Mei 1968 – mei 2018: er broeit een contrarevolutie
Benno Barnard wijst op verziekte gelijkheidsideologie
Titelfoto: Benno Barnard by Stramaturino is licensed under CC BY-SA 3.0
De dichter Benno Barnard drukte het onlangs kernachtig uit in een rede over mei 1968 :“Het probleem van mei ’68 is niet mei ’68, maar wel dat mei ’68 nu al vijftig jaar duurt”. De linkse mars door de instituties is nog steeds bepalend voor ons wel en wee. Maar onder de oppervlakte broeit er iets. Zie de komeetachtige opkomst van de conservatieve romanticus Thierry Baudet of de grote belangstelling voor het evenement van de Nederlandse Leeuw. Is het tijd voor een contrarevolutie?
Ik kijk er ongeveer zo tegenaan als Benno Barnard, al ben ik iets jonger en behoor niet tot de protestgeneratie (babyboomers) maar tot de generatie die pal daarna kwam: de Verloren Generatie, ook wel de Generatie Nix genoemd. Geboren in 1959, groeide ik op in de woelige jaren zestig en zeventig. Ik maakte als kind de Beatlemania mee, als puber de gouden jaren van Ajax en de flower power periode. We genoten van ongekende vrijheid en rebelleerden er lustig op los.
Mars door de instituties
Dat er ondertussen een lange linkse mars plaatsvond in de instituties en in de media, was iets waar ik mij in die woelige jaren zestig en zeventig niet zo mee bezig hield. Ook niet met de consequenties die dit later zou hebben: het onderuit halen van de natiestaat, een afkeer van de eigen cultuur en geschiedenis, een weerloze houding tegenover ongewenste massa-immigratie en zelfislamisering door bestuurders. Benno Barnard beschrijft prachtig in zijn rede hoe het neomarxisme ons in zijn greep kreeg via identiteitspolitiek, Israël-haat en allerlei vormen van maakbaarheids- en gelijkheidsideologie.
Al het verworvene wordt nu langzaam overwoekerd
door een neomarxistisch struikgewas.
De revolte van mei ’68 bracht ons toch ook goede zaken. Barnard: “Er is een grotere vrijheid van debat; de hiërarchische verhoudingen zijn minder vanzelfsprekend; meer kinderen krijgen toegang tot hoger onderwijs; er is een grotere afkeer van racisme; homoseksualiteit is voor de meeste mensen geen probleem meer”. Al het verworvene wordt nu langzaam overwoekerd door een neomarxistisch struikgewas.
Op zoek naar romantiek
Mei 1968 is binnenkort vijftig jaar geleden. De media zullen ons ongetwijfeld tot vervelens toe lastig vallen met de bekende flashbacks. De avonturen van Daniel Cohn-Bendit c.s. in Frankrijk en van Rudi Dutschke en de zijnen in Duitsland. Ik kijk liever vooruit. Want er staat in Nederland een nieuwe generatie op, die maling heeft aan de mei 1968-cultuur. Thierry Baudet is hun held. Zij verlangen naar een zelfstandige natiestaat, naar negentiende-eeuwse romantiek en naar eeuwige trouw in de liefde.
Zelf sta ik enigszins ambivalent tegenover de conservatieve grassroots-beweging die nu opdoemt. Ik dweep niet met Jordan Peterson. Ik ben misschien te relativerend ingesteld voor 19e eeuwse romantische idealen in de politiek. Ik wil de uitwassen van de EU eruit halen, maar zie weinig heil in een eenzijdige Nexit of Brexit. Ben ik dan toch te veel een kind van de jaren zestig en zeventig, gericht op het behouden van het goede uit dat progressieve verleden? Dat is natuurlijk niet de gepaste houding voor een koelbloedige contrarevolutionair in Thierry’s renaissancevloot.
Dialectiek
De geschiedenis verloopt via een dialectisch schema. Als we Daniel Cohn-Bendit en Rudi Dutschke zien als these, dan is Thierry Baudet de antithese. Ik geloof er niet zo in dat Forum voor Democratie erin zal slagen om Nederland de EU en de Eurozone te doen verlaten. Daarvoor zijn we al te ver, zijn de financiële systemen te verweven geraakt. Je komt niet meer uit de EU zonder een economische crisis te riskeren. Daar zit de burger niet op te wachten. Geen volk ter wereld stemt zichzelf vrijwillig een recessie in.
Toch is de Nexit-ideologie noodzakelijk verbonden met Thierry Baudet, als een contrapunt dat hij nodig heeft om zich af te zetten tegen de huidige bestuurselite. Zijn verzet tegen de EU is authentiek, net zoals Wilders’ afkeer van de islam authentiek is. Zonder authenticiteit kan een politicus niet schitteren; dan krijg je een slap aftreksel.
