De ondraaglijke lichtheid van de welwillende elite

Als ik, met de jaarwisseling in zicht, mijn columns van het afgelopen jaar nog eens nalees, zie ik thema’s en onderwerpen die nog niets aan actualiteit hebben ingeboet. De media, de Antillen, Griekenland, Oost-Europa, de toestroom van migranten. Politici en bestuurders lijken nog steeds verlamd door de problemen: als de spreekwoordelijke konijntjes, hulpeloos verblind door het schijnsel van de koplichten van naderende auto’s in de nacht, op zoek naar werkbare maatregelen.

Ik vrees dat dezelfde thema’s ons ook het komende jaar zullen bezighouden. We lezen weinig of niets meer over de Griekse schulden, maar verdwenen zijn die allerminst en hetzelfde geldt voor de crisis waarin de EU terecht is gekomen. De verdragen van Schengen en Dublin (al leken die ooit in beton gegoten) zijn door de ‘Alleingang’ van Merkel non-existent.

De media, de Antillen, Griekenland, Oost-Europa, de toestroom van migranten

Duitsland eist “Europese solidariteit’ nu wel erg uitbundig gevolg is gegeven aan de open invitatie van de bondskanselier. Maar ja, wat wil je: “Wer nun Mitleid erfindet, hat keinen Verstand” (de Duitse publicist Henryk Broder in Die Welt, 25 augustus). Frankrijk verklaarde zich daar – met het woord – weliswaar solidair mee, maar houdt metterdaad haar grenzen gesloten. Het tentendorp bij Calais, vol met migranten die per se naar Engeland willen (en geen asiel in Frankrijk aanvragen), is een symbool geworden van bestuurlijk onvermogen. Hoezo solidariteit en broederschap? En dus verzint nu elk Europees land zelf een antwoord op de onvoorziene stroom migranten.

Ook welwillend Nederland is nog steeds bevangen door een verwelkomingsethos. Kritische kanttekeningen worden afgedaan als onethisch, onmenselijk of nog erger.

Door voortdurend voldongen feiten te creëren en daarover niet te discussiëren verliest de politieke elite haar geloofwaardigheid, zegt Gabriel van den Brink in een vraaggesprek met Martin Sommer (Volkskrant, 28 november). Oranje, Steenbergen en Geldermalsen vormen een wrange illustratie bij dit betoog.

Waarom zwegen onze zichzelf als deskundig afficherende en activistisch rondtwitterende intellectuelen bij de messcherpe analyses als die van Malika Sorel-Sutter? Voor een serieus debat zijn de media, vooral de TV, onmisbaar. In Nederland laten die het op een beschamende manier afweten, constateert Joost Niemoller.

Ieder begin van een debat wordt in de kiem gesmoord

In talkshows staan amusement en kijkcijfers voorop. Van serieuze uitwisseling van standpunten is daar nauwelijks sprake. Een discussie in een programma als ‘Pauw’ krijgt al snel het karakter van een volksgericht, waar critici en sceptici worden weggehoond door BN’ers wier aanwezigheid alleen maar dient om – zonder enige kennis van zaken – het politiekcorrecte credo uit te dragen. Want ondanks secularisatie is Nederland een domineesland gebleven: de geloofsleer moet worden verkondigd, twijfelaars en critici vermanend toegesproken.

Ieder begin van een debat wordt in de kiem gesmoord door een overdosis aan politieke correctheid, onkunde en naïviteit. Dat het wel degelijk anders kan laat de Duitse TV, overigens vaak ook niet vies van politieke correctheid, zien. We worden dezer dagen overvoerd met verhalen in de media over en portretten van zielige vluchtelingen. Er moet en zal immers een draagvlak worden gecreëerd.

Maar waarom mag je eigenlijk geen twijfel uiten over die omvangrijke toestroom van vooral jonge weldoorvoede (getraumatiseerde?) weerbare mannen, die hun weerloze vrouwen en kinderen in “die hel” (Sanne Wallis de Vries) hebben achtergelaten? Waarom mag je geen vrees uiten voor de cultuur die zij meebrengen? Waarom mag je niet twijfelen aan hun voorspoedige integratie? Alsof die bij de vorige groepen vluchtelingen vlekkeloos verliep. De media scheppen zo zelf het klimaat waarin Geert Wilders kan gedijen.

Over de auteur

Freek van Beetz

Freek van Beetz, studeerde Planologie en Politicologie, was van 2001-2010 adviseur van de MP van de Ned.Antillen. Auteur van Vergeefse Moeite ( roman,2023),Uitzicht op Zee (roman, 2015) en van Het laatste Kabinet (2010) en Het einde van de Antillen (2013).www.freekvanbeetz.nl

Recent gepubliceerd

Archief

• Antisemitisme9 maart 2024Enkele gedachten bij de opening van het Nationaal Holocaustmuseum
• Antisemitisme30 januari 2024Over de obsessieve anti-Israël berichtgeving in de media
• Antisemitisme6 november 2023Huiveringwekkend: antisemitisme is weer volop aanwezig
• Islam/Moslims13 oktober 2023Moreel kompas is afwezig bij verslaggeving over Israël