Gekwelde Italianen op 4 maart naar de stembus

Titelfoto: oud-premier Matteo Renzi. Screenshot door redactie OpinieZ van YouTube-video, kanaal Il Fatto Quotidianoi

De Italianen bereiden zich in een gespannen sfeer en met gevoelens van grote onzekerheid voor op de parlementsverkiezingen van zondag 4 maart. De laatste officiële pré-verkiezingspolls – op 17 februari wettelijk beëindigd – toonden de regerende Partito Democratico (PD) nog steeds in diepe en vrije val, in weerwil van alle pogingen van fractieleider Matteo Renzi om het tij te keren.

Steun MSM

Ondanks de enorme hulp van de mainstream media die Renzi steunden sinds hij de nationale politieke arena betrad. Ondanks het feit dat de RAI, de Italiaanse staatstelevisie, dagelijks Renzi’s woorden en daden steunt en ondanks het feit dat Giorgio Alleva – de door Renzi aangestelde directeur van Istat (Nationaal Instituut voor Statistiek) – de bemoedigende economische prestaties van Italië benadrukt. Wat bij een poging blijft, omdat het tonen van het tegenovergestelde veel gemakkelijker zou zijn. Ondanks alle hulp en de recente aanbeveling door Juncker zou de PD zelfs onder de 20% kunnen dalen.

Verdeeld links

Beppe Grillo’s populistische MoVimento 5 Stelle (Vijfsterrenbeweging, M5S) maakte zeker gebruik van het vacuüm dat de PD achterliet, door de gunst van de werkloze, boze jeugd te verwerven. De rijzende sterren van het politieke firmament van Italië hebben mogelijk hun plafond bereikt, omdat ze in veel polls vorig jaar stagneerden op ongeveer 30%. M5S, onder leiding van Luigi Di Maio, werd echter de meest populaire individuele partij van het land. Hun ideologie is zo verwarrend, dat niemand echt weet wat ze willen en waar ze naartoe willen gaan.

Liberi e Uguali (Vrij en Gelijk, acroniem LeU), een mengeling van linkse zielen, aangevoerd door Pietro Grasso, de huidige president van de Senaat, is misschien in staat om 5% bijeen te schrapen. Abortus-, open grenzen- en gratis-drugsactivator Emma Bonino met haar Più Europa-partij zou ook de minimumdrempel van 3% kunnen halen om toegang tot het parlement te verkrijgen.

De vier bovengenoemde partijen hebben een grote aantrekkingskracht op verschillende linkse kiezers, de schapen, de extremisten, de progressieven, de verwarden, de globalisten, de drugsverslaafden, de ware gelovigen. Als ze vóór de stemming een coalitie zouden hebben gevormd in plaats van ruzie te maken, zouden ze gemakkelijk de absolute meerderheid kunnen krijgen.

Centrum Rechts

Het zogenaamde Centrum Rechts heeft een coalitie van drie aan elkaar gelast. Fratelli d’Italia (Broeders van Italië – FdI), geleid door brandweerman Giorgia Meloni, is de kleinste van hen, constant rond de 5%. Ze zijn voorstander van de terugkeer van de natiestaat. Silvio Berlusconi, voormalig premier, voert campagne voor zijn centristische Forza Italia (FI), vooral door zijn wassenbeeldachtige optredens op televisie. Ja, hij is weer terug op het toneel, 81 jaar oud, na een lange politiek voorportaal. Hij heeft zichzelf opnieuw uitgevonden als de “nonno d’Italia” (de grootvader van Italië) en rekent op 16% van het kiezersaandeel voor FI.

Het derde onderdeel van de alliantie is de Lega (L) van Matteo Salvini, die het voormalige etiket “Nord” heeft verwijderd en een onafhankelijke partij heeft veranderd in een nationale federale beweging. Lega zou net zoveel stemmen kunnen winnen als FI en misschien zelfs meer. De centrum-rechtse alliantie heeft 3% meer stemmen nodig om 40% van de stemmen te bereiken en de meerderheid te verkrijgen van de 630 afgevaardigden en 315 senatoren van het Italiaanse parlement.

Onbeslisten

Er zijn veel meer partijen, waarvan echter niet wordt verwacht dat ze over de 3%-kiesdrempel heen komen. Zo’n 30% van de kiezers heeft nog geen beslissing genomen. En 25% van de Italianen zal niet stemmen, wat de op een na grootste partij van het land betekent. Ze verloren volledig het vertrouwen in de politiek en sommigen van hen zijn het eens met het citaat van Mark Twain: “Als stemmen een verschil zou maken, zouden ze ons dat niet laten doen.”

De belangrijkste verkiezingsonderwerpen van debat zijn de volgende drie: werk, immigratie en veiligheid.

Werkloosheid

Na zeven jaar van linkse regeringen staat Italië als eerste in Europa op de ranglijst van werkloosheid en gebrek aan werkgelegenheid. De jeugdwerkloosheid bedraagt nog steeds meer dan 30%, met weinig hoop op verbetering. Het BBP zal in 2018 slechts 1,7% groeien, de prestaties van de achterhoede in Europa. Renzi en Gentiloni zijn aan het opscheppen over hun hervormingen en de voordelen die Italië zou moeten ondervinden van hun wijze economisch beleid, maar meer en meer burgers verloren het vertrouwen in hun woorden en beloften.

