Er komt een Links Front aan!

Sommige ontwikkelingen in de nationale politieke arena laten zich feilloos voorspellen. Neem nu de recente plannen voor een “Links Front” waar Trouw van 16 mei over bericht. De PvdA maakt sinds haar deelname aan het kabinet Rutte III een gestaag afbraakproces door. Samsoms rol als politiek leider is vrijwel zeker uitgespeeld.

De leiderschapskwestie ligt onbarmhartig op de loer. Het angstzweet klotst de sociaaldemocraten inmiddels danig over de schoenen. Aan de horizon doemen immers de Tweede Kamerverkiezingen op en een toekomst als margepartij is voor de PvdA niet ondenkbaar. Partijleiding en gestaalde partijkaders zien na de desastreus verlopen gemeenteraads-en Provinciale Statenverkiezingen de politieke baantjesmachine nog verder imploderen.

If you can’t beat them, join them zullen PvdA-hotemetoten Spekman, Vliegenthart, Rottenberg en Hilhorst hebben gedacht. En dan doelen ze op de naaste concurrenten van de PvdA op links: de stevig verankerde SP van Emile Roemer en het in de lift zittende GroenLinks van golden boy Jesse Klaver. Partijen die vissen in ongeveer dezelfde kiezersvijver.
De drie zijn het in ieder geval over één ding eens: er moet een linkse politiek komen. En daar beginnen de problemen. Want wat is die linkse politiek? Kopstukken van de drie partijen hebben in Trouw alvast voor de vuist weg enkele uitspraken gedaan.

Linkse politiek is tegen ongelijkheid en voor een aantrekkelijker samenleving. Linkse politiek is tegen een rechts-liberale koers. Linkse politiek is groen, maar ook rood. Linkse politiek vraagt collectieve oplossingen voor collectieve problemen. Linkse politiek is tegen het meritocratisch worden van de samenleving. Linkse politiek is tegen de economisering van de samenleving en voor de menselijke maat.
Allemaal mooie statements zolang men nog niet over de praktische invulling hoeft na te denken.

Het thema van een links blok stond het afgelopen decennium vaker op de agenda. Sinds 2005 praten PvdA, SP en GroenLinks al over onderlinge politieke samenwerking. Steeds zonder concreet resultaat. Herinnert u zich januari 2011 nog? De Brakke Grond in Amsterdam? Wat een gloedvolle aftrap had moeten zijn voor Een Ander Nederland werd een armzalige vertoning van linkse onmacht tegenover het kabinet Rutte I. Een jaar later werd door de drie linkse oppositiepartijen een crisismanifest gepresenteerd, waar ook al gauw niets meer van werd vernomen. Linkse samenwerkingsverbanden hebben de neiging snel weer op te lossen.

Maar nu is er dus een Links Front in wording! Klinkt lekker krijgshaftig: er zal strijd geleverd worden. Het wordt dus oorlog. Er zal zij aan zij gevochten worden voor linkse politiek in linkse solidariteit voor een betere, linkse wereld.

Wat men echter over het hoofd ziet, is dat het echte front zich maar op een plek afspeelt: de stembus. Dan stelt de kiezer zichzelf één vraag: op welke partij breng ik mijn stem uit? Een Links Front staat niet op een stembiljet. Een Links Front kan geen kamerzetels krijgen. Een partij wel. Een linkse partij zal zich dan ook duidelijk moeten profileren tegenover andere linkse partijen. Het partijbelang weegt zwaarder dan een vaag samenwerkingsverband.

Met het naderen van de verkiezingen zullen PvdA, SP en GroenLinks elkaar dus weer als vanouds proberen af te troeven. Uiteindelijk gaat het namelijk gewoon om macht en hoeveel zetels je eigen partij in de Tweede Kamer krijgt. Dan schiet je met een gezamenlijk Links Front weinig op.

Dat wordt dus lachen de komende maanden.

Over de auteur

Asher

Recent gepubliceerd

Archief

• Economie31 december 2020Nederland Coronacratie
• Politiek Nederland1 januari 2020Van de hoofdredacteur: OpinieZ in 2020
• Media23 oktober 2019Kajsa Ollongren: minister van Waarheid en Deugmedia
• EU28 november 2018Het Decreto Salvini: hoe Italië de immigratie beteugelt