De bakfietsjongens en -meisjes van GroenLinks, die achter Jesse aanlopen en daarmee in feite achter de idealen van mei 1968
Strijd Thierry-Jesse
De diepere betekenis van Thierry Baudet en Forum voor Democratie is volgens mij meer cultureel van aard. Ook al blijft Nederland lid van de EU en betalen we over een paar jaar nog steeds met euro’s: er staat een nieuwe generatie op, die niets moet hebben van linkse zelfislamisering, massa-immigratie en oikofobie. Zij willen de christelijke cultuur van het Avondland in ere herstellen. De tegenhangers in hun eigen generatie zijn de bakfietsjongens en -meisjes van GroenLinks, die achter Jesse aanlopen en daarmee in feite achter de idealen van mei 1968, in verjongde vorm en voorzien van een vernisje uitgekiende marketing door het team van Jesse ‘Trudeau’ Klaver.
Contrarevolutie
Of de contrarevolutie van Thierry Baudet c.s. zal slagen hangt ook af van de verhoudingen onder de komende generatie, de millennials. Wie heeft de meeste aanhangers, Thierry of Jesse? Als Thierry Baudet en ook Geert Wilders (team up zou ik zeggen) genoeg aanhang verwerven onder de komende generaties, dan kunnen die op hun beurt aan een lange mars door de instituties beginnen, die nu gedomineerd worden door links maakbaarheidsgeloof en oikofobie.
Ik volg het met interesse, maar constateer ook – soms met enige spijt – dat ik zelf te oud ben en misschien ook te veel gevormd door de vorige maatschappelijke revolutie, om voor de volle 100% deelgenoot te zijn in deze contrarevolutie. Mijn rol is meer die van kritische observant, dunkt me.
Over de auteur
- Amsterdammer in Rotterdam, blogger, schrijver van e-books, voetbalvader, Volvo 940 rijder, in het dagelijks leven Recruitment / Human Resources Consultant.
De schrijver van dit stuk wil ‘de uitwassen van de EU eruit halen’. In mijn ogen is dit een goed bedoelde, maar nogal naïeve gedachte. Waar ga je beginnen, waar denk je te eindigen en hoe denk je daarvoor de handen op elkaar te krijgen bij 28 landen, waarvan de meeste de EU vooral zien als een wandelende portemonnee van de ander en een dagelijkse bestuur dat vooral bezig is met de versterking van de eigen positie.
De Brusselse organisatie heeft altijd het, niet hardop uitgesproken, doel gehad om een centraal geleide Europese staat op te richten. Een 4e Rijk zeg maar, doorgevoerd op een stiekeme en sluipende wijze, in achterkamertjes, in onderonsjes met gelijkgestemden en stapje voor stapje om de burgers, niet te ‘verontrusten’.
Na het doordrukken van de Europese grondwet is het toewerken naar deze Europese ‘heilstaat’ in een grotere versnelling gekomen, waarbij de onbeschaamdheid van de doelstellingen in volle ‘glorie’ voor iedereen zichtbaar werden.
Het scheppen en continueren van de (vluchtelingen)crises en chaos, het ruzie zoeken met de Russen, de vlucht naar voren op talloze andere (financiële) beleidsterreinen; het is allemaal mogelijk geworden, nu de ongekozen parvenu’s zichzelf de bevoegdheden hadden toegekend om dat te doen, zonder daarop door de kiezer afgerekend te kunnen worden.
Een kenmerk van een bureaucratie is dat die zichzelf niet opheft, zonder actie van buitenaf.
Ook het minder ingrijpende ‘hervormen’, ‘omvormen’ of ‘een pas op de plaats maken’, zit er m.i. niet in. In de EU blijft het bij al dan niet bewust opportunistisch doormodderen. Dit gaat ook op voor het Nederland van Rutte, Buma of één van die andere ‘zieners’ vanuit provinciehoofdstad Den Haag. Die krijgen hun bevelen immers direct uit die centrale bunker. Een ‘Nexit’ zie ik dan ook niet gebeuren en wellicht is dat ook niet meer nodig. De EU zal m.i. in haar huidige vorm, vroeg of laat, onder haar eigen gewicht bezwijken. Een kleine onbetekenende gebeurtenis zal daarvoor al de aanleiding kunnen worden. Zoiets als in 1989 in Oost Europa is gebeurd.
In de herwonnen vrijheid en zelfbeschikking, zal eindelijk weer verse zuurstof en energie ontstaan. Dat is het moment waarop de Europeanen de schouders er weer onder zullen zetten en tot een geheel nieuw samenwerkingsverband zullen komen, zonder de huidige verstikking.
