Wie barmhartig is voor wolven doet onrecht aan de schapen

Titelfoto: Gerechtsgebouw Rotterdam by Wouter Engler is licensed under CC BY-SA 4.0

Een bericht op RTV Rijnmond (12 april jl.): “Justitie heeft 21 jaar cel plus tbs geëist voor een gewelddadige verkrachting en gijzeling in Rotterdam. In maart van het vorig jaar werd een vrouw in haar eigen woning in de Provenierswijk opgesloten en verkracht. Daarbij gebruikte de dader een mes (…)
De man mishandelde haar, onder meer door de keel dicht te knijpen. Ook dreigde hij haar dood te maken. Gedurende de nacht is zij meerdere keren verkracht. De dader ontsnapte, toen de vrouw erin slaagde noodberichten te sturen naar familie en bekenden (…)
De 33-jarige Arthur C. heeft vanaf zijn 19e bijna onafgebroken vastgezeten voor geweldsdelicten. Steeds als hij enkele dagen vrij was, pleegde hij een nieuw misdrijf. Zo was hij op 28 februari 2017 vrijgelaten door het hof en probeerde hij acht uur later een vrouw te beroven in Rotterdam, ook bij haar eigen woning. Twee dagen daarna vond de brute verkrachting en gijzeling in de Provenierswijk plaats (…)
De vrijlating op 28 februari is opmerkelijk, omdat de man in december 2016 zijn enkelband had doorgeknipt, kort na een eerdere vrijlating. De man heeft geweigerd mee te werken aan onderzoek in het Pieter Baan Centrum in Utrecht, maar volgens justitie is duidelijk dat hij een geestelijke stoornis heeft”.

Je zal maar een vrouw zijn die op enig moment in een nachtmerrie terecht is gekomen waarbij je beestachtig verkracht werd door een veroordeelde uiterst gewelddadige crimineel. In je eigen huis, de hele nacht, onder bedreiging van een mes.

Geschoffeerd

Je zal maar een vrouw zijn die de dood in de ogen heeft gekeken en het heeft overleefd, om vervolgens in een rechtbank terecht komen waar je met naam en toenaam door de voorzitter genoemd worden, ondanks het uitdrukkelijke verzoek van je advocaat om dat niet te doen. Je aanwezigheid zal door de rechtbank maar niet eens gehonoreerd worden, terwijl dat wel te doen gebruikelijk is. Je zal maar in de rechtbank je verhaal willen doen en beperkt worden in je spreekrecht. Je zal als vrouw en slachtoffer maar opnieuw vernederd worden terwijl je verkrachter vrolijk vertelt dat er van dwang geen sprake was. Je zal de pijn, de angst en de woede nog maar voelen en zo door de rechtbank geschoffeerd worden.

Enkelband

Er gaan veel dingen mis in deze zaak die helaas maar al te echt is. Er wordt een gewelddadige crimineel losgelaten op de samenleving; omdat hij zijn straf heeft uitgezeten of gerehabiliteerd is? Nee. Omdat er bewuste keuzes zijn gemaakt om gewelddadige criminelen met een enkelbandje op de samenleving los te laten. Omdat dit efficiënter, lees: goedkoper is. We laten bewezen overvallers, verkrachters en jihadisten, los in de samenleving met een enkelband. Zonder tralies en zonder bewakers en zijn dan verbaasd en verontwaardigd als het misloopt.

Het idee van enkelband is inderdaad efficiënt en misschien handig voor kleine criminelen zoals kruimeldieven, maar niet voor zware misdadigers die aantoonbaar in staat zijn tot excessief geweld. De verkrachter in deze zaak was een Antilliaanse zware crimineel met een waslijst aan eerdere veroordelingen. Die eerder al veroordeeld was voor o.a. verkrachting en gewelddadige overvallen. Die destijds direct na zijn vrijlating zijn enkelband doorknipte en weer in de fout ging. Wereldvreemd en schokkend dat men dan desondanks toch weer voor een enkelband kiest. Die in de praktijk niet eens werd omgedaan omdat de reclassering niet op de hoogte was van de invrijheidsstelling.

Wrang

In dit geval en andere gevallen moet je dus constateren dat de verkrachting voorkomen was als deze dader “gewoon” achter slot en grendel was gezet. Zoals dat hoort bij gewelddadige criminelen in een beschaafde samenleving!

Dat wetende is het een extra wrang gegeven dat het slachtoffer in de rechtszaal niet met de gebruikelijke egards door de rechter wordt ontvangen, op zijn minst in haar aanwezigheid wordt gekend. Terwijl je als slachtoffer het lef hebt om de dader in de ogen aan te komen kijken en tot verantwoording te dwingen en daarbij genoodzaakt bent om alle gruwelijke details opnieuw te beleven. Als je dat kan, dan verdien je respect. Zoals een advocaat zei. Dan verdien je als burger van Rotterdam een behoorlijke behandeling door de voorzitter.

Achting

Ik wil langs deze weg de Rechtspraak oproepen om eenduidig en langs dezelfde lat om te gaan met slachtoffers in de zaal. Waar men doorgaans voor daders alle registers aan achting opentrekt, zou een slachtoffer minimaal op eenzelfde behandeling mogen rekenen Er zou geen verschil in behandeling mogelijk moeten zijn bij verschillende zaken.

En het zou al helemaal niet mogelijk mogen zijn dat slachtoffers opnieuw geslachtofferd worden in de rechtszaal.

Over de auteur

Tanya Hoogwerf

Gemeenteraadslid Leefbaar Rotterdam. Ondernemer.
Columns op persoonlijke titel.

Recent gepubliceerd

Archief

• Economie5 november 2020Links Rotterdam hakt in op koloniaal verleden
• Islam/Moslims27 oktober 2020Ook Nederland moet de Moslimbroederschap aanpakken
• Diversiteit20 mei 2020De Divibokaal: Racism of Lower Expectations
• Islam/Moslims21 februari 2020Onderzoek buitenlandse financiering moskeeën is vooral tijdverlies