Zwarte Zondag voor Angela Merkel
Verkiezingsnederlaag is terechte afstraffing
In de Duitse media wordt gesproken van een Zwarte Zondag voor Merkel en Schulz. Hoewel na de parlementsverkiezingen van gisteren de CDU/CSU (Union) de grootste partij blijft met 33%, ging de partij van Merkel maar liefst 8% achteruit. De SPD van Schulz verliest ongeveer 5% en komt uit op een historisch dieptepunt van 20,5%. Een andere doorbraak is dat een “rechts-radicale” partij, AfD, in de Bundestag komt met 12,6% van de stemmen. Of AfD echt “rechts-radicaal” is moet nog blijken.
Titelfoto: Angela Merkel by European People’s Party is licensed under CC BY 2.0
Dat het rommelt bij AfD tussen gematigde en radicale krachten bleek vanochtend al, toen coryfee Frauke Petry partijleider Alexander Gauland bekritiseerde vanwede diens Wehrmacht-verheerlijkende uitspraken. Vervolgens kondigde ze aan haar biezen te pakken en een éénmansfractie te beginnen. Volgens mij de snelste afsplitsing ooit.
https://twitter.com/JeroenAkkermans/status/912221464992141312
Schulz in de oppositiebankjes
SPD-leider Martin Schulz zal waarschijnlijk in de oppositiebanken plaatsnemen. De enige mogelijke coalitie voor Angela Merkel is dan het Jamaica-model, zo genoemd naar de partijkleuren: CDU/CSU (33%) met de liberale FDP (10,7%) en de Groenen (8,9%). Weliswaar is een coalitie met Die Linke (9,2%) ook denkbaar, maar gezien de radicale standpunten van deze partij is dat geen realistische optie.
https://twitter.com/JeroenAkkermans/status/911991000549281793
Katrin Göring-Eckardt
Het wordt een ingewikkelde coalitie. FDP en Grünen zijn enigszins vergelijkbaar met VVD en GroenLinks. Ze hebben totaal verschillende ideeën over economie, klimaatbeleid en bovenal over migratie. De leider van de Groenen, Katrin Göring-Eckardt, is een warm pleitbezorgster van de islam en hangt de multicul-ideologie aan. Ook staat ze voor een genereuze opvang van vluchtelingen, al moeten die volgens de Duitse Groenen verplicht verdeeld worden over heel Europa. Maar, zoals Merkel inmiddels ook wel weet, is daarvoor geen enkele animo in de EU.
Lange formatie
Het wordt vermoedelijk, net als bij ons, een lange formatie met uiteindelijk een ingewikkeld broddelwerk vol onmogelijke compromissen. Daarbij komt dat CDU/CSU en FDP de hete adem in de nek voelen van de AfD, die met een kleine negentig parlementariërs in de Bondsdag komt. De AfD zal bij ieder incident met radicale moslims of criminele asielzoekers vol op het orgel gaan, waarmee zij de toch al aangetaste autoriteit van Angela Merkel verder zal ondermijnen.
Eurozone regering van Macron
Ook is het de vraag wat er met deze uitslag nog terecht zal komen van de plannen van Macron en de Europese Commissie voor een Eurozone-regering met een eigen minister van Financiën. Merkel steunt dit initiatief voorzichtig, maar de financiëel conservatieve Duitsers staan uiterst sceptisch tegenover plannen die van de eurozone nog meer een transferunie zullen maken.
Angela Merkel had met een sterk verkiezingsresultaat in een coalitie met de eurofiele Martin Schulz de Frans-Duitse eurozoneplannen kunnen doorvoeren. Dat wordt nu een stuk lastiger.
Eurosceptici slaan terug
Waar het eurofiele kamp nog kon juichen na de ruime Franse verkiezingsoverwinning van Macron, lijkt de slag in Duitsland te zijn gewonnen door de eurosceptische krachten. Ook al blijft Angela Merkel voorlopig bondskanselier en begint zij aan haar vierde ambtstermijn. Wat rest is een Duitsland dat – ondanks de relatief sterke economie – wordt geteisterd door politieke fragmentatie, onenigheid en onrust. Dat alles in een onmachtige EU die geen oplossing weet voor ongecontroleerde massa-immigratie en de dreiging van radicale islamitische krachten. Het doet vrezen voor de toestand als het economisch wat slechter gaat bij onze oosterburen.
Het beeld in Duitsland komt overeen met de meeste andere staten in de Eurozone. Zogenaamd “populistische” partijen groeien tot ca. 15-25% van het electoraat, maar worden uitgesloten bij coalitievorming. De politieke elite gaat gewoon door met het EU-project en massa-immigratie.
Gemiste kans
Angela Merkel had het tij kunnen keren als ze bij de vluchtelingencrisis in 2015 krachtig had ingegrepen ten aanzien van migranten zonder reisdocumenten en had aangestuurd op opvang van asielzoekers in de eigen regio. Dit leiderschap heeft Merkel niet getoond. In plaats daarvan kregen we haar verdwaasde Willkommenspolitik, nadat zij eerder met haar Energiewende (torenhoge kosten voor de burger en weinig milieu-effect) al pijnlijk geblunderd had.
Met haar forse verkiezingsverlies betaalt Merkel de tol voor die blunders. Een politiek onstabiel Duitsland blijft altijd uiterst zorgwekkend.
Over de auteur
- Amsterdammer in Rotterdam, blogger, schrijver van e-books, voetbalvader, Volvo 940 rijder, in het dagelijks leven Recruitment / Human Resources Consultant.