Hele sectoren van de Italiaanse industrie verhuisden naar elders, sloten activiteiten af of werden verkocht aan buitenlandse eigenaren. Lamborghini, Pirelli, Ducati, Valentino, Gucci en Ansaldo hebben alleen hun Italiaanse naam bewaard. Renzi heeft zelfs territoriale wateren verkocht aan Frankrijk.

Armoede

30% van de Italianen leeft momenteel in relatieve armoede en ongeveer vijf miljoen leven in absolute armoede. Deze trend gaat bergopwaarts sinds 2011. Het bezuinigingsbeleid, vereist door Brussel, heeft de nationale overheidsschuld niet helpen verlagen: die steeg van 1.900 miljard € en 120% BBP in 2011 tot 2.300 miljard € en 132% BBP in 2017.

Bankencrisis

Toenmalig premier Renzi beschouwde eind 2015 het nationale banksysteem als een veilige oplossing en verzekerde zijn burgers ervan dat de Italiaanse banken meer solide waren dan in de rest van Europa. Plotseling stortte Monte dei Paschi Siena, de oudste nog steeds in werking zijnde kredietinstelling, in onder miljarden budgetverschuivingen. Andere banken volgden. Duizenden Italiaanse families verloren al hun spaargeld en ontdekten dat met hun geld banken werden gered in Duitsland en Frankrijk, projecten werden gefinancierd en politieke vrienden zonder borg werden geholpen .

Hoge belastingdruk

Het is geen toeval dat het gebrek aan banen gepaard gaat met een zeer hoge belastingdruk voor de loontrekkers en voor het midden- en kleinbedrijf. Tussen 2005 en 2015 stegen de belastingen in Italië met 3,2% (tegen gemiddeld 1,5% binnen de eurozone) tot 43% van het BBP, wat lager is dan Denemarken, Frankrijk, België, Zweden en Finland. Het verschil tussen Italië en de beschaafde landen ligt echter in het feit dat er in Italië een kloof bestaat tussen de gemiddelde belastinginkomsten van 43% van het BBP en de reële belastingdruk voor werknemers en zelfstandigen, die een onhoudbaar niveau van 60% kunnen bereiken, 70% en soms zelfs 80%. Elke twee dagen in 2017 beëindigde een onderneming zijn activiteiten en in dezelfde periode deed een klein bedrijf elk uur hetzelfde!

Woede

“La dolce vita” is slechts een karikatuur van een elitaire Italiaanse levensstijl waar veel politici geen afstand van nemen. De meeste Italianen zijn in plaats daarvan arm vanwege onzekere banen of gewoon omdat ze arme hardwerkende lijfeigenen zijn voor haaiachtige belastingautoriteiten, eufemistisch genaamd Equitalia (Rechtvaardig Italië). De ontevredenheid en woede tegenover het huidige politieke establishment zijn daarom groot.

Immigratiegolf

De andere twee kwesties, immigratie en veiligheid, zijn logisch verweven. De Franse professor en schrijver Alexandre Del Valle heeft onlangs de situatie in Italië als volgt omschreven:

EU

Andere onderwerpen van debat zijn uiteraard de invloed van de euro op de falende economie, waardoor veel burgers ervan overtuigd zijn dat Italië een verkeerde valuta heeft. Ook de invloed van de EU op binnenlandse aangelegenheden wordt vaak in twijfel getrokken, evenals de invloed van Italië bij de besluitvormers van Brussel. Ook de politieke rol van de huidige paus wordt besproken, de houding van openheid en dialoog van de kerk tegenover de islam, de transformatie van het gezin, de gendertheorie.

Linkse afleidingsmanoeuvres

Links probeert ondertussen de aandacht af te leiden van veel gênante kwesties waarbij het betrokken is door te beweren dat het grootste probleem van Italië niet de sociale afbraak is, de economie die in puin ligt en de teloorgang van ethiek en cultuur, maar de heropleving van het fascisme. In plaats van echte problemen aan te pakken, organiseert Links antifascistische vergaderingen en betogingen – vaak gekenmerkt door geweld – tegen het fantoom van een fascisme dat meer dan 70 jaar geleden afliep met de ophanging van Mussolini aan zijn voeten.

Op 4 maart beslissen Italianen over hun toekomst. Ofwel de linkse koers van de afgelopen 7 jaar blijft in stand, ofwel er wordt gekozen voor een andere benadering, met een schuin oog naar de Brexit, Viktor Orbán en Donald Trump.

Oorspronkelijk verschenen op 28 februari 2018 als ITALY’S FUTURE IS AT STAKE ON THE 4TH OF MARCH  op lindecentecritico.blogspot.it. Met toestemming van de auteur uit het Engels vertaald door Asher.

© OpinieZ.com 2018. U kunt hieronder reageren op dit artikel. Ook kunt u het artikel delen met anderen via de knoppen onder de advertenties.

Over de auteur

Eric Jan Kamp

Woont en werkt als arts in Italië. Eigenaar van lindecentecritico.blogspot.it met Maria Clelia Mollica

Recent gepubliceerd

Archief

• EU6 augustus 2021Bericht uit Italië: vaccinatiedrang leidt tot vaccinatiedwang
• Economie3 mei 2020Bericht uit Italië: radeloosheid en economische ondergang
• Economie21 april 2020Bericht uit Italië: The China Connection
• Economie30 maart 2020Europese solidariteit is niet meer dan een woord