we eerlijk zijn, wat weet zo’n specialist er nou van? Er volgt dus een derde loket.

Achter loket 3 zit God, in de gedaante van de medisch beoordelaar van de zorgverzekeraar.

Er komt een vrouw bij de dokter…Haar vraag betreft een plastisch chirurgische ingreep. Zowel de huisarts als de specialist bevestigen de medische urgentie. De zorgverzekeraar vindt ook hier het oordeel van beide artsen niet toereikend.

Voor een eventueel akkoord dient de vrouw zich eerst uit te kleden voor God. Hij moet haar met eigen ogen keuren. In zijn zorgverzekeringskantoor laat Hij zijn ogen over haar naakte lijf glijden. Hij humt en knikt. Ze kan gaan. Op het vernederende bezoek volgt een negatief besluit: de Zorgverzekeringsgod oordeelde dat hij volstrekt geen last had van haar borsten van bijna tien kilo per stuk.

“Zorgverzekering” is dan ook een zeer misleidend begrip. De zorgverzekeraar waant zich God met zijn luxueuze kantoorpand als kerk. Van de zorgverzekeringspremies, de verplichte kerkelijke giften, worden te weinig operaties en teveel bestuurdersbonussen betaald.

De overheid, volledig op de hoogte van het prediken van deze schijnzekerheid, verplicht ons massaal om ons bij deze nep-religie aan te sluiten.