De Voetbalwet is een wangedrocht

De afgelopen weken kwamen de politieacties rondom voetbalwedstrijden massaal in het nieuws. In hun strijd voor een betere CAO legden politiekorpsen door heel Nederland voetbalwedstrijden plat. De reacties waren divers: supporters kwamen in actie en niet-voetbalminnend Nederland sprak zijn afschuw uit over de mensen die opkwamen voor hun passie.

Waar de publieke opinie opriep tot harder aanpakken van ‘voetbaltuig’, greep de KNVB het moment aan om een hernieuwde poging tot ‘normalisatie’ van het voetbal te doen. Dit in plaats van in de huidige conflictsituatie tussen supportersgroeperingen en wetshandhavers een brug proberen te slaan en tot gezondere onderlinge verhoudingen te komen met een niet meer dan wenselijke situatie met dito kostenvermindering tot gevolg. De massale politie-inzet kost de belastingbetaler namelijk jaarlijks tientallen miljoenen euro’s en staat niet in verhouding tot het maatschappelijk belang.

Voetbal en de openbare orde: sinds jaar en dag vervlochten met elkaar en meer dan eens onderwerp van heftige maatschappelijke discussie. Sensationele berichtgeving in de media, zich niet op de tribunes begevende politici en overheidsinstanties die preken voor eigen parochie. Nee, om nou te zeggen dat de publieke opinie gevoed wordt door objectieve berichtgeving… De door het parlement gejaagde Voetbalwet wordt inmiddels door lokale autoriteiten ingezet als algemene wetshandhaving. Daarmee schiet de wet haar doel voorbij.

Ondanks een al ingezette forse daling in geweldsincidenten en een toenemend gevoel van veiligheid onder bezoekers van voetbalwedstrijden, meent de politiek dat nog hardere maatregelen noodzakelijk zijn. Relatief onschuldige incidenten als wildplassen worden in de auditrapporten over voetbal en veiligheid in dezelfde categorie geschaard als geweldsdelicten. Dit alleen om een krachtig imago van de Voetbalwet te promoten. De kloof tussen parlement en (wedstrijdbezoekende) burger kan nauwelijks groter zijn.

Heel eenvoudig kunnen op basis van de Voetbalwet zware straffen worden opgelegd aan voetbalsupporters. Onder het bizarre credo ben je erbij, dan hoor je erbij kan Jan-en-alleman voor lichte vergrijpen straffen krijgen die even zwaar zijn als straffen voor daden gepleegd door de zware hoolie’s. Privacy-aspecten worden gewoon door het toilet gespoeld. Het afluisteren van supporters neemt inmiddels misselijkmakende proporties aan. Tot aan supportersverenigingen toe luistert de politie Nederlandse burgers af zonder enige vorm van toezicht van een gedegen controleorgaan. Ook rechtse politici, bang om slap over te komen, zullen nooit en te nimmer voor de rechten van voetbalsupporters opkomen. En de gang naar de rechter kost zoveel geld, dat beschuldigden dat niet gauw zullen doen.

Harde straffen voor geweldsplegers zijn een absolute must, maar de redelijkheid is compleet zoek. Een gebed zonder einde. Door gebrek aan realiteitszin bij politici en door hun angst voor de publieke opinie zijn voetbalsupporters verworden tot de paria’s van de samenleving. Paria’s, wier gezichten op televisie verschijnen, of ze nu schuldig of onschuldig zijn. Mensen die kennelijk minder privacy genieten dan zedendelinquenten. De Voetbalwet is een gedrocht.