Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (3)

Titelfoto: Hillary Clinton op Democratische conventie 2016 – screenshot PBS Newshour

Op 22 juli 2016 bracht WikiLeaks de grootste cache van DNC-e-mails uit. Het plan achter de hack werd nu duidelijk: het saboteren van de Democratische Nationale Conventie, die op 25 juli in Philadelphia werd geopend. Terwijl Clinton een feest van Democratische eenheid organiseerde, werkte hacker Guccifer 2.0 aan het overspoelen van de conventie met woedende opstandige aanhangers van Bernie Sanders.

Deze keer slaagde Clinton erin te voorkomen dat de protesten de conventie zouden verpesten. Maar ze beschadigden haar pogingen tot machtsvertoon – en ze gaven Trump ook een nieuwe kans om zijn “Crooked Hillary” -thema uit te dragen. Hij was overduidelijk blij met de woede van de Sanders-volgers. “Een analyse toonde aan dat Bernie Sanders de Democratische nominatie zou hebben gewonnen als er geen Super Delegates waren geweest“, twitterde Trump aan de vooravond van de conventie.

Foto: DNC 2016 by Youth Radio is licensed under CC BY-NC-SA 2.0

Russische hackers

De verklaring trof Clinton als een ijzeren staaf op haar knieschijf. De gedachte dat een kwaadwillende buitenlandse kracht Trump hielp een klap uit te delen, maakte de pijn alleen maar groter. De meeste waarnemers namen aan dat door de staat gesteunde Russische hackers achter Guccifer 2.0 stonden (een veronderstelling die met de tijd sterker is geworden). Als Trump onnozel was over het gebruik maken van zulke mensen, kon hij dat goed verbergen. “Ik zal je dit vertellen, Rusland. Als je luistert, hoop ik dat je de 30.000 e-mails kunt vinden die ontbreken”, zei hij op 27 juli, als verwijzing naar de emails van Hillary Clinton die de FBI nooit heeft kunnen vinden tijdens het onderzoek van haar privéserver.

Bromance

In de ogen van zijn aanhangers was Trump’s oproep aan Poetin onbeduidend, een minachtend gebaar – en een steek naar Clinton. In de haast om haar e-mails voor de FBI te verbergen, zo impliceerde Trump, had ze ze op een presenteerblaadje aan Poetin aangeboden. Maar zijn gevoel voor humor was niet besteed aan Clinton en haar team. Voor hen was de oproep aan Poetin kwaadaardig. “Ik denk dat het gewoon onacceptabel is”, zei Clinton-loyalist en voormalig CIA-directeur Leon Panetta. Om Trump voor de kiezers in verlegenheid te brengen, veranderde de campagne zijn retoriek onmiskenbaar.

In juni had Clinton de houding van Trump tegenover Poetin als irrationeel afgeschilderd. Nu zouden de twee een partnerschap vormen ​​- een “bromance“, zoals John Podesta, de campagneleider van Clinton, het beschreef. “Dit moet de eerste keer zijn dat een belangrijke presidentskandidaat actief een buitenlandse macht heeft aangemoedigd om zijn politieke tegenstander te laten bespioneren”, zei senior Clinton-beleidsmedewerker Jake Sullivan. “Dit is van een kwestie van nieuwsgierigheid en een kwestie van politiek naar een kwestie van nationale veiligheid.”

Vragen

Foto: Hillary Clinton by Neverbutterfly is licensed under CC BY 2.0

In verlegenheid brengen was allemaal goed en wel, maar het sloeg alleen aan bij toegewijde kiezers. Het winnen van de verkiezingen vereiste het overtuigen van onafhankelijken dat Trump meer dan onbedoeld voordeel had van de DNC-hack; hij moest een medeplichtige zijn. Clinton’s campagne plaatste dan ook vijf vragen op haar website:

1. Wat zit achter Trump’s fascinatie voor Vladimir Poetin?

2. Waarom omringt Trump zich met adviseurs met banden met het Kremlin?

3. Waarom lezen de ideeën over  het buitenlands beleid van Trump als een verlanglijstje van Poetin?

4. Wijzen de geheime belastingaangiften van Trump op banden met Russische oligarchen?

5. Waarom moedigt Trump Rusland aan zich in onze verkiezingen te mengen?

Elke vraag werd gevolgd door een kort antwoord, wat leidde tot de onvermijdelijke conclusie dat Trump actief samenspande met Poetin.

