Hoe word je een fascist?
Demoniseren en etiketteren om iemand het zwijgen op te leggen
Titelfoto: Censored by Ben Raynal is licensed under CC BY-NC 2.0
Als u gehoopt had hier een handleiding te vinden hoe u zo snel mogelijk u zelf kunt transformeren tot een fascist, dan moet ik u teleurstellen. In dit essay beschrijf ik het proces van demoniseren. Dit is het proces waarbij anderen u tot fascist transformeren.
Demoniseren wordt toegepast om bepaalde ideeën buiten het politieke discours te houden. De beschuldigingen gaan over onderwerpen die de bulk van de mensen als verwerpelijk ervaart. Bij het demoniseren is het doel niet waarheidsvinding, maar bovenal sociale eliminatie. Zodra het etiket plakt, doet de maatschappij in haar sociale afkeuring de rest van het werk. Diegenen die demoniseren zijn er dan ook vooral op gericht om het etiket te laten plakken.
De etiketten – fascist, nazi en racist
Demoniseerders (zelf noemen ze zich ‘benoemers’) hebben de keuze uit een aantal etiketten. De drie grote etiketten die worden gebruikt, zijn fascist, nazi, racist. Er zijn nog allerlei varianten zoals islamofoob, xenofoob, patriarch, witte onderdrukker etc. Over de loop van de jaren zijn de drie grote het meest effectief gebleken. Demonisering zal zich doorgaans richten op één of meerdere van deze drie.
De drie etiketten – fascist, nazi en racist – zijn diepgeworteld in het onderbewuste van de westerse samenleving. Reacties op deze uitingsvormen zijn direct en absoluut. Het is niet ongebruikelijk dat zelfs mensen die geweld afzweren, dit rechtvaardigen tegen de Grote Drie. Een fascistische totalitaire groep als Antifa is stevig in de maatschappij verankerd door zich voor te doen als anti-fascistisch. Kortom, er is een enorme potentiële macht voorhanden tegen mensen die geëtiketteerd zijn. Daarnaast is er veel begrip voor hen die zeggen ertegen te strijden, zelfs als ze zelf eigenschappen van het etiket vertonen.
Het vervelende voor de benoemers is dat de definities van de etiketten strikt zijn.
Fascisme is gedefiniëerd [1] als tegenstander van liberalisme, conservatisme en communisme, agerend tegen de conservatieve waarden, geweld verheerlijkend, aggressieve houding tegenover buurlanden aannemend, totalitair, één leider, extreem nationalistisch, progressief in het omvormen van het sociale systeem.
Nazisme is op dezelfde basis geschoeid, maar heeft een aantal verbijzonderingen, zoals de rassenleer en de eugenetica.
Racisme kenmerkt zich doordat het ene ras boven het andere hoort te staan. Het is in de breedste zin negatief acteren op basis van etniciteit.
Etiketten opplakken
Een benoemer die het potentiëel aan publieke woede tegen een persoon wil opwekken moet dus in staat zijn één van de drie grote etiketten op te plakken. Nu is de definitie van de etiketten vaak te nauw om op brede schaal toe te passen. Onthoud goed; het gaat niet om de waarheid, maar om tegenstanders het zwijgen op te leggen. De oplossing ligt dan voor de hand: rek de definitie op!
Zo gezegd, zo gedaan. Racisme is niet langer alleen acteren op etniciteit, maar ook biologische verschillen benoemen. Fascisme is niet alleen extreem nationalisme, maar ook je uitspreken tegen de EU. Nazisme is niet alleen antisemitisme, maar ook islamofobie. De definitie rekt op en dit stelt de benoemer in staat om meer subjecten te etiketteren. De etiketten zijn intensief aan inflatie onderhevig. De bijhorende ontwaarding (het afnemen van de reactie) blijft vooralsnog uit.
Sociaal elimineren
Nadat de juiste etiketten zijn gekozen, is het zaak om ze op te plakken. Zodra het etiket plakt, doet de maatschappij in haar sociale afkeuring de rest van het werk. Dit kan makkelijk of moeilijk zijn. Let wel, het gaat hier niet om waarheidsvinding, maar dat het etiket opgeplakt wordt. Of het terecht of onterecht is, speelt geen rol. Doel is immers de boodschappers met een afwijkende mening sociaal te elimineren.
Het makkelijkst te veroordelen zijn de mensen die zichzelf zo beschrijven. Hierover zijn we snel klaar. Als iemand zichzelf een nazi noemt, waarom zou je die persoon dan tegenspreken? Dit is tevens de groep waar geen discussie over bestaat. Iedereen die zichzelf classificeert als nazi, fascist of racist verdient wat die krijgt als de maatschappij daarop reageert.
Opblazen
Hierna wordt het al wat moeilijker. De benoemer moet met de vlooienkam door video’s en teksten van het subject. Ieder woord, iedere zin wordt onder loep gelegd, zoekend naar versprekingen of zaken die geframed kunnen worden. Als iemand uitspreekt een militante groepering ‘dapper’ te vinden, dan wordt dat gezien als toejuichen. De persoon is dan een sympathisant. Bespreekt men het scenario van een staatsgreep, dan wordt verondersteld dat ze dat nastreven. De persoon is dan geweldsverheerlijkend en streeft de totalitaire staat na. Zaak is hier om de quote buiten zijn context te nemen en op te blazen.
Checklist
Om het geheel een formalistisch sausje te geven wordt er een checklist naast gehouden. Die checklist wordt echter zeer beperkt toegepast. Bewijsmateriaal wat tegenstrijdig is met de checklist wordt genegeerd en er wordt enkel gekeken naar de ‘feiten’ die wel kloppen. Zo kan het zijn dat op basis van slechts één (vermeende) overeenkomst de conclusie wordt getrokken dat de aangeklaagde een fascist is. Dat andere feiten er lijnrecht tegenover staan wordt in het geheel niet meegenomen. Stel je eens voor dat je bij de dokter komt met een mild kuchje en je krijgt direct de diagnose kinkhoest. Een persoon zou sterk moeten matchen op meerdere criteria om te voldoen.
Guilt by association
De laatste – en zwakste – vorm van etiketteren is het toepassen van guilt by association. Een mooi voorbeeld is dat iemand een retweet heeft gedaan van een goed idee. De auteur van de oorspronkelijke tweet is echter al eerder geëtiketteerd als fascist. De retweeter heeft zich dan schuldig gemaakt aan guilt by association. Aangezien deze vorm wat zwakker is, wordt hier vaak gezocht naar meer situaties om het volume van de aantijging op te blazen. Mensen die ideeën lostrekken van personen en ze beoordelen op hun eigen merites (zoals Thierry Baudet) zijn extra gevoelig voor deze aanval.
Sociale uitsluiting
Op het moment dat iemand met succes bestempeld wordt tot nazi, fascist of racist, dan is het werk van de ‘benoemer’ gedaan. De kracht van het etiket in combinatie met de maatschappelijke afkeuring hierover doen de rest. De geëtiketteerde wordt nu voorbij het cordon sanitaire geduwd. Er hoeft niet meer mee gesproken of op gereageerd te worden. Alles wat hij nu zegt, kan gelijk terzijde geschoven worden. Hij is ‘af’ en mag niet meer meedoen. Kaltgestellt.
Invloed op het debat
Nederland heeft drie belangrijke thema’s waarover momenteel fel gedebatteerd zou moeten worden. Dat zijn massa-immigratie, islamisering en integratie. Het probleem is dat iedere kritische stem die afwijkt van de huidige koers op precies dezelfde manier behandeld wordt; herkennen, etiketteren, uitsluiten. Het debat valt dood en Nederland moddert verder zonder dat de onderwerpen serieus geadresseerd worden.
Het proces van demoniseren is de doodsteek voor een gezond debat. Dit essay is een pleidooi om het instrument van demoniseren uit de genen van het politieke bestel te halen, zodat andere, nieuwe en frisse ideeën in het debat geïntroduceerd kunnen worden.
Nederland is sterk genoeg om om te gaan met echte nazi’s, fascisten en racisten. Het wordt nu tijd om de mensen die ten onrechte op dezelfde hoop zijn geschoven daar weer vanaf te halen en terug te brengen binnen het politieke bestel.
Over de auteur
Vuistregel die ik tegenwoordig gebruik:
Noemt iemand je een racist, dan is die persoon dat vaak zelf maar projecteert dat op mensen die eruit zijn als hijzelf, of het is een persoon ‘van kleur’ die een zwak plekje denkt uit te buiten.
Noemt iemand je een nazi, dan heeft die persoon een andere mening dan jij.
Noemt iemand je een fascist, dan wil die persoon zich rechten toe-eigenen ten koste van anderen en duldt zij geen tegenspraak.
Daarnaast natuurlijk nog:
*-foob, je mag niet kritisch nadenken of spreken over groepen die zijn toegeëigend door activisten
Het doel van die woorden is inderdaad kaltstellung, maar het uiteindelijke doel is de grote groep angst aan te jagen zodat ze zelfcensuur gaan toepassen, waardoor de activisten vrij baan hebben om hun radicale veranderingen zonder tegenspraak door te drukken.
@ Jay.
“Het uiteindelijke doel is de grote groep angst aan te jagen enz.”
Ik ben dat met u eens; maar ik denk altijd maar zo : “Men kan mij wél blij maken maar niet bang !
Zéker dat linkse gepeupel maakt mij niet bang.
Het grootste deel van hen bestaat weliswaar uit zware criminelen, zie Volkert v.d. Graaf, maar hun aantal is op de terugweg, alléén door hun gekrijs hoort men ze nog; dat zal nog wel ff aanhouden maar hun stellingen, politieke ambities enz. zijn “ten dode opgeschreven”.
Laat u niet bang maken door een stelletje werkschuwe uitkeringstrekkers !