Hoe beroepsdrammers de Nederlandse identiteit afbreken
Gelijkheidsutopie als destructieve drijvende kracht
Titelfoto: anti-Zwarte Piet demonstratie in Dokkum 2 december 2017. Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal Doorbraak eu
Om de gelijkheidsutopie te realiseren is het van belang alles wat ons onderscheidt te elimineren. Zwarte Piet? Verheerlijkt de slavernij! Monsieur Cannibale in de Efteling? Stereotypeert de neger! Cowboys en indianen? Eigent wezensvreemde cultuur toe! JP Coenstraat? Verheerlijkt het koloniaal verleden! Film van Michiel de Ruyter? Vereert een slavendrijver! De grieven zijn eindeloos. Zodra de ene slag gewonnen is, wordt het volgende doelwit bepaald.
De beroepsdrammers beitelen zeer succesvol aan het fundament van de Nederlandse identiteit. Telkens weten ze er een stuk af te houwen. Langzaamaan verdwijnen eeuwenoude tradities en wordt de geschiedenis net zo lang herschreven totdat zij past in het utopische streven. Een meerderheid schikt zich naar een houding van zelfcensuur. Men wil liever niemand kwetsen en zo belangrijk kan het toch niet zijn?
Succesvol
Hoe kan het zo zijn dat wij, de Nederlanders, deze verworvenheden zo makkelijk weggeven? Gezien de reacties vanuit het volk, lijkt het alsof een meerderheid niet gelukkig is met deze ontwikkelingen. En toch krijgen de beroepsdrammers wat ze willen. Wat maakt ze zo succesvol?
Het geheim schuilt hem in de dynamiek tussen drie partijen. Allereerst is er de groep die prijs stelt op een traditie of vertelling van de geschiedenis. Dit is een grote, edoch veelal passieve groep. Ten tweede is er een kleine, activistische en zeer gedreven groep zoals bijvoorbeeld Stop Oppressive Stereotypes, Kick Out Zwarte Piet, De Grauwe Eeuw. Deze groepen weten precies wat ze willen bereiken en hoe ze dat gaan doen. Tenslotte is er de bestuurder die uiteindelijk als een soort rechter de beslissing moet nemen over de traditie of vertelling.
Zwakke schakels
Er zijn twee zwakke schakels voor degenen die een traditie in stand willen houden. De eerste zwakke schakel is dat de burgers niet voldoende in staat zijn een tegenwicht te vormen voor de drammerigheid. De tweede zwakke schakel is dat een bestuurder doorgaans zwicht voor de partij die het grootste vermogen heeft om chaos en ellende te veroorzaken.
Wim van Rooy gaf ooit een interessante anekdote die de essentie van de kracht van het drammen goed beschrijft. Een groep vrienden heeft stevige trek. Ze staan op het punt om ergens een hapje te gaan eten. Maar waar? De één heeft zin in Chinees, de ander voelt wel wat voor Thaïs. Weer een ander wil een bruine kroeg in. Niemand in de groep handelt dwingend, behalve één. Met een combinatie van dreinen – ‘ik ben allergisch voor de Aziatische keuken’ – en drammen – ‘zoveel herrie altijd in de kroeg’ – weet deze persoon de mensen alsnog, zoals zo vaak, naar het Italiaanse restaurant te krijgen. Voor de ‘lieve vrede’ besluiten mensen om niet moeilijk te doen. Als je bereid bent de relatie op te offeren, krijg je een hoop voor elkaar.
Alles geoorloofd
Beroepsdrammers geven niets om de relatie. Zij hebben maar één doel en dat is het om zeep helpen van de traditie. Alle middelen zijn geoorloofd, behalve moord. Hoewel sommige activisten zelfs dat scenario overwegen, getuige de oproep om Sinterklaas te vermoorden. Als je daar tegenover de burger zet, met een breed spectrum aan meningen over de traditie, dan zijn de rapen gaar. Sommige burgers geven geen duimbreed toe. Anderen vinden een gekleurde Piet, een veegpiet of zelfs een minion eigenlijk ook wel prima. Weer anderen vinden dat we misschien beter helemaal stoppen met Sinterklaas. Beroepsdrammers snijden door dit soort onverenigde geluiden als een mes door de boter.
Weten de burgers zich wel te verenigen, dan krijgen de drammers het zwaar te verduren. De burgers van Dokkum lieten zich niet in een hoekje drukken en beantwoordden het activisme van KOZP met hun eigen activisme. Zeer effectief sneden zij de drammers de pas af, zodat zij geen kans hadden het Sinterklaasfeest te verstoren.
Bestuurder
Dat brengt ons naar de tweede zwakke schakel; de bestuurder. Dit kan de directeur van een pretpark of museum zijn of de burgemeester van een stad. Als de bestuurder sympathie heeft voor de activisten, zoals in Tivoli of Dokkum, dan maakt dat zeker uit. Uit de vele praktijksituaties blijkt echter dat het de bestuurders vooral te doen is om zo snel mogelijk de rust te herstellen. Laat dit nou net zijn wat de beroepsdrammers beslist niet toelaten. Als oplettende acolieten van Saul Alinsky weten zij dondersgoed dat juist de beslissingsnemers onder druk gezet moeten worden – “Pick the target, freeze it, personalize it, and polarize it”. Activisten zijn bereid veel meer ellende te veroorzaken voor bestuurders, dan dat de burgers dat zijn. Dat maakt de bestuurder geneigd toe te geven aan de activisten. Immers, dat brengt de gewenste rust weer terug.