Samenspanningstheorie

En zo werd de samenspanningstheorie geboren. De website beschreef de details van de samenzwering niet, maar het campagnewereldje liet niets aan de verbeelding over. Christopher Steele had Russische “bronnen” ontdekt die een levendig beeld van het complot schetsten. Poetin had besloten de compromitterende video’s van Trump niet vrij te geven. De marionet-kandidaat bewees gewoon te waardevol te zijn voor Rusland. In feite was er een volledige alliantie ontstaan ​​tussen Poetin en Trump. Gebaseerd op hun “wederzijdse belang bij het verslaan van. . . Hillary Clinton, ” sloten ze een fantastisch akkoord: Poetin zou helpen bij het kiezen van Trump, die een terughoudend Amerikaans beleid zou voeren ten aanzien van Oekraïne en de NAVO-defensie.

Het netwerk van de superspion was opmerkelijk. Zijn Russische bronnen bevonden zich net zo dicht bij Trump als bij Putin. “Een etnische Russische naaste medewerker” van Trump “gaf toe dat er een goed ontwikkeld samenspanning was” tussen hem en de Russen. Een andere bron onthulde meer: ​​de DNC-hack werd uitgevoerd “met de volledige kennis en ondersteuning van Trump en senior leden van zijn campagneteam.” Daar was het: het bewijs dat de Clinton-campagne nodig had. De grote misdaad tegen Hillary Clinton was een gezamenlijke Russisch-Amerikaanse operatie, en Trump was er vanaf het begin mee bezig.

Steele’s verbazingwekkende ontdekkingen gingen nog verder. Maar laten we, voordat we meer onthullen, even pauzeren en nadenken over het doel van zijn rapporten. Hoe, precies, werden ze gebruikt door zijn directe werkgever, Fusion GPS?

Het Superduo

Foto: Glenn Simpson – screenshot FOX News

Volgens Glenn Simpson is zijn bedrijf, Fusion GPS, een onderzoeksorganisatie. “Wat we doen, is mensen voorzien van feitelijke informatie”, vertelde hij in juli 2017 aan het Senate Judiciary Committee. “Onze specialiteit is informatie over openbare registers.” Simpson’s echte specialiteit is in werkelijkheid geen onderzoek, maar overtuigen – meer bepaald het overtuigen van verslaggevers. Hij heeft een talent om journalisten te overtuigen bepaalde verhalen te publiceren, waar of niet, die zijn klanten ten goede komen. Kortom, hij is een PR man.

Ingeblikte artikelen

Maar Simpson is geen gewone PR-man; hij is een super persvoorlichter. In het eerste decennium van deze eeuw was hij begin veertig en werkte hij als onderzoeksjournalist voor de Wall Street Journal. Hij bereikte het hoogtepunt van zijn professie op het moment dat internet de geschreven media aan het inhalen was. Simpson had echter een veelgevraagd talent. “Ik noem het journalistiek te huur,” zei hij op een openbaar forum in augustus 2017. De journalistiek die we ooit kenden is misschien dood, maar welvarende klanten moesten nog steeds verhalen in de pers zien te krijgen. En ze moesten voorkomen dat andere verhalen gepubliceerd werden. Simpson kende bijna elk lid van het journalistencorps in Washington persoonlijk en hij begreep de beperkingen waaronder ze werkten – wat er nodig was om een ​​verhaal langs een hoofdredacteur te krijgen. Hij leverde ingeblikte artikelen. Zij kregen een scoop; hij kreeg gelukkige klanten.

Bij het verzamelen van verhalen over de samenspanning tussen Trump en Poetin, ontdekte Simpson uiteindelijk het grote voordeel om Christopher Steele direct contact met verslaggevers te laten hebben. In september en oktober zou hij de spion van Londen naar de Verenigde Staten laten vliegen, zodat ze samen als grote nieuwsmedia als een team konden informeren. Eerder, in juli en augustus, genoot Simpson niet het voordeel van de fysieke aanwezigheid van Steele. Maar hij stond niet met lege handen. Hij had nog steeds de rapporten van de super spion – James Bond in een koffer.

Het “dossier”

Oplichters voeden de hebzucht van hun slachtoffers door hen een glimp van koffers met geld te laten zien. Simpson gaf zijn slachtoffers het gevoel dat hij op dezelfde manier was uitgerust – maar met waardevolle informatie, niet met geld. “In september 2016 ontmoetten Steele en ik elkaar in Washington en bespraken de informatie die nu bekend staat als het ‘dossier’” schreef Jonathan Winer in de Washington Post. Als voormalig Amerikaans plaatsvervangend assistent-minister van Buitenlandse Zaken, gaf Winer toe de informatie van Steele aan zijn superieuren door te geven. “Ik mocht een kopie van deze rapporten bekijken, maar niet bewaren, zodat ik in staat werd gesteld het ministerie van Buitenlandse Zaken te waarschuwen,” legde hij uit. Simpson, zo concluderen we, liet journalisten een glimp opvangen van de ‘ruwe informatie’ van de superspion. Daarna nam hij snel het document weer terug – omdat dat vanzelfsprekend gewoon te gevoelig was om rond te laten slingeren.

Desinformatie

Foto: The Capitol Building by BKL Art is licensed under CC BY-NC 2.0

Omdat journalisten vreesden dat de verbazingwekkende berichten van Steele (zoals bijvoorbeeld die over de Golden Shower) Russische desinformatie bevatten, had Simpson een goed geoefende babbel klaar om hen gerust te stellen. In november 2017 deelde hij die per ongeluk voor de House Intelligence Committee. Steele, legde Simpson uit, had een “standaardpresentatie” voor journalisten om uit te leggen hoe hij voorkwam dat hij ten prooi zou vallen aan de duivelse Russen. Glijdend in de eerste persoon enkelvoud ratelde hij de uitspraken van Steele af:

“Ik was in de laatste jaren van mijn carrière de toonaangevende Rusland-deskundige in Ml6. En ik was eerder gestationeerd in Moskou. En ik spreek Russisch. En ik heb mijn hele leven Russische inlichtingen / contraspionagezaken gedaan. En het centrale probleem als je een Russische spionagedeskundige bent, is desinformatie en dat hebben de Russen. . . een lange geschiedenis en een geavanceerd vermogen tot desinformatie. En dus . . . voordat we verder gaan, wil ik alleen dat je dat weet. . . dit is . . . het fundamentele probleem met mijn beroep. En er moet van worden uitgegaan dat bij elke vorm van inlichtingenverzameling. . . er van wat desinformatie sprake zal zijn. En ik ben getraind om dat op te sporen en eruit te filteren, maar. . . je zou dat moeten begrijpen. . . Niemand is perfect.”

Indrukwekkendheid

Vervolgens schakelde Simpson schakelde over naar de eerste persoon meervoud. Misschien, nu journalisten hierover werden geïnformeerd, was dit wel het moment waarop hij in zijn eigen woorden als leider van het getalenteerde en ervaren team van Fusion GPS moest spreken:

“En dus hebben we in essentie alles eruit gefilterd waarvan we denken dat het desinformatie is, en we zullen dat hier niet aan u laten zien. We zullen zaken aan u laten zien waarvan wij denken dat ze uit geloofwaardige bronnen komen, maar we kunnen u dat niet garanderen. . . dat dit allemaal waar is”.

Simpson baseerde de geloofwaardigheid van het dossier op slechts één ding: Steele’s enorme indrukwekkendheid. In zijn eentje zou Simpson alleen maar een sappige roddel hebben gebracht, maar in combinatie met Steele was hij ‘geloofwaardige informatie’ aan het leveren. Samen vormden ze een superduo.

Niet controleerbaar

Foto: David Remnick – screenshot Big Think

Het doel van het dossier zou in de loop van de tijd veranderen. In juli en augustus was het doel niet om de rapporten van Steele rechtstreeks in de pers te krijgen. Niemand wist beter dan Simpson, een zeer ervaren verslaggever, dat de beweringen van Steele niet controleerbaar en dus niet gedrukt konden worden. Het beste dat hij kon bereiken, was een artikel dat de belangrijkste veronderstellingen van het samenzweringsscenario uitvergrootte – een artikel als ‘Trump and Poetin: A Love Story’, dat David Remnick, de redacteur van The New Yorker, begin augustus schreef en publiceerde. “Poetin ziet in Trump een grote kans” legde Remnick uit. “Hij ziet in Trump zwakte en onwetendheid, een verwarde geest. Hij heeft alle hoop om van hem gebruik te kunnen maken”.

Remnick ging niet zo ver te beweren dat Poetin Trump chanteerde, maar zijn weergave van hun betrekkingen paste in het algemeen bij het verhaal dat voortkwam uit de rapporten van Steele. Remnick nam bijvoorbeeld de moeite om lezers te onderwijzen:

“Het verzamelen van kompromat – compromitterend materiaal – is een vertrouwde tactiek in het arsenaal van Poetin. Jarenlang hebben de Russische inlichtingendiensten politieke vijanden gefilmd in seksuele en/of of drugsgerelateerde situaties en hebben ze korrelige foto’s daarvan online gezet.”

Narratief

Baseerde Remnick zich persoonlijk op een Fusion GPS-briefing? We weten het niet. Jane Mayer, een stafschrijver voor de New Yorker, bekende onlangs dat ze zelf een briefing kreeg, in september, direct van de superspion zelf – dus de mogelijkheid tot communicatie bestond zeker. Ongeacht wat Remnick inspireerde, zijn aanpak was een overwinning voor Simpson. Als hij, met behulp van het dossier of enig ander overredingsmiddel, journalisten kon overtuigen dat Poetin Trump chanteerde met compromitterende video’s, dan was het gewoon veel gemakkelijker om hen over te halen verhalen te vertellen over, laten we zeggen, het gevaar voor de westerse wereld van de alliantie die Trump vertegenwoordigde. Een verhaal waar niet meer voor nodig was dan het samenvoegen van een paar citaten van Trump met een paar onheilspellende waarschuwingen van deskundigen op het gebied van buitenlandse politiek. Kortom: het dossier hielp Simpson een meesterlijk narratief te verkopen.

Deel 4 van deze artikelserie is vanaf zondag 1 april 20.30 u te lezen op OpinieZ. De inleiding tot de serie vindt u hier. Deel 1 vindt u hier. Deel 2 vindt u hier.

Oorspronkelijk verschenen op 13 maart 2018 als The Real Collusion Story op de National Review. Met toestemming van de auteur Michael Doran vertaald door Asher.

Over de auteur

Michael Doran

Senior Fellow at Hudson Institute, Washington DC.
Michael Doran diende onder president George W. Bush in het Witte Huis als senior director in the National Security Council. Hij was onder Bush ook werkzaam als adviseur op het State Departement en het Pentagon. Naast een academische carrière heeft hij tal van invloedrijke publicaties op zijn naam staan zoals het beroemde 9/11 essay “Somebody Else’s Civil War”. Doran verschijnt regelmatig op Amerikaanse televisie-stations en publiceert in bladen als Foreign Affairs, The American Interest, Commentary, Mosaic Magazine, The Wall Street Journal, The Washington Post en The New York Times.

Recent gepubliceerd

Archief

• Politiek Internationaal19 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (Slot)
• Politiek Internationaal12 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (7)
• Politiek Internationaal10 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (6)
• Politiek Internationaal5 april 2018Het ware verhaal van het Trump-Rusland complot (5)