#Election2016: Heartbreak Hillary

22 augustus 2015 -

Ongeveer twee maanden geleden verscheen op deze site een waardeloos stuk waarin de auteur – die overduidelijk geen verstand heeft – voorspelde dat Hillary Clinton de verkiezingen van 2016 zou gaan winnen. Ter verdediging van deze onfortuinlijke paljas: Donald Trump deed toen nog niet serieus mee, het eerste Republikeinse debat had de onmacht van de overige kandidaten ten aanzien van Trump nog niet blootgelegd, en Joe Biden was nog slechts vicepresident, geen potentiële kandidaat.

Er is niettemin een boude stelling geponeerd en het wordt met de dag meer de vraag of die wel houdbaar zal blijken te zijn.

Dat die vraag zich per dag meer aandient, ligt aan twee zaken. De eerste vertakking heet, simpel gezegd, Donald Trump. Terugkijkend had werkelijk niemand verwacht dat Trump de ster aan het Republikeinse firmament zou worden. Ten eerste was het lange tijd de vraag of hij daadwerkelijk mee zou gaan doen, omdat dat zou betekenen dat hij openheid over zijn vermogen en bezittingen zou moeten geven.

Tweeënnegentig pagina’s aan glorieuze details later blijkt Trump daar volledig toe bereid. Niet alleen dat, maar de lengte van zijn ontboezeming is een terugkerend thema in zijn campagnespeeches geworden. Om zijn onuitstaanbare rijkdom te benadrukken. Iemand die zo rijk is moet wel iets goed doen, immers. Trump heeft zo van wat als een potentieel manco werd gezien, een politiek pluspunt gemaakt. Hulde.

Trump wordt verfoeid door “echte” Republikeinen, maar zijn komst is een godsgeschenk voor hun partij. In het pre-Donald-tijdperk moesten kleurloze figuren als Rand Paul, Jeb Bush en Rick Perry hun uiterste best doen om de aandacht van het electoraat op de Republikeinse partij te vestigen. Dat is nu niet langer een probleem. Trump heeft met een litanie aan sneren, persoonlijke vetes en al dan niet serieus bedoelde krankzinnige uitlatingen de Republikeinse partij weer pontificaal in de kijker geplaatst.

Dat is slecht nieuws voor Clinton en de Democratische partij, want de zo gewilde media-aandacht gaat nu grotendeels naar hun opponenten. Clinton heeft echter nog een ander probleem (de tweede vertakking): niemand lijkt haar nog te vertrouwen. In het eerdergenoemde waardeloze stuk op deze site stelde de auteur – die, nogmaals, geen verstand heeft – dat Clinton de verkiezingen zou gaan winnen, ondanks de problemen rond de e-mails uit haar tijd als minister van Buitenlandse Zaken en ondanks de tragedie van Benghazi. Dat zou uiteindelijk gebeuren, omdat Clinton geen fouten maakt, een koele berekenende politieke machine is en het electoraat vroegere zonden vergeeft wanneer een kandidaat daar een goed toekomstbeeld tegenover stelt.

Nu blijkt dit niet helemaal het geval. Tegenover een journalist van FOX maakte Clinton een slechte grap over al dan niet verdwenen e-mails, het ministerie van Buitenlandse Zaken gaat een paar duizend mails – waarvan kamp Clinton eerder zei dat ze niet meer bestonden – alsnog overhandigen aan de onderzoekscommissie belast met deze kwestie. En waar Clinton beloofde meer een-op-een interviews te geven om haar posities te verduidelijken, blijkt ze dit sinds die uitspraak maar liefst één keer gedaan te hebben.

Deze zaken hebben hun uitwerking op het publiek: volgens een recente poll ziet een ruime meerderheid van de kiezers in Florida en Ohio Clinton als onbetrouwbaar en oneerlijk en in de andere staten is het niet veel beter.

Terwijl Trump ondanks alles blijft stijgen in de peilingen verliest de kiezer zienderogen het vertrouwen in Clinton, grotendeels dankzij haar eigen gepruts. Er valt veel voor of tegen een presidentschap voor Clinton te zeggen, maar vanuit een campagnetechnisch perspectief had het zo niet moeten lopen. Het is bijna te schrijnend om aan te zien. Hillary, you’re breaking my heart.