Tot dat moment is het de stagnatie en de vervreemding wat de klok slaat, zowel in Nederland als in de andere deelstaten van de EU. De machtsgeile hippie generatie en hun ‘verbindende’ opvolgers zijn geëvolueerd tot een rechtstreekste bedreiging voor dit continent en haar bewoners.
Onlangs was VVD-Gemeenteraadslid en filosoof Sid Lukkassen (1987) te gast bij Paul Witteman (1946, Vara) in Buitenhof. Sid had het over de gevaarlijke invloed van SJW-ers, Neo-Marxisten en Postmodernisten in de huidige tijd. Witteman beweerde doodleuk nog nooit van dit Neo-marxisme te hebben gehoord, terwijl de complete media, universiteiten en de politiek ervan zijn doorspekt. Voorbeelden genoeg maar Witteman kwam niet verder dan Baudet = Mussolini Stuitend.. Een babyboomer die zogenaamd niets van de Bezetting van het Maagdenhuis weet. Nepnieuws.
“Ik wil de uitwassen van de EU eruit halen”..
Keep on dreaming zou ik zeggen, de EU (Brussel) een bij uitstek ondemocratisch monster gaat dat nooit toestaan.
Slikken, stikken of vechten (verlaten en handelsovereenkomsten sluiten en soeverein blijven) is de enige optie die verraderlijke politici de Europese bevolking hebben overgelaten.
Ik gebruik al tientallen jaren een bakfiets, maar heb nog nooit in me leven “links” gestemd.
Het wachten is nu, wanneer ik in elkaar wordt geslagen, door die onzinnige bakfiets verhalen van dergelijke auteurs!
En gelukkig zie ik tegenwoordig veel moeders met een bakfiets. Dat is leuk, want ik heb ook me kinderen met een bakfiets verplaatst. Voor niet al te lange afstanden, is dat leuker voor kinderen dan een auto, want je kan overal parkeren om een speeltuintje uit te proberen. De man gaat naar zijn werk met de auto, de moeder is dan aangewezen op een fiets. Een kind kan dan tegen de rug van de moeder aankijken achterop, of zich luxe laten verplaatsen als een prins of prinses in een bakfiets. Voor die moeders hartstikke handig, want ze kunnen ook nog hun boodschappen kwijt in zo’n fiets, als de man de auto mee heeft voor het werk.
Bakfietsen zijn bovendien tamelijk Nederlands.
Hebben helemaal niets met GroenLinks te maken, integendeel, Paul Rosenmuller reed in een peperdure Jaguar en vertelde op TV dat ie met de trein ging.
De pooierbakken van GroenLinks lijkt me toepasselijker!
Je hoeft niet noodzakelijkerwijs zo oud te zijn om toch liever niet voor de volle 100% deelgenoot te zijn van een contrarevolutie, ofwel van een revolutie. Voor de volle 100% is immers wel een beetje veel. Wijsheid en daarmee verbonden gematigdheid, distantie, voorzichtigheid enz. komt niet altijd met de jaren, integendeel, we zien juist veel oud volk vastgeroest in de dwaasheden van hun jeugd. Ook ontwikkelen ouderen wel eens nieuwe dwaasheden, of worden ze dwazer dan ze al waren, zie het voorbeeld van Palestijnenvriend Van Agt. Aan de andere kant sluit jeugd wijsheid niet uit.
“De revolte van mei ’68 bracht ons toch ook goede zaken. Barnard: “Er is een grotere vrijheid van debat; de hiërarchische verhoudingen zijn minder vanzelfsprekend; meer kinderen krijgen toegang tot hoger onderwijs; er is een grotere afkeer van racisme; homoseksualiteit is voor de meeste mensen geen probleem meer”.”
Denkt u (en denkt Barnard) nu echt dat daar de gekte van 1968 voor nodig was? Hoogst waarschijnlijk waren deze dingen ook gebeurd zonder dat. De voortekenen daarvan waren immers al duidelijk te zien in het begin van de jaren zestig.
Zoals zo vaak ‘kaapt’ de revolutie het resultaat van door anderen op waardige wijze bevochten verbeteringen.En vernietigt en passant een aantal waarden die de moeite waard waren geweest om te behouden.
Zet de uitwassen van Brussel EU en de grote leiders van de lidstaten voor Neurenberg 2.0, zorg dat deze bende veroordeelt worden met lange straffen en als voorbeeld hoe je de Europese burgers niet moet behandelen als slaven en onderdrukten en ontnemen van bijna alle rechten.
Dan pas kan Europa weer Europa zijn.