Een mooi voorbeeld hiervan is het Sinterklaasfeest in Dokkum. De burgemeester was zowel in gesprek met de burgers als met KOZP. Met KOZP waren verregaande afspraken gemaakt om ze een prominente plek langs de route te geven. De best mogelijke plek om het feest te bederven. De burgers werden hier pas laat van op de hoogte gesteld. De burgemeester nam KOZP met haar chaos-creërende capaciteit serieuzer dan de dociele burger. Dat dit later beslist geen dociele burgers bleken, maar onverzettelijke Friezen, viel haar vast rauw op het dak.
Tegenbewegingen
Om onze tradities te beschermen tegen de beroepsdrammers, zullen burgers zich moeten verenigen in tegenbewegingen. Deze tegenbewegingen zullen in staat moeten zijn om bestuurders het leven zuur te maken als ze dreigen toe te geven. De gelijkheidsutopie is een illusie, een valse schim die nooit zal opleveren waar de drammers op hopen. Zij verdient een krachtig antwoord van trotse, Nederlandse burgers, verenigd in hun afkeer van de ondermijning van onze gekoesterde identiteit.
© OpinieZ.com 2018. U kunt hieronder reageren op dit artikel. Ook kunt u het artikel delen met anderen via de knoppen onder de advertenties.
De OpinieZ-artikelen van Robert Bor (volg 
@Robert_Bor) vindt u 👉🏽 HIER 👈🏽
Over de auteur
Activisten zijn vervelend maar slechts een heel klein groepje. Geen probleem normaal gesproken. Maar media geven ze onevenredig veel aandacht en kloppen hun activisme op tot “landelijke discussies”. Bestuurders zijn zwak en hebben eigenlijk geen zeggenschap over de tradities van een land, noch over de identiteit. Die zijn in beheer van de mensen zelf.
Houdt je rug dus recht en geef nooit toe aan een activist. Of het nou een antiracist is of een feminist.
Ik geloof niet zo in de ‘dociele burger’. Dat heeft Dokkum wel bewezen. Als puntje bij paaltje komt, laat die burger de tanden echt wel zien. Friezen wellicht wat eerder dan anderen, maar toch.
Het probleem zit hem voornamelijk in het bestuur. En dan doel ik niet alleen op burgemeesters. Die worden gecontroleerd. Tegenover die bestuurders staat een gemeenteraad. Die, en alleen die, kan tanden laten zien. En daar zit hem de zwakte. Die dat doet niet. Of nauwelijks. Of te laat. Dokkum, c.q. de gemeente Dongeradeel, was natuurlijk al lang en breed op de hoogte van én de intocht van de Sint aldaar én van de ellende die die eendimensionalen in eerdere jaren elders in het land bij die intocht meenden te moeten veroorzaken.
Waar was die raad? Welke kaders heeft die vooraf gesteld? Hoe is die labbekakkerige, pappen-en-nat-houdende burgemeester aan de tand gevoeld?
Vragen, vragen, vragen….
Het is aan de gemeenteraden om in dit soort kwesties de ruimte te bepalen. Of het nu om de intocht van Sint gaat of om gedram over straatnamen, standbeelden en weet ik veel wat.
Laat die raden/die raadsleden zich eens helder uitspreken over de vraag of die marginalen wel of geen ruimte wordt geboden binnen de gemeentegrenzen. Zo simpel is het. Weet een college en diens voorzitter waar ze aan toe zijn; is het speelveld bepaald. Motietje kan volstaan.
Het is dus vooral de lokale politiek die het hier laat afweten.
En bedenk ook dát als je straks op 21 maart het rode potlood hanteert.
Nederland is het bange kindje van de klas. De bestuurders buigen graag zonder ruggengraat.
Een van de redenen dat ik niet meer naar talkshows op NL televisie kijk, is dat daar de herrieschoppers met ieder zogenaamd “probleem” de aandacht krijgen die ze in leven houdt. De PvdA deed hetzelfde en is nu dus terecht vertrokken van het toneel.Gewoon geen aandacht geven.
In mijn tijd werden drammende kinderen op de gang gezet…
Op dezelfd manier waarop een ploeg Hells Angels van 15 man dus 1000 man kunnen terroriseren: eendracht maakt macht. Nu rechts luider van zich laat horen, worden deze -om ze te demoniseren- direkt in de ultra-rechtse, fascistische hoek geduwd.
Mischien wordt het zelfs tijd om dan maar het ephitat ” Fascist” als geuzennaam aan te nemen.
Schitterend belicht, dit steeds verder aanzwellende probleem.
Niet alleen de politiek correcte bestuurders, ook het bedrijfsleven (winkeliers) zwicht maar al te graag. Zeker als politici even aandringen (zoals Asscher over Zwarte Piet) capituleren ze meteen.
Het zou voor de middenstanders een stuk makkelijker zijn om hun rug recht te houden als de burgers onverdeeld zijn en hun steun aan ze betuigen.
Eén ding ontbreekt nog in dit betoog: follow the money. Er gaat heel wat geld naar die activistengroepjes en het zou interessant zijn om eens te kijken waar dat geld vandaan komt. Ik heb zo mijn vermoedens.
KOZP krijgt via New Urban Collective geld van Soros’ OSF. Zie ook https://opiniez.com/2018/03/01/leo-lucassen-fellow-traveller-van-george-soros/