De wankele basis van het klimaat- en energiebeleid (2)

Foto: Zonnecollectoren - Pixabay CC0

Over klimaatmodellen valt veel te zeggen. Zonder uitzondering wordt in die modellen uitgegaan van de nefaste rol van CO2. Een stijging van het CO2-gehalte zou tot temperatuurstijging leiden.

Geen verband

Hoe het ook zij, bezien op een geologische tijdschaal is er geen correlatie en dus ook geen causaal verband tussen de temperatuur van de aarde en de CO2-concentratie in de atmosfeer. Die concentratie is in het verleden vele malen hoger geweest dan de huidige 400 ppm (parts per million). Als er al van correlatie tussen temperatuur en CO2 sprake is, dan geldt dat voor meetgegevens over een zeer beperkte periode.

Omdat in klimaatmodellen er altijd uitgebreid sprake is van ‘parametrisering’, kunnen voldoende parameters altijd een beperkte dataset redelijk reproduceren. Naarmate datasets uitgebreider worden, lukt dit steeds minder goed. Deze bekende waarheid werd door mijn promotor ooit samengevat met de woorden dat je met voldoende parameters een olifant in een boom kon laten klimmen. De CO2-problematiek wordt onder meer aan de orde gesteld in een artikel van Kees le Pair en Kees de Lange.

Klimaathype

Wat u in uw dagblad nooit zult lezen, of bij de NOS nooit zult zien, zijn kritische stukken en geluiden over de huidige klimaathype. Die bestaan echter wel degelijk en nog wel uit de hoek van de serieuze natuurwetenschap. Een uitgebreide kritiek op de gehanteerde klimaatmodellen en hun voorspellingen is onlangs geformuleerd door een zevental gekwalificeerde Nederlandse natuurwetenschappers, fysici en fysico-chemici, elk met een zeer aanzienlijk natuurwetenschappelijk publicatielijst.

Wind en zon geen oplossing

Het huidige klimaatdebat kenmerkt zich vooral door de voetstootse aanname dat CO2 onherroepelijk gaat leiden tot desastreuze opwarming van de aarde en dat de enige verdediging daartegen zou bestaan uit het produceren van energie uit zon en wind. In de praktijk wordt met behulp van zon en wind vooral elektriciteit opgewekt. De totale energierekening van onze samenleving omvat heel wat meer dan elektriciteit alleen. In feite behelst elektriciteitsverbruik slecht ongeveer 14% van onze energierekening.

Back-up

In een aantal interviews (zie ook hier) dat ik mocht hebben met winddeskundige Fred Udo werd volstrekt duidelijk dat de fluctuaties in windaanbod een goede inpassing in het elektriciteitsnet van de opgewekte energie onmogelijk maken. Vaak wordt teveel elektriciteit opgewekt die dan als afval tegen aanzienlijke kosten gedumpt moet worden. Zonder de back-up van centrales die op kolen of gas draaien, kan windenergie nooit voor de betrouwbare energievoorziening van een toenemend complexe samenleving garant staan.

Het willen sluiten van kolen- en gascentrales is dan ook luchtfietserij die met de werkelijkheid van nu en van onze energie toekomst niets van doen heeft. Bovendien zijn de kosten voor deze windenergie die geen oplossing biedt gigantisch en van de orde van 12 miljard per jaar. Ieder jaar weer…..

Prognoses

Het International Energy Agency (IEA) kent zijn zaakjes en maakt regelmatig prognoses over ons energiegebruik en de energiemix. Dit is in 2016 gebeurd waarin schattingen voor 2013 en 2040 voor het wereldenergiegebruik vergeleken worden. In bijgaande figuur is duidelijk dat het energieverbruik aanzienlijk zal toenemen, maar dat in de energiemix slechts kleine veranderingen optreden.

Fossiele brandstoffen domineren ook in 2040 het energieverbruik nog volkomen. De bijdrage van ‘renewables’ is ook in 2040 nog marginaal. Ondanks de gigantische investeringen. Bovendien bestaat het groene vakje voor het grootste deel uit het verbranden van biomassa. Ook houtkachels vallen eronder. Men noemt dat innovatie….

Akkoord van Parijs

Het akkoord van Parijs wordt soms ten onrechte het verdrag van Parijs genoemd. Omdat de uitkomsten niet afdwingbaar zijn, is echter geen sprake van een verdrag. Het gaat om een niet bindende afspraak tussen landen, die inhoudt dat de rijkere landen de armere landen financieel steunen om eventuele klimaatproblemen te helpen bekostigen. Het is een poging om met het klimaat als excuus financiële overdrachten van arm naar rijk te bewerkstelligen.

Vanaf het begin hebben China en India zich nooit aan de afspraken gecommitteerd. Inmiddels heeft ook de USA zich uit het akkoord van Parijs terug getrokken. Rusland houdt zich opvallend op de vlakte. Dichter bij huis ontdekken de landen van de Europese Unie (EU) steeds meer dat de gemaakte afspraken onhaalbaar zijn. Dat is begrijpelijk omdat deze afspraken slechts een politieke en geen natuurwetenschappelijke basis hebben.

Verwaarloosbare resultaten

Wat betekent het akkoord van Parijs voor Nederland? De Nederlandse ambitie is om vele miljarden uit te geven om de CO2-uitstoot in ons land met tientallen procenten te verminderen, terwijl het ‘effect op het klimaat onmeetbaar klein’ is. ‘Met de voorgenomen CO2-reductie van 49 procent wordt een afkoeling bereikt van 0.0003 graden’, aldus chemicus en wetenschapsjournalist Marcel Crok. Dit getal van 0.0003 graden is onweersproken gebleven. Over de gigantische kosten nodig om dit verwaarloosbare en zelfs onmeetbaar kleine resultaat te behalen, wordt maar liever niet gesproken.

Duidelijk is dat de ambities van het akkoord van Parijs volstrekt onhaalbaar zijn. Dat weerhoudt de EU regeringen er niet van om de feiten te ontkennen en koppig vol te houden dat het navolgen van het akkoord zowel zinvol als haalbaar is. In een recente klimaattop in Bonn werd dit standpunt nog maar eens tot vervelens toe herhaald. Politici bekennen niet graag ongelijk.

Dat deze politieke onwetendheid en koppigheid niet bijdraagt aan een zinvolle energietoekomst voor Europa is evident.

In deel 3 komt de echte oplossing voor onze energieproblematiek aan de orde: kernenergie uit Thoriumcentrales. Zondag 18 maart op OpinieZ.com.
Deel 1 van dit drieluik vindt u hier.

© OpinieZ.com 2018. U kunt hieronder reageren op dit artikel. Ook kunt u het artikel delen met anderen via de knoppen onder de advertenties.

De OpinieZ-artikelen van Kees de Lange (volg @infocadl2015) vindt u HIER

Over de auteur

Kees de Lange

Prof. Dr. C.A. (Kees) de Lange studeerde wis-, natuur- en sterrenkunde aan de UvA en promoveerde in de Theoretische Chemie in Bristol, UK. Hij is emeritus hoogleraar fysische chemie en chemische fysica aan zowel de UvA als de VU. Zijn research betreft atmosferische chemie en fysica, en magnetische resonantie, alsmede het ontwikkelen van complexe fysische modellen. Zijn onderzoek is vastgelegd in enige honderden publicaties. Hij is tot op de huidige dag actief in wetenschappelijk onderzoek. In de periode 2011-2015 was hij als een van de zeer weinige bèta’s lid van de Eerste Kamer.

Recent gepubliceerd

Archief

• Economie5 augustus 2020Het is de hoogste tijd voor kernenergie
• Economie26 januari 2020De EU is op jacht naar uw geld (2)
• Economie22 januari 2020De EU is op jacht naar uw geld (1)
• Media12 januari 2020Een nieuwe omroep, een nieuw